Meto. Dom. Tom 1

Tytułowy Dom jest zamieszkały przez sześćdziesięciu czterech chłopców, wśród których znajduje się główny bohater serii - Meto. Większość tej części oscyluje pomiędzy opisami rygorystycznych i okrutnych zasad wielkiego domu oraz próby rozwiązania jego zagadek. Okazuje się, że to miejsce wcale nie jest tym, za co bohater je z początku miał. Meto zawiązuje spisek z innymi, aby uciec z jedynego miejsca, które dotąd "znał" - a przynajmniej tak mu się zdawało. W tej części najbardziej zszokowała mnie brutalna gra w budę, która nie tylko przyczyniła się do licznych obrażeń bohaterów, ale nawet śmierci (!) oraz liczne kary, na które byli skazywani chłopcy nawet za najmniejsze przewinienia. Policzkowanie się wzajemnie, zamykanie w lodówie, przeraźliwie zimnym miejscu na długie godziny... A to przecież zaledwie zalążek okrucieństw, których doświadczyła większość młodych mieszkańców Domu! Nawet rozmawianie o samicach człowieka było tam niemile przyjmowane - żaden z chłopców nie widział kobiety na oczy, nawet na rysunku! "Meto. Tom 1. Dom" wywarł na mnie naprawdę ogromne wrażenie i choć spodziewałam się interesującej lektury, to nie sądziłam, że aż tak mną wstrząśnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W zasadzie książka jest dobra. Nie porwała mnie, nie zadziwiła, ale z pewnością zaciekawiła. Skierowana jest raczej do młodszych czytelników, jednak i ja potrafiłam znaleźć coś dla siebie. Miło było troszkę się rozluźnić, nie skupiać się, tylko czytać coś łatwego i lekkiego. Historia troszkę przypominała mi ,,Więźnia labiryntu". Grono chłopaków zamkniętych w jakiejś przestrzeni, nie wiedzą skąd, są jak się tu znaleźli, i o będzie dalej. I w zasadzie na tym podobieństwa się kończą. Do domu trafia nowy chłopak i Meto musi go zapoznać z zasadami tam panującymi. Dzięki temu jako czytelnik miałam świetną okazję poznania tego świata. A zwyczaje mieszkańców tego budynku są czasem dziwne a czasem bardzo zabawne. Ogólne całość prezentuje się bardzo lekko i przyjemnie. Czytanie przebiega szybko i sprawnie, i pozostawia po sobie same miłe wspomnienia. O dziwo pierwszy raz miałam styczność z literaturą francuską poza szkołą, mimo iż uczę się tego języka 8 lat. I dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że w zasadzie nigdy nie interesowałam się młodzieżówkami francuskimi. A przecież na pewno jakieś są. Zatem mam kolejne postanowienie.:) Komu polecam tę książkę? Czytelnikom do 15 lat. Myślę, że takie osoby dużo bardziej przeżyją tę historię i będą miały możliwość odkrycia niezwykle ciekawej historii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)