Mrok jest po naszej stronie

trafiłam na ciebie o chłodzie nocy 

tyś stał się dla mnie pragnieniem 

w blasku ciemności, z mroku zrodzeni 

na sercu mi byłeś znamieniem 

ku sobie na wieczność byliśmy zwróceni 

dusza szeptała mi twoim imieniem 

w mrok naszych uczuć byliśmy wpatrzeni 

ostatnim tyś dla mnie został westchnieniem 

cisza między nami 

szepcze tamtymi dniami 

serca nasze na rozdrożu stanęły 

a cień mnie łagodnie kołysze 

po naszej stronie mrok cicho szepce 

głosu twojego dźwięk tylko słyszę 

za tobą pójdę po strachu ścieżce 

zmęczona, zraniona, już tylko dyszę

przeszłość nadzieję naszą rozdepcze

czy jeszcze kiedyś ciebie usłyszę? 

w sobie zatraceni 

życiem oddaleni 

w lustrach dusz naszych odbicie 

w sobie nosimy ślady zwątpienia 

tęsknoty nasze pęknięte, zniszczone 

ciemność karmi nas prawdą milczenia 

i dłonie nasze już nie są splecione 

pachną pamięcią tamtego więzienia 

na dobra granicy i zła uwiecznione 

miłość w cierpienie się nagle przemienia 

pod skórą drżenie 

ostatnie drgnienie 

po naszej stronie cierń złego losu

barwy dnia w popiół zamienia

po naszej stronie chłód twego głosu 

brzmi w nas melodia stracenia

W ciemnej uliczce, gdy noc chłodna nadeszła, ciebie spotkałam. Chciałam tylko już z tobą. Przez ciebie. Dla ciebie. Lecz spotkać się na zawsze nie mogliśmy. Po wojnie pachniał świat rozdarciem. Ty drogę komunizmu wybrałeś, ja przeciwną. I kiedy nasze oczy się ponownie spotkały, nie mogły siebie już odnaleźć. Dzielił nas świat rozkruszony. Na słowa. Na ludzi. Na wybory. Gęstniało życie między nami. A nas już nie było. 

Pierwsze spotkanie z autorką. I nie mogło być piękniej! Tu mrok ma brzegi łagodne. Nie drapie, a jakby otulić chciał bohaterów w tańcu trwania. W nim drogi powrotnej nie ma. W jego dłoniach mieści się przeznaczenie. I nawet miłość się w nim zgubiła. I nawet światło nadziei zgasło. 

Świat tej książki gęsty jest i ciemny. Zdania są tutaj momentami pamięci, z których utkana jest rzeczywistość - najpierw ta warszawska, lat 30., potem ta z lat 50. Katarzyna Zyskowska słowami prowadzi czytelnika przez ciemność wprost do duszy człowieka. I to jest piękne. Polecam bardzo.