Ocet i łzy. Terror Wielkiej Rewolucji Francuskiej jako doświadczenie traumatyczne
Monika Milewska

No i to jest porządnie "zrobiona" książka. Spojrzenie na rewolucję francuską pod różnymi kątami. Pani Monika Milewska dotarła do wielu dokumentów z tamtej epoki. Monografia jest przemyślana, rozdziały logicznie poukładane, a zakończenie trafnie podsumowuje kondycję ludzką. Rewolucja francuska to temat tak rozgałęziony, że nietrudno o chaotyczną realizację, na szczęście Autorka poradziła sobie i całość czyta się przyjemnie i bez zbędnego wysiłku intelektualnego. Przeanalizowana została literatura okresu Terroru, zachowania społeczne pod kątem socjologicznym, psychologicznym oraz historycznym (odniesienia do innych tragicznych momentów w dziejach, takich jak holocaust).
Przez prawie 20 stron omawiana jest kwestia winy, a wnioski płynące z tego rozdziału wyjaśniają dlaczego dziś postrzegamy między innymi Napoleona Bonaparte jako bohatera godnego naśladowania... I dlaczego "tragizm tragedii" z upływem czasu się zmniejsza... Jak zwykle w przypadku dramatów na ogromną skalę i tutaj wina rozpływa się w abstrakcie... W niedoskonałym systemie, ewentualnie w jednej osobie "przywódcy", a przecież w krwawych zbrodniach uczestniczyły całe masy... Osobnym problemem jest "powinność pamięci" - to jest powinność wobec ofiar, której często nie dopełniamy, bo wymaga od nas świadomości oraz aktywności intelektualnej i emocjonalnej, podczas gdy kaci oczekują tylko milczenia i zapomnienia. Dlatego z czasem dochodzi do takich absurdów jak radosne świętowanie 14 lipca we Francji lub 1 września w Polsce, przy tańcach do białego rana niczym danse macabre, ale to nie ten czas i nie to miejsce...