Otuleni syberyjskim wiatrem. Skradziona miłość

“Gdy serce krwawi, a los nie zna litości – rodzi się siła, której nie sposób złamać”.

Czasy zaborów. Car robi wszystko, by Polacy dotkliwie zapłacili za swój powstańczy zryw. Represje nasilają się z każdym dniem – konfiskaty majątków, przesiedlenia, prześladowania. Nikt nie może być pewny swojego losu. Nawet kobiety. W Krzemieńcu mieszka rodzina Rzążewskich. Najstarsza córka, Zosia, przerażona wizją staropanieństwa i ludzkiej obmowy, decyduje się na małżeństwo bez miłości. Szybko okazuje się, że jej mąż kryje oblicze, przed którym musi uciec – pomoc przychodzi z najmniej spodziewanej strony. Jej siostra, Józia, za działalność konspiracyjną zostaje skazana na dożywotnią zsyłkę w głąb Rosji. Młoda kobieta musi zmierzyć się z koszmarną podróżą, pełną cierpienia i upokorzeń. Choć znosi ją z godnością, nic już nigdy nie będzie takie samo – a najboleśniejsza okazuje się tęsknota za bliskimi…

Autorka kolejny raz mnie zaskoczyła. Z niezwykłą dokładnością przenosi nas w realia epoki – do Krzemieńca, niedaleko Wilna, i hen, na bezkresne, mroźne ziemie imperium rosyjskiego. Fabuła jest dopracowana w każdym szczególe, a emocji i napięcia nie brakuje ani przez chwilę. Trudno oderwać się od lektury, bo na każdej stronie czai się dramat, walka, ból – ale też siła i iskra nadziei. Styl Wioletty Piaseckiej jest niezwykle lekki i naturalny, co sprawia, że mimo ciężaru tematu czyta się z ogromną przyjemnością. Autorka ma wyjątkowy dar oddawania emocji – drżenia serca, wewnętrznych rozterek, trudnych decyzji bohaterów. A oni zostali wykreowani tak realnie, że aż trudno uwierzyć, że to tylko fikcja. Moje serce całkowicie skradła Józia – spokojna, dobra, pełna odwagi, a przy tym boleśnie doświadczona przez los. Skazana na wygnanie, nie pozwala, by złamano jej ducha. Walczy o przetrwanie i z całych sił próbuje odnaleźć się w nowej, okrutnej rzeczywistości. Kibicowałam jej z całego serca, mając nadzieję, że choć daleko od rodziny znajdzie ukojenie i odrobinę szczęścia.

Trzeci tom cyklu, w którym autorka mistrzowsko odzwierciedla ówczesną rzeczywistość. To opowieść o ludzkich losach kruszonych przez historię, o stracie, o dramatycznych wyborach. Mamy tu codzienność pod carskim jarzmem, strach, niepewność i bezwzględność władzy. Ale obok przemocy i okrucieństwa pojawia się także dobro, pomocna dłoń, niespodziewane uczucie, które daje siłę i staje się iskrą nadziei. To także historia o sile kobiet, ich determinacji, o miłości poddanej najcięższym próbom i o tęsknocie za ojczyzną, którą w sercach nosiły niczym najcenniejszy skarb.

Genialna, pulsująca życiem opowieść, od której nie mogłam się oderwać. Wzrusza, skłania do refleksji i zostawia w czytelniku ślad. Ukazuje, że nawet w najczarniejszych chwilach człowiek potrafi walczyć – o wolność, o rodzinę, o miłość. Z całego serca polecam! Tatiasza i jej książki :) 

Prześladowania po upadku zrywu niepodległościowego niestety nie ustają, a nawet jest coraz gorzej. Wcześniej kobiety mogły czuć się bezpiecznie, teraz również one otrzymują surowe wyroki.
Przed siostrami Józefą i Zofią, niełatwy czas, będą musiały zmierzyć się z wieloma przeciwnościami.
Józefa Rzążewska zostaje skazana na zsyłkę w głąb Rosji. Ma tam spędzić resztę swojego życia, jednak zanim tam trafi, czeka ją podróż. Nie będzie łatwo, nawet biorąc pod uwagę zapobiegliwość jej brata. Czy da radę? Czy odnajdzie w sobie siłę, żeby zawalczyć o siebie, o swoją godność? Jak potoczą się jej losy?
Zofia Wielowiejska porzuca dom, męża tyrana i znajduje miejsce, w którym może się ukryć. To w leśnej głuszy odnajduje schronienie, a niesienie pomocy pozwala jej choć trochę zapomnieć. Jednak nadchodzi moment, kiedy będzie musiała opuścić swoje schronienie i zmierzyć się z rzeczywistością. Czy da radę? Czy uda jej się uciec od męża? Jak potoczą się jej losy? Czy odnajdzie swoje szczęście? Jakie ciosy jeszcze spadną na rodzinę Rzążewskich?

Dwa poprzednie tomy zdecydowanie mi się podobały i z niecierpliwością czekałam na trzeci. Miałam już swoje oczekiwania i nie zawiodłam się ani trochę. Książka była po prostu świetna, a ja doskonale bawiłam się podczas czytania. Również tym razem autorka przeniosła mnie do czasów, kiedy Polski nie było na mapach świata i wszystko, co wtedy się działo, dość dobrze zobrazowała.
Historia, jaką znalazłam w książce, mnie się podobała. To opowieść o strachu o najbliższych, niesprawiedliwości, prześladowaniach, a jednocześnie młodości, która powinna być pełna beztroski, a wcale taka nie jest, miłości, walce o lepsze jutro, nadziei, że będzie lepiej.
Książkę czytamy z perspektywy wielu bohaterów, co moim zdaniem bardzo dużo wnosi do historii. Miała możliwość poznania wile historii, spojrzeć na wszystko z perspektywy wielu osób, poznać ich myśli, punkt widzenia. Jednocześnie wszystko łączy się doskonale w całość, nie miałam najmniejszych problemów ze zrozumieniem, o kim właśnie czytam.
Akcja sprawnie poprowadzona, z ciekawymi zwrotami. W książce dość dużo się dzieje, co sprawia, że nie dało się z nią nudzić nawet przez chwilę. Czytało się ją szybko, a podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocji. Dla mnie była to pozycja na jeden wieczór, od której ciężko było się oderwać.

Bohaterowie według mnie byli ciekawi, dobrze wykreowani, niebanalni, w większości dający się lubić, a jednocześnie nieidealni, popełniający błędy, a to sprawiało, że byli bardziej realistyczni. Było ich dość sporo, dlatego nie jestem w stanie opowiedzieć wam, o każdym z nich osobno. Powiem tylko tyle, że byli naprawdę warci poznania i to bliskiego.

„Otuleni syberyjskim wiatrem. Skradziona miłość” to książka, która mnie zdecydowanie przypadła do gustu. Z przyjemnością polecam całą serię.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Saga „Otuleni Syberyjskim Wiatrem” to literacka podróż, która zostaje z czytelnikiem na długo zostawiając trwały ślad w sercu.
Od pierwszych stron „Zdeptanych nadziei” aż po wzruszające zakończenie w „Skradzionej miłości”, Wioletta Piasecka z niezwykłą wrażliwością i siłą prowadzi nas przez szczęśliwe i dramatyczne losy sióstr Rzążewskich – Zofii i Józefy. Ukazując również brutalną rzeczywistość XIX-wiecznej Polski pod zaborami.

"Coś się bez­pow­rot­nie skoń­czy­ło. Nie ma już
nic, nic mnie nie czeka ani ja ni­cze­go nie wy­pa­tru­ję – wes­tchnę­ła z bólem".

Saga to opowieść o kobietach,silnych mimo cierpienia, wiernych mimo zdrady, kochających mimo wszystko. Autorka nie tylko odmalowuje realia epoki z historyczną precyzją, ale przede wszystkim porusza w czytelniku emocje tak głęboko i autentycznie. Miłość, rozczarowanie, walka o wolność, samotność, tęsknota i nadzieja te wszystkie uczucia przewijają się przez karty książek, sprawiając, że nie sposób oderwać się od lektury.

"Księ­ga do­tych­cza­so­we­go życia za­trza­snę­ła się za nimi, za­bie­ra­jąc całą urodę, smak i pięk­no, a w za­mian ofe­ru­jąc smu­tek, ból i nie­wy­obra­żal­ną tę­sk­no­tę".

Trzeci tom „Skradziona miłość” stanowi godne i poruszające zakończenie historii.
To opowieść o przetrwaniu, o sile ducha, o miłości, która mimo wszystko trwa. Ciężko było nie uronić łzy i przejść obojętnie wobec tego, co spotyka bohaterów. To książka, która boli, ale też daje nadzieję.

Autorka z ogromną wrażliwością prowadzi nas przez dalsze, dramatyczne losy sióstr Rzążewskich. Józefa, skazana na dożywotnią zsyłkę,staje twarzą w twarz z okrucieństwem carskiego systemu. Jej męczeńska droga do celu zsyłki porusza do głębi. Z kolei Zofia, zmuszona do ucieczki przed przemocą w końcu ma szansę na ukojenie i szczęście.

"Bywa, że nie do­strze­ga­my tego, co bli­sko. Do­pie­ro z cza­sem czu­je­my, że coś bez­pow­rot­nie stra­ci­li­śmy".

Saga „Otuleni Syberyjskim Wiatrem” jest pełna emocji od bólu,tęsknoty, bezsilności aż po nadzieję, która nie pozwala na poddanie się ciężkim losom.
Dzięki Autorce pamięć o silnych kobietach nie zostanie zapomniana .To hołd złożony kobietom, które często były spychane na margines, a były waleczne nie tylko o siebie, o bliskich, ale też o wolność. Jestem ogromnie wdzięczna za tę literacką podróż pełną emocji, prawdy i siły. Pomimo ludzkich dramatów czuć światło które tli się do końca.

"Hi­sto­ria uchro­ni ci­chych bo­ha­te­rów od za­po­mnie­nia".

Początek dziewiętnastego wieku to czas, w którym dorastały dzieci rodziny Rzążewskich. Dzieciństwo płynęło spokojnie w szlacheckim dworku, w którym był zapewniony byt, miłość i opieka. Wszystko zaczęło się zmieniać, gdy ludzie mając już dosyć złego traktowania przez lata, zapragnęli zawalczyć o swój kraj dla siebie i kolejnych pokoleń. Powstanie niestety nie przyniosło oczekiwanego sukcesu, lecz sprawiło, że zaczęły się kolejne prześladowania, każdy odczuwał tę sytuację w swojej codzienności. Szczególnie dotknięta została rodzina Rzążewskich, gdzie negatywne wydarzenia wpłynęły na losy najbliższych. Coraz bardziej niszczyły rodzinę, ich życie. Gdy Józefa jako jedna z trzech kobiet została oskarżona o spisek przeciwko Carowi i wysłana na Sybir, nastąpiły chwile zwątpienia. Wcześniej nie zdarzyło się, by kobiety były zsyłane do miejsca na końcu świata, do kraju, w którym zamiast rodzinnego ciepła i bliskości, otulają je tylko mroźne podmuchy syberyjskiego wiatru...

Plany rodziców, by zapewnić potomstwu szczęśliwe i godne życie pokrzyżowała tragiczna sytuacja w umęczonym kraju. Józefa, Zofia, Emilia i Krzysztof, każde z nich los bardzo mocno doświadczył bólem, tragedią i rozpaczą.

Jakże wyjątkowa była to podróż, która prowadziła przez kolejne strony powieści, wyzwalając mnóstwo emocji. Historia napisana na podstawie prawdziwych wydarzeń, zręcznie przeplatana fikcją literacką, tworząc niezapomniany obraz ówczesnego świata i ludzkich losów. Powieść trafiła do mojego serca. Podczas czytania nie sposób było zatrzymać potoku łez, które płynęły powodowane niesamowicie poruszającą fabułą książki. Autorka stworzyła rewelacyjną opowieść, osadzając akcję w rzeczywistych wydarzeniach historycznych. Przepiękna powieść o miłości, niegasnącej nadziei i marzeniach, lecz przede wszystkim o niesamowitej sile, która drzemie w każdej kobiecie. Opowieść budzi całą paletę uczuć, skłania do refleksji i przemyśleń. Cudowna, wzruszająca seria książek. Bardzo polecam

Są powieści po przeczytaniu, których jakiś taki żal w czytelniku pozostaje. Smutek, że już nie spotka się z bohaterami. Nie będzie mu dane cieszyć się ich radościami, smucić ich trudnościami. Tak było w przypadku tej powieści. Powieści, która niczym syberyjski wiatr otuliła mnie swoją historią. 

Pokazała czym jest wsparcie rodziny, miłość, o którą warto zawsze walczyć, o tej nadziei, która jak zwykłam powtarzać umiera ostatnia. Była to również wspaniała lekcja historii, gdyż jak zapewnia pisarka, oparta jest ona na prawdziwych doświadczeniach kobiet, które walcząc o ojczyznę poznały piętno syberyjskiego wygnania. Ta książka to świetnie namalowany literackim piórem obraz tamtych czasów, odwagi, walki o ojczyznę, konwenansów i siły kobiety. Trudnej podróży przez syberyjski kraj i życia zesłańców i tamtejszych mieszkańców. Tym bardziej cenna to lekcja, że niektórzy bohaterowie żyli naprawdę, a Ci którzy zostali wykreowani przez umysł pisarki to ich historie oparto na prawdziwych wydarzeniach. 

"Skradziona miłość” to poruszająca opowieść o drodze do zachowania człowieczeństwa w sytuacji ekstremalnej, o sile i poświęceniu kobiet, których poniosły najwyższą karę walcząc o ojczyznę. 

Pozycja idealna dla osób ceniących tzw literaturę z "historią w tle". . Książka idealna dla tych czytelników, którzy lubią, kiedy historie bohaterów splatają się z trudną, ale fascynującą rzeczywistością history

czną.

Dziś mam dla Was recenzję ostatniego tomu poruszającej serii ,,Otuleni Syberyjskim wiatrem" - książki ,,Skradziona miłość" autorstwa Wioletty Piaseckiej wydanej przez Skarpę Warszawską. 

Bardzo polubiłam bohaterów tego cyklu i niestety nadszedł czas, by się z nimi pożegnać. Józefa i Zofia żyją w trudnych czasach, pod jarzmem represyjnego Imperium Rosyjskiego, które nie oszczędza nikogo - nawet kobiet.

Józia wyrusza w daleką podróż na skute lodem, mroźne ziemie Syberii. Czy uda jej się przetrwać tę drogę pełną wyrzeczeń i niebezpieczeństw?

Z kolei Zosia znajduje ukojenie w codziennych obowiązkach i niesieniu pomocy innym. Ale czy w tym wszystkim odnajdzie również własne szczęście?

Autorka w przejmujący sposób ukazuje realia życia pod rosyjskim panowaniem - pełne bólu, straty i niepewności. Na dom Wielowiejskich spada wiele kłopotów i trosk, a czytelnik nie raz będzie poruszony opisywanymi wydarzeniami.

W książce pojawiają się takie tematy jak żałoba, bezinteresowna pomoc, miłość, przyjaźń i siła kobiet, które mimo wszystko próbują żyć dalej.

Całą serię polecam Wam z całego serca - to poruszająca, pełna emocji opowieść, która na długo zostaje w pamięci. 

"Skradziona miłość" Wioletta Piasecka/ Saga Otuleni

Saga Otuleni syberyjskim wiatrem Wioletty Piaseckiej to literacki pomnik wzniesiony ku pamięci trzech niezwykłych kobiet: Józefy Rzążewskiej, Ewy Felińskiej i Pauliny Wilczopolskiej. Autorka, pragnąc uchronić ich dramatyczne losy od zapomnienia, złożyła im piękny hołd. To opowieść o heroicznej walce z Rosyjskim Imperium, która kosztowała je najwyższą cenę, jako pierwsze w historii zostały zesłanie na nieludzką syberyjską ziemię. Dziś skupimy się na trzeciej finałowej części sagi ,,Skradziona miłość". Jeśli jeszcze nie mieliście okazji poznać losów tych odważnych bohaterek, gorąco zachęcam do sięgnięcia po poprzednie tomy sagi tj. "Zdeptane nadzieje" oraz "Przerwana młodość". To poruszająca, epicka historia o sile kobiecości, determinacji i miłości, która jest w stanie przetrwać wszystko. Zanurzcie się ze mną w lekturze i odkryjcie, jak zakończyły się losy kobiet, które odważyły się przeciwstawić woli cara.

Każdy z nas nosi w sobie opowieść utkaną z tęsknoty, marzeń i bólu, który kształtuje nasze "ja". Podobnie jest z bohaterami sagi, których losy śledzimy z zapartym tchem. "Skradziona miłość", to coś więcej niż powieść. To literacka podróż w głąb ludzkiej duszy, malująca obraz miłości, która jest siłą, schronieniem i przekleństwem zarazem. Piasecka z niezwykłą wrażliwością snuje opowieść o tym, że historia nie jest jedynie sumą faktów, lecz mozaiką ludzkich decyzji, emocji i ich konsekwencji. W tej recenzji przyjrzymy się, jak autorka zamyka tę sagę, wplatając w nią uniwersalne prawdy o życiu, stracie i nadziei, które rezonują z każdym, kto kiedykolwiek musiał zmierzyć się z przeszłością, aby znaleźć drogę do przyszłości. "Skradziona miłość" to symfonia bólu i nadziei, której nuty wygrywa syberyjski wiatr, a jej bohaterowie to ludzie, którym los odebrał wszystko, prócz godności.

Centralnym punktem fabuły jest rodzina Rzążewskich, która zostaje rozbita przez represje po upadku zrywu niepodległościowego. Losy każdego z jej członków stanowią osobny, dramatyczny wątek. Józefa - najstarsza córka, za swoją działalność patriotyczną zostaje skazana na dożywotnią zsyłkę w głąb Rosji. Jej mordercza podróż na Syberię, pełna cierpienia i upokorzeń, jest próbą ocalenia godności w obliczu bezwzględnego systemu. Józefa, by nie rozdzielać się z przyjaciółką Ewą Felińską, decyduje się na zesłanie w jeszcze dalsze, cięższe rejony, co jest gestem odwagi, ale i rozpaczy. Jednak Wioletta Piasecka maluje poruszający obraz nie tylko losów Józefy i jej towarzyszek niedoli, ale także tych, którzy pozostali w Krzemieńcu. Rodzina Rzążewskich, rozdarta tęsknotą i niepewnością, zmaga się z własnym losem, naznaczonym piętnem zesłania tej, którą kochają i podziwiają. Ich historia to opowieść o walce z przeciwnościami, o sile rodzinnych więzi i o nadziei, która tli się nawet w najciemniejszych chwilach. To hołd złożony tym, którzy w cieniu wielkiej historii toczyli własne, nie mniej ważne boje. Każdy dzień jest dla nich walką o przetrwanie, naznaczony tęsknotą, bólem i niepewnością jutra. Ich cierpienie jest równie dotkliwe, choć rozgrywa się w domowym zaciszu, z dala od syberyjskiego mrozu.

Szczególnie przejmujący jest los Zofii, siostry Józefy, która zmuszona jest do przedwczesnego wkroczenia w dorosłość. Jej młode serce doświadcza ciężaru odpowiedzialności za rodzinę, a tęsknota za siostrą staje się jej codziennym towarzyszem. Zofia symbolizuje siłę i determinację tych, którzy mimo młodego wieku, muszą stawić czoła trudom i przeciwnościom losu. Jej dni wypełnione są troską o młodsze rodzeństwo i matkę, która w obliczu tragedii podupada na zdrowiu. Zofia staje się podporą rodziny, dźwigając ciężar, który przerasta jej młode barki. Jej historia to poruszający obraz dojrzewania w cieniu tragedii. Dom tej rodziny staje się miejscem, gdzie miłość ustępuje miejsca rozczarowaniu i samotności. Zofia, mimo młodego wieku, doświadcza trudów, które wystawiłyby na próbę siłę niejednego z nas. Jej historia to opowieść o złamanym sercu, utraconych iluzjach i walce o godność w obliczu małżeńskiej porażki.  Samotność staje się jej nauczycielem, hartując jej ducha i ucząc, jak radzić sobie z przeciwnościami losu. Zofia, choć czuje się opuszczona, a nawet odrzucona, o czym musicie przeczytać już sami, nie poddaje się rozpaczy. Jej samotność jest pełna determinacji i nadziei, że kiedyś los się odmieni, a ona odnajdzie szczęście, na które zasługuje. Autorka sprawnie splata te dwa wątki, tworząc misterną opowieść, która trzyma w napięciu do ostatniej strony.

Na uwagę i uznanie czytelnika zasługują również kreacje bohaterów tej zajmującej opowieści. Są one pełnokrwiste i niezwykle wiarygodne. Józefa to nie tylko ofiara losu, ale kobieta, która w obliczu tragedii odkrywa w sobie nieznane pokłady odwagi. Jej wewnętrzna przemiana jest jedną z najbardziej poruszających w całej książce. Czytelnik z zapartym tchem śledzi, jak młoda, beztroska dziewczyna staje się silną, dojrzałą kobietą, zdolną stawić czoła największym przeciwnościom. Zofia z kolei to uosobienie zranionej duszy, która szuka ukojenia. Jej ucieczka jest symbolem pragnienia wolności i godności. Autorka z empatią oddaje jej wewnętrzne rozterki, lęki i pragnienie miłości. To, czy znajdzie w sobie siłę, by ponownie otworzyć serce, staje się kluczowym pytaniem, na które szukamy odpowiedzi wraz z nią. Losy obu sióstr są uniwersalnym obrazem ludzkiej wytrzymałości w obliczu historycznych zawirowań. Autentyczność bohaterów i przeżywanych przez nich emocji sprawiła, że z każdym przeczytanym rozdziałem książki czułam, że coraz mocniej wchodzę w ich skórę, przeżywam ich lęki i nadzieje, a każda ich decyzja rezonowała z moim sercem.

"Skradziona miłość" to portret rodziny, która w ogniu cierpienia hartuje swoje serca. To opowieść o walce, która nie zawsze kończy się zwycięstwem, ale zawsze zostawia ślad na duszy. To świadectwo siły, która tli się w sercach kobiet, które, choć zranione i oszukane przez los, wciąż potrafią kochać, marzyć i walczyć o swoje miejsce w świecie. To nie tylko powieść, to hołd dla tych, którzy stracili wszystko, ale nie utracili wiary. To opowieść o miłości, która jest silniejsza od mrozu, odległości i bólu.

To, co wyróżnia sagę "Otuleni syberyjskim wiatrem" spośród innych dzieł literackich, to wspaniałe połączenie fikcji z niezwykłą dbałością o warstwę historyczną. Autorka z niezwykłą precyzją wplata w fabułę każdej z trzech części sagi postacie historyczne oraz autentyczne wydarzenia, tworząc narrację, która jest zarówno poruszająca, jak i głęboko osadzona w prawdzie. Zamiast budować świat od podstaw, Piasecka sięga po mroczne karty historii, by na ich tle opowiedzieć o sile ludzkiego ducha, miłości i przetrwaniu. Jej powieści to nie tylko opowieść o miłości w cieniu represji, ale również lekcja historii. Bohaterowie stają się świadkami i uczestnikami dramatycznych wydarzeń, które ukształtowały losy wielu pokoleń. Autorka, z wielką dbałością o detale, opisuje realia życia na Syberii, represje, głód i walkę o sobie, co sprawia, że czytelnik czuje się, jakby sam znajdował się w centrum tych wydarzeń. Dzięki temu, saga "Otuleni syberyjskim wiatrem" nie tylko dostarcza głębokich przeżyć emocjonalnych, ale też uczy i zmusza do refleksji, stając się cennym świadectwem historycznym.

Trzeba jednak przyznać otwarcie, że wszystko, o czym czytamy, sięgając po tę sagę, nie byłoby tak chwytające za serce i przejmujące, jakim jest, gdyby wciągająca fabuła nie została wzbogacona o piękny, plastyczny język. Słowa Piaseckiej malują obrazy, które na długo zostają w pamięci. Czuje się syberyjski mróz, zapach dawnych lat i smak łez, które spływają po policzkach bohaterów. Autorka z wielką subtelnością oddaje skomplikowane relacje międzyludzkie, a jej metafory są tak trafne, że potrafią bez słów opowiedzieć o głębokich emocjach.

To prawdziwa uczta literacka dla kogoś, kto ceni sobie prozę z duszą. W "Skradzionej miłości" odnajdujemy uniwersalne prawdy o ludzkiej naturze. Powieść stawia pytania, które są aktualne w każdym czasie: Jak pogodzić się z przeszłością? Czy można wybaczyć najcięższe winy? I co to tak naprawdę znaczy kochać? Piasecka nie daje prostych odpowiedzi, ale zmusza do refleksji, do poszukiwania własnych wniosków. I w tym właśnie tkwi jej wielkość - w zdolności do poruszania w czytelniku najczulszych strun.

Zakończenie tej sagi to majstersztyk. Autorka zamyka wszystkie wątki w sposób, który jest zarówno satysfakcjonujący, jak i wzruszający. Po przeczytaniu ostatniego zdania czułam, że żegnam się z bohaterami, których zdążyłam pokochać, ale jednocześnie czułam ulgę, że ich historia dobiegła końca, dając im upragniony spokój. "Skradziona miłość" to nie tylko książka, to całe doświadczenie emocjonalne, które pozostawia ślad na sercu i w pamięci. To pozycja obowiązkowa dla każdego, kto wierzy w siłę miłości, która jest w stanie przetrwać wszystko, co los ma do zaoferowania. Jeśli szukacie powieści, która pozwoli wam jeszcze bardziej docenić wasze życie, ta jest właśnie dla was.

"Skradziona miłość" jest trzecim i zarazem finałowym tomem sagi Otuleni syberyjskim wiatrem, w którym Wioletta Piasecka ponownie zabiera nas do Krzemieńca pod zaborem Imperium Rosyjskiego. Byłam ciekawa, jak ostatecznie potoczą się losy bohaterów, z którymi tak bardzo się zżyłam.

W dwóch poprzednich tomach Józefie nie brakowało odwagi i hartu ducha do walki o to, w co wierzy i co ważne. Teraz w obliczu tego, co się wydarzyło, traci resztki odwagi. Czuje niewyobrażalną tęsknotę za bliskimi i strach przed tym, co ją czeka, bowiem jako pierwsza Polka wraz z Ewą Felińską i hrabiną Pauliną Wilczpolską za działalność spiskową zostaje zesłana na dożywotnią zsyłkę na Syberię. Przed nimi droga pełna trudów, bólu, głodu, łez i niepewności. Czy wśród obcych, wrogich ludzi znajdzie się ktoś, kto im pomoże? 

"(...) tęsknota za ludźmi, za bliskimi przesłania najpiękniejsze krajobrazy i wrażenia. Taka tęsknota może zadręczać, przychodzi w najmniej spodziewanej godzinie i szarpie duszą (...)"

Z kolei Zofia po uwolnieniu się od męża tyrana, mierzy się z ciężarem  dawnych przewin i pragnienieniem uzyskania wybaczenia u rodziny. Czy rodzina wybaczy jej wcześniejsze zachowanie, a ona sama pozbędzie się wyrzutów sumienia? I czy będzie w stanie jeszcze raz komuś zaufać i pokochać? 

Znajdziemy tu cały wachlarz emocji, na tle historycznych zawirowań. Troski, kłopoty, zmartwienia, strach, ból, łzy, zwątpienie, zazdrość, zawiść, zdradę, śmierć - brutalna rzeczywistość czasów zaborów poraża swoim tragizmem i dramatem. Walka kobiet o wolność i godność w trudnych czasach stawia je nam za wzór. 

Książka jest doskonałą lekcją historii, gdyż autorka oparła ją na autentycznych wydarzeniach i bohaterkach. Ukazała również różne istotne szczegóły, konwenanse i zwyczaje.

"Skradziona miłość" to autentyczna, głęboko przejmująca, pełna smutku powieść droga z całą jej wielowymiarowością. To książka o miłości, tęsknocie, niełatwych wyborach, poświęceniu, walce, determinacji, sile i odwadze kobiet, wierze w marzenia i pomimo trudności wciąż tlącej się nadziei. To historia, która boleśnie rozrywa serce. Jeśli jesteście ciakawi, czy Józia przeżyje zsyłkę - czytajcie. Polecam gorąco!

,,Tęsknota za ludźmi, za bliskimi przesłania najpiękniejsze krajobrazy i wrażenia. Taka tęsknota może zadręczać, przychodzi w najmniej spodziewanej godzinie i szarpie duszą...".

Los nie ma litości wobec rodziny Rzążewskich. Surowy wyrok i bolesna strata są tylko wstępem do ciosów, które rozdzierają ich serca na strzępy. Józefa wyrusza w głąb Rosji, na dożywotnią zsyłkę, gdzie otulona syberyjskim wiatrem uświadamia sobie, że może już nigdy nie zobaczy swych bliskich. Bolesny ciężar wyrzutów sumienia oraz obawa o siostry nie pozwalają Krzysztofowi zaznać ukojenia. Zofia również płaci wysoką cenę za podjęte decyzje. Trudne doświadczenia i ciężkie chwile wyzwalają w nich siłę, której wcześniej nie byli świadomi. Tylko czy to wystarczy, by posklejać pogruchotane serca i otulić je spokojem?

Ileż smutku zawiera ta historia. Takiego co ściska w niemocy i osiada na samym dnie duszy. Drżącego od niepewności, nieustającego strachu o bliskich, o przyszłość ukochanej ojczyzny, przytłaczającego rachunku sumienia, lecz, pomimo to niesłabnącej nadziei. Kończąc lekturę pomyślałam, że ten tom porusza najmocniej, lecz szybko uświadomiłam sobie, że również poprzednie niosły w sobie duży ciężar emocjonalny, chociaż każdy z nich inaczej. Pierwszy pokazał nam niestrudzoną walkę o dobro kraju przeciwko zaborcom. Drugi przypomniał, że dorosłość to także branie odpowiedzialności za własne decyzje, a trzeci, że wiąże się ona z ceną, nie zawsze sprawiedliwą. Autorka podejmuje również temat drogi. Nie tylko tej bezpośredniej oddalonej o tysiące wiosek, ale przede wszystkim tej, którą przemierzają w swych sercach, wyboistej, pełnej zgubnych zakrętów, wykańczającej i niepewnej co czeka u jej kresu.

W posłowiu autorka zdradza, że celem tej serii było ocalenie od zapomnienia losów pierwszych kobiet, które miały odwagę podjąć walkę z Imperium Rosyjskim. I uczyniła to nie tylko z ogromną wrażliwością, ale także w sposób głęboko przeszywający i poruszający serce czytelnika.