Podarować niebo
Romuald Pawlak

Rzadko sięgam po literaturę SF, kupiła mnie całkowicie swoją okładką, nawet nie czytałam opisu, więc nie miałam żadnych oczekiwań. Zasiadłam do niej z myślą, że dojdzie do typowej walki kosmicznej, a tu zostałam mile zaskoczona.
Ta historia jest zupełnie inna niż te dotychczas mi znane. Załoga ziemskiego statku kosmicznego w wyniku błędu nawigacyjnego utknęła na nieznanej pomarańczowej planecie... Okazała się być zamieszkała przez inną rasę, lecz jest ona na prymitywnym etapie rozwoju cywilizacyjnego... Ludzie są podzieleni między sobą, jedni chcą ich wybić, a drudzy pomóc im w rozwoju... Problem w tym, że owa rasa, Arguni rozwijają się w zbyt wolnym tempie w stosunku do ludzkich oczekiwań....
Akcja w tej książce biegnie nieśpiesznie, były momenty, że brakowało mi szybszego tempa, ale bardzo mnie intrygował rozwój sytuacji, więc nie mogłam się od niej oderwać. Mamy tu niezłą warstewkę psychologiczną postaci, zwłaszcza zachowań ludzkich gdy czują się zagrożeni. Bardzo podobał mi się szczegółowy opis funkcjonowania obcej rasy w kontrze do naszego. Nie brak tu klaustrofobicznego klimaciku.
Ta książka skłoniła mnie do wielu refleksji, o tym co człowiek jako istota musiał przeżyć aby dotrzeć do obecnego poziomu rozwoju. Historia ta pokazała, że każdy ma swoje własne tempo rozwoju, to że ktoś ma inne nie znaczy, że jest gorszy, należy dać mu szansę osiągnąć coś po swojemu a nie oceniać swoją miarą i mało tego sami możemy się czegoś przy tym nauczyć. Miałam też w trakcie czytania tej książki rozkminy typu czy gdybyśmy się cofnęli w czasie i próbowali przyspieszyć rozwój ludzkości to czy by się to udało?
Zakończenie mnie zaskoczyło. Epilog jest idealną kropką nad i, ładnie zwieńczającą całą historię.
Warto obserwować otoczenie, zwłaszcza niebo, bo kto wie jakie skrywa tajemnice? Może nie jesteśmy sami?
Lubię książki skłaniające do rozmyślań i już wiem, że ta zapadnie mi w pamięci na dłużej. Fani niesztampowego SF będą zadowoleni.