POEZJA PO ZMIERZCHU. ANTOLOGIA.
Natalia Owsiana-Bilska, Bogusława Chwierut, Anna Czartoszewska, Małgorzata Hrycaj, Magdalena Kapuścińska, Paula Klama, Beata Klepacz, Bartosz Konopnicki, Monika Magda Krajewska, Urszula Lewartowicz, Magdalena Łubkowska, Zuzanna Marciniak, Joanna Marcinkowska, Sławomira Sobkowska-Marczyńska, Damian Dawid Nowak, Anna Paszkiewicz, Jakub Pokojowczyk, Eliza Segiet, Joanna Słodyczka, Anna Tlałka, Agnieszka Małgorzata Złotkowska.

Most łączący różne światy

„Ta jedna chwila jak fala

zabrała wszystko

co miało być na zawsze”

Po zmierzchu, kiedy słońce schodzi za horyzont, a noc rozpoczyna swoje ciche panowanie, poezja nabiera nowego znaczenia, słowa ożywają, odzyskując swoją tajemniczość i siłę. W ciemnościach, gdy światło gaśnie, wkracza na scenę, aby zatańczyć ze snem i emocjami, aby stać się mostem łączącym różne światy. Przenika przez granice czasu i przestrzeni, przynosząc dźwięki tęsknoty, miłości, melancholii i nadziei. Wiersze stają się lampką w mroku, rozświetlającą duszę i otwierającą drogę do głębszych refleksji.

„czasem kiedy cię nie ma

pozwalam nocy wziąć mnie w ramiona

rozchylam uda i ubieram się

w twoje usta i palce

płynę przed siebie na oślep

póki żar nie spopieli pragnienia

zasypiam jak w kołysce twoich dłoni

nie istnieje dla nas przestrzeń i czas”

W mroku poezja zyskuje zdolność wydobycia z człowieka najskrytszych uczuć i myśli. Słowa  unoszą się nad głową jak gwiazdy na nocnym niebie, dając odczucie nieskończoności i jednocześnie bliskości. Jest to magia, która przywołuje do życia to, co ukryte, budząc zmysły i pobudzając wyobraźnię.

Poezja po zmierzchu odkrywa piękno w najprostszych rzeczach. W cichym szeptaniu wierszy tkwi siła i mądrość, która dotyka serc i umysłów. To czas, w którym słowa nabierają nowego sensu i stają się lekarstwem dla duszy zmęczonej dniem.

„Przestanę gonić złudne sny,

Przestanę wypatrywać wiosny,

Może nadzieję ześle świt

I wreszcie przyjdzie czas na rozkwit.”

Zaprasza na spacer po ścieżkach snu i marzeń, gdzie granice są płynne, a możliwości nieograniczone. Gdzie możemy odkryć nowe światy, ożywić wspomnienia i na nowo zrozumieć życie. Zanurzyć się w jego rytmie i dać się ponieść melodiom słów.

Po zmierzchu, gdy zapada cisza, sięgnijcie po wiersz i otwórzcie przed sobą drzwi do nieznanego - odkryjcie piękno ukryte w nocy.

„Moja miłość największa –

żyje wciąż w moich wierszach.”