Powrót do Domu

ZROZUMIEĆ SIEBIE

"Powrót do domu" zamyka losy potomkiń akuszerki z Sensburga, Stasi, która w młodości przeniosła się z małego Mystkówca w Puszczy Białej do Sensburga - obecnego Mrągowa. Tutaj też po latach w ślad za nią podążyła córka Marianna. Później na świecie pojawiła się Nadzieja - jedyna wnuczka Stanisławy, a wreszcie także Basia - jej prawnuczka. Katarzyna Enerlich ciekawie zakończyła losy czterech pokoleń kobiet, choć odniosłam wrażenie jakby przeprowadzanie bohaterów przez kolejne lata było coraz bardziej pospieszne i jednocześnie pobieżne. Niektóre wydarzenia są jedynie zasygnalizowane, jakby odhaczone z długiej listy. Autorka nie poświęca im za dużo uwagi tylko wciąż przechodzi do kolejnych. Z tego powodu powieść przekształca się w pobieżną, wybiórczą relację, otrzymujemy zlepek informacji o PRL-u, który dla mnie osobiście miał jakiś urok, gdyż stał się powrotem do wczesnego dzieciństwa.

Stanisława mimo swojego podeszłego wieku nadal pozostaje aktywna, angażuje się zawodowo, udziela wywiadów, pisze o niej prasa. Za całokształt swojej pracy akuszerka z Sensburga otrzymuje nagrodę dla zasłużonych mieszkańców Mrągowa. W wolnym czasie Stasia sprawuje też opiekę nad swoją prawnuczką Basią, bo tymczasowo pomieszkuje u niej Nadia z córeczką. Marianna znaczną część swojego obecnego życia spędza w domu na Wygonie, zbiera zioła i przygotowuje produkty do sklepu. Angażuje się także w pisanie artykułów do gazety. W wolnych chwilach zajmuje się wnuczką. Zmęczona rodzinnymi tajemnicami Marysia decyduje się położyć kres sekretom i z myślą o Nadii podejmuje się pewnej misji. Nadzieja skupia się na wychowaniu małej Basi, poświęca się pracy w sklepie i poszukuje szczęścia w życiu. Jej małżeństwo z rozsądku okazuje się porażką, dziewczyna czuje się samotna i rozpamiętuje swoje przeszłe decyzje. Tymczasem życie szykuje dla niej kolejną niespodziankę.

"Powrót do domu" to tom finałowy, który został poświęcony różnego rodzaju powrotom - tym do korzeni, do miłości sprzed lat, do przeszłości i do rzeczy ostatecznych. Blaski i cienie codzienności zostały ukazane bardzo przekonująco. Życie powinno się przeżyć po swojemu, na własnych zasadach bez względu na przeciwności, jakie ze sobą niesie. Taką postawę prezentują Stasia, Marianna i Nadia - kobiety z charakterem, niezłomne i przedsiębiorcze. Powieść wywołuje w czytelniku nostalgię i ciepłe uczucia. Z każdej strony przenika miłość do przyrody i mazurskiej ziemi.

Przygotowując ten cykl obyczajowy autorka wykonała ogromną pracę, szczegółowo przygotowała się pod względem merytorycznym, dzięki czemu zachowała chronologię zdarzeń i z sukcesem przeprowadziła swoje postaci przez kolejne dziejowe wydarzenia. Bohaterowie bez trudu odnajdywali się w konkretnych sytuacjach. Obrazowy styl autorki nie zawodzi i mocno działa na wyobraźnię. Po zakończeniu lektury rysuje się nam w pamięci barwne sceny z życia czterech pokoleń kobiet na mazurskiej ziemi. I przyznaję, że jest to bardzo interesująca wizja.

Niestety znalazłam w tekście tej powieści sporo drobnych nieścisłości - pomyłki w imionach, nazwach ulic itp. Są to mało istotne szczegóły, które jednak rażą i drażnią. Trudno mi przejść obojętnie obok tych mankamentów. Autorka zastosowała w wydarzeniach sporo przeskoków czasowych. Rozumiem, że taki był zamysł odnośnie prowadzenia zdarzeń, jednak osobiście nie jestem wielbicielką tego rodzaju zabiegów. Ale to zakończenie jest najbardziej zdumiewające. Obraz Marianny jako stuletniej seniorki, który pojawia się zupełnie niespodziewanie jako finałowa scena całej opowieści wypada sztucznie i wydaje się naciągane.

Po książki Katarzyny Enerlich sięgam zawsze z ogromną przyjemnością. Tak było także w przypadku "Akuszerki z Sensburga". Cała czterotomowa opowieść dostarczyła mi mnóstwa interesujących wrażeń, choć "Powrót do domu" okazał się niestety najsłabszą ze wszystkich części.

Katarzyna Enerlich - pisarka, zielarka, nauczycielka jogi, miłośniczka naturalnych kosmetyków, pasjonatka i propagatorka życia w zgodzie z naturą... Piszę o tym nie bez przyczyny. Na każdej bowiem stronie powieści ,,Powrót do domu" daje się odczuć, pasje i zamiłowanie autorki do ziołolecznictwa i życia w zgodzie z naturą.
W czwartym tomie serii ,,Akuszerka z Sensburga" autorka przedstawia czytelnikom dalsze losy
Stasi, Marianny, Nadzi i Basi. Bohaterki wystawione zostają na kolejne próby losu. Tym razem, próbują sprostać wyzwaniom jakie narzuca społeczeństwu stan wojenny. Te silne, doświadczone przez los, zdeterminowane kobiety, łączą swoje siły i stają się dla siebie podporą. Każda z nich wnosi w ich wzajemną codzienność coś innego. Każda ma również własne marzenia i ukryte na dnie serca tęsknoty.
Los nie szczędzi im wyzwań. Każdy dzień wypełniony jest obowiązkami. Czy się to komuś podoba czy nie, trzeba przyzwyczajać się do zmian, które mają miejsce pod wpływem zachodzących wydarzeń. Przychodzą chwile kiedy przyjdzie się z kimś pożegnać na zawsze. Kogoś innego natomiast zaprosić do swojego życia ponownie. Wyjawić skrywane tajemnice. Codzienność, która generuje zmęczenie, coraz częściej skłania ku powrotom do tego, co było kiedyś. W sercu i myślach pojawiają się wspomnienia pierwszej, wielkiej, niezapomnianej miłości i marzenia o spokojnym życiu w Domu na Wygonie w Zełwągach. Czy powroty staną się rzeczywistością? Czy można odzyskać to, co się kiedyś utraciło?
Katarzyna Enerlich na podstawie losów swoich bohaterów, znakomicie ukazuje jak cechy charakteru takie jak dobro, życzliwość, szczerość intencji, bezinteresowność, pracowitość, czy choćby intuicja pomagały ludziom znosić trudy niełatwych czasów. Wszyscy jesteśmy ogniwami jednego łańcucha, i mamy wpływ na nasze działania. Możemy sobie pomagać wzajemnie, lub występować przeciwko sobie. Wybór zawsze należy do nas.
,,Powrót do domu" urzekł mnie od pierwszych stron! Wyjątkową, wielowątkową, lekką fabułą, gawędziarskim, obrazowym stylem, zapachami mazurskich smaków, ziół i niezwykłymi portretami bohaterów. Wisienką na torcie są pamiętne dla Polski wydarzenia historyczne takie jak - stan wojenny, Okrągły Stół, pierwsze demokratyczne wybory. W pewnym momencie książka wciągnęła mnie tak mocno, że nie chciało mi się wracać do rzeczywistości. Ocknęłam się jednak. W stan ,,gotowości" postawił mnie rok 2020, gdy na progu Domu na Wygonie, w setne urodziny swojej babki Marianny, stanęła Basia...
W tym momencie autorka przerywa wciągającą historię.
Jak przyjdzie żyć z pytaniem, czy będzie dalszy ciąg?!
Pomyślę o tym później!
A książkę gorąco polecam!!!