Pozytronowy człowiek

Co sprawiło, że poczułeś się bardziej człowiekiem niż robotem? Jaki wpływ miała na to mała dziewczynka, która Ciebie, NDR-113, nazwała Andrew? Co takiego dostrzegła w Tobie, że wpadła na pomysł obdarowania Cię wolnością? Stałeś się jedynym na świecie robotem mogącym spełniać zachcianki własnej woli. Mimo tej wolności jednak pozostałeś wierny swojemu pierwszemu właścicielowi i jego rodzinie. Pierwszym krokiem ku człowieczeństwu była wolność. Potem zapragnąłeś nosić ubrania - czyżbyś zaczął się krępować nagością swojego stalowego ciała? Ten ekscentryczny pomysł o mało nie stał się przyczyną Twej zguby. Przez swe wynalazki stałeś się dobroczyńcą ludzi, naprawiaczem ich szwankujących ciał, by tym samym zbliżyć się znów o krok do upragnionego celu. Jak daleko posuniesz się w realizacji swego zamierzenia? Czy nie zrezygnujesz w ostatniej chwili, czy nie ogarnie Cię strach - to jakże ludzkie uczucie? ,,Pozytronowy człowiek" to powieść opisująca 200 lat z życia ludzkości, skłaniająca do zadumy nad istotą człowieczeństwa, smutna, ale jednocześnie optymistyczna, w pewien sposób ostateczna, ale i wzbudzająca nadzieję dla nas, myślącej części zwierzęcego świata. Książka początkowo niezbyt wciągająca (może przez skupienie się na głównym temacie, a zbyt słabo zarysowane tło ogólne, zmieniające się przez wieki obyczaje - kilka wzmianek o modzie to doprawdy niewiele), z czasem odsłaniająca coraz więcej ukrytych treści, aż wreszcie sprawiająca, że nie można się od niej oderwać i z bólem akceptuje się kolejne decyzje Andrew zmierzające do tej ostatniej, najbardziej radykalnej, ale koniecznej, aby dopełniło się przeznaczenie najmądrzejszego robota, jakiego stworzył człowiek.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)