Przewodnik dusz

Śmierć ma w sobie coś z tajemnicy, którą czujemy pod skórą, a której boimy się nazwać. Ela Barczyk w ,,Przewodniku dusz" wprowadza czytelnika w przestrzeń, gdzie ta tajemnica przestaje być mglistą ideą, a staje się doświadczeniem niemal namacalnym. To świat, w którym ostatni oddech nie jest końcem, lecz zaproszeniem do rozmowy. Świat, w którym każde serce, nawet to zatrzymane, może wypowiedzieć swoje ostatnie pragnienie.

Czytając tę książkę, miałam wrażenie, że stąpam po cienkiej tafli lodu. Pod spodem czai się mrok, a jednak powierzchnia błyszczy, odbijając resztki światła. Ta opowieść balansuje między lekkością snu a ciężarem rozpaczy. Jest w niej cisza tak gęsta, że aż boli, i jest szept delikatny, jakby wypowiedziany tuż obok ucha. To jedna z tych historii, które nie pozwalają się odłożyć. Strony przewraca się szybko, lecz w sercu zostaje ciężar, którego nie sposób się pozbyć.

Najbardziej poruszyły mnie momenty, w których autorka ludzkiej straty. Nie opisuje jej brutalnie, nie krzyczy, zamiast tego układa słowa w rytm przypominający żałobny dzwon. Cichy, ale przejmujący. Jest tu ból matek i dzieci, żal, który drąży, oraz rozpacz, której nie potrafimy nazwać. Autorka umie pisać o śmierci tak, że staje się ona nie tylko końcem, ale i lustrem, w którym odbija się wszystko, co w nas najprawdziwsze.

Klimat książki jest niepowtarzalny. Mgła, mrok, niedopowiedzenia, a wszystko to tworzy aurę oniryczną, duszną, chwilami niemal gotycką. Fantastyka przeplata się tu z kryminałem, dramat z metafizyką, a nad całością unosi się coś, co trudno nazwać inaczej niż po prostu magią. To powieść, którą można przeczytać w jeden wieczór, lecz której echo wraca długo po zamknięciu książki, jak pytanie zadane w środku nocy, które nie pozwala zasnąć.

,,Przewodnik dusz" to książka, która uświadamia, że literatura może być jednocześnie opowieścią i medytacją. Że można opowiadać o śmierci tak, by poruszać do żywego, a jednocześnie otulać słowem niczym cienkim, przezroczystym welonem. To historia, która pociąga i przeraża, wzrusza i zmusza do myślenia. A nade wszystko zostaje.

Autorka udowadnia, że potrafi pisać prozą, która nie tylko opowiada, ale również rezonuje w człowieku jak echo dawno wypowiedzianych modlitw. ,,Przewodnik dusz" to opowieść, której się nie zapomina, bo jej słowa mają w sobie coś więcej niż fabułę mają w sobie cień, blask i ciszę, która trwa, kiedy gasną światła.