Przywróceni do życia. Pokonać samobójstwo

„Przywróceni do życia. Pokonać samobójstwo” Moniki Tadry i dr Halszki Witkowskiej to poruszająca, głęboko refleksyjna i niezwykle ważna pozycja na polskim rynku reportażu. Autorki zabierają czytelnika w intymny świat trzynastu osób, które przeżyły kryzys samobójczy, dzieląc się swoją historią, emocjami, lękami i momentem, w którym życie wydawało im się ciężarem nie do uniesienia. To książka o bólu, samotności i bezsilności, ale też o odzyskiwaniu siebie — czasem bardzo powoli i wbrew wszystkiemu.

Reporterska wrażliwość Moniki Tadry pozwala bohaterom mówić własnym głosem, bez oceniania, bez uciekania w uproszczenia. Każdy z nich opowiada o drodze, która zaprowadziła go na skraj — o narastającym cierpieniu, o chwilach absolutnej ciemności, o impulsywnych decyzjach i o minucie, w której świat przestał mieć alternatywy. Te historie są szczere, niekiedy bolesne, ale przede wszystkim ludzkie. Z kolei komentarze dr Halszki Witkowskiej nadają całości kontekst naukowy i psychologiczny — tłumaczą, jak trauma, zaburzenia nastroju, samotność, presja czy brak wsparcia mogą po kolei odbierać człowiekowi nadzieję. Jej perspektywa nigdy jednak nie przytłacza – raczej prowadzi czytelnika, pozwalając zrozumieć mechanizmy stojące za dramatycznymi decyzjami.

Podczas lektury emocje przychodzą falami. Pojawia się smutek, gdy czytamy o poczuciu odrzucenia. Jest gniew, kiedy widzimy, jak często sygnały rozpaczy były ignorowane. Jest bezradność — bo niektóre historie aż proszą o innego rodzaju zakończenie. Ale jest też wdzięczność, bo bohaterowie przeżyli i chcą mówić, aby ich głos pomógł innym. I wreszcie nadzieja — że nawet z najgłębszego kryzysu można wrócić, choć nie zawsze w sposób prosty i szybki.

To książka z pogranicza reportażu i literatury psychologicznej, wymagająca emocjonalnie i merytorycznie. Przeznaczona dla osób, które chcą lepiej zrozumieć temat samobójstw — bliskich, nauczycieli, terapeutów, ludzi pracujących w pomocowych zawodach, ale też każdego, kto wie, jak bardzo zaniedbanym i tabuizowanym obszarem jest zdrowie psychiczne. To lektura, która uczy uważności, empatii i odpowiedzialności za słowa oraz obecność w życiu drugiego człowieka.

„Przywróceni do życia” zostają w głowie na długo. Otwierają oczy na rzeczy, o których wielu woli nie mówić, a jednocześnie dają impuls, by patrzeć na ludzi wokół z większym zrozumieniem. To ważna, potrzebna książka — i zdecydowanie warto po nią sięgnąć.

Przychodzę dzisiaj do Was z reportażem, który mocno oddziaływuje na człowieka. A jest nim "Przywróceni do życia. Pokonać samobójstwo" Moniki Tadra oraz Halszki Witkowska. Mamy tu historię 13 osób (dziewięć kobiet i czterech mężczyzn), które chciały odebrać sobie życie. Pochodzą z różnych środowisk i mają różne bagaże doświadczeń. Książka ma formę rozmowy, którą przeprowadza Monika Tadra a po każdej z rozmów mamy analizę merytoryczną przeprowadzoną przez suicydolog Halszkę Witkowską. Osoby próbujące popełnić samobójstwo to nie są osoby słabe ale silne, które w pewnym momencie po prostu upadły pod ciężarem danej sytuacji. Autorki pokazują jak silny wpływ na decyzje w dorosłym życiu mają traumy z dzieciństwa. Dają nam konkretne wskazówki jak rozpoznać sygnały ostrzegawcze, że z naszymi bliskimi dzieje się coś złego. Nie zawsze taka osoba jest smutna ale uśmiecha się do nas a w głębi duszy cierpi. Czasami wystarczy drobny gest, rozmowa czy sms by zmienić bieg wydarzeń. Jest to bardzo trudna i mocna książka ale także bardzo potrzebna. Otwiera oczy na wiele sytuacji, bo każda historia jest niby podobna a jednak tak różna od siebie.

,,Przywróceni do życia. Pokonać samobójstwo" to pierwsza na polskim rynku wydawniczym publikacja zawierająca relacje osób, które przeżyły kryzys samobójczy. Te trzynaście poruszających, autentycznych historii, dopełnionych wartościowym komentarzem specjalisty, może stać się wsparciem dla ludzi w kryzysie psychicznych, ale także przybliża ten nieznany, pełen skrajnych emocji świat, pozostałym ludziom. Znajdziemy tu najbardziej intymne przeżycia, pełne niezagojonych ran z dzieciństwa, które najczęściej są główną motywacją, a jednak punkty zapalne w przypadku tych osób się różnią. I tu na piedestał wysuwa się rozmowa z drugim człowiekiem, która ma ogromną moc i czasem właśnie staje się najcenniejszym ratunkiem. Rozmowa może uratować życie! I każda z tych historii dosadnie to udowadnia!

Bezsprzecznie, ta wyjątkowo intymna książka to inspiracja dla osób mierzących się z kryzysem emocjonalnym oraz samobójczym, ale także dla tych, którzy pragną im pomóc. Nie tylko udowadnia, jak ważne jest dzielenie się trudnymi doświadczeniami, jak istotne są relacje z innymi, ale przede wszystkim udowadnia, iż można sobie poradzić z największym bólem i odnaleźć sens życia na nowo. Tak szczera publikacja daje unikalną możliwość odnalezienia własnych emocji i przeżyć w historii drugiego człowieka, a wspólne doświadczanie jest przecież fundamentem skutecznej terapii.

Bez wątpienia, nie jest to lektura łatwa, ale niebywale wartościowa! Czyni z nas osoby bardziej świadome, przypomina, iż żadnych wzmianek o samobójstwie absolutnie nie można bagatelizować, umniejszać, a zarazem pozwala choć trochę zrozumieć, jak musi czuć się osoba, gotowa odebrać sobie życie. To mnie jest próba zwrócenia uwagi, to decyzja ostateczna... Z jak wielkim bólem musi się zmagać człowiek, by w ogóle dopuścić do siebie takie myśli? A jak się okazuje, większości osobom, które zdecydowały się tu podzielić swoją historią, towarzysza one już od dzieciństwa... Przerażające! Tym bardziej powinniśmy mieć wiedzę, jak reagować, jak pomóc, jak dostrzec tą toczącą się wewnętrznie bolesną walkę... Moim zdaniem , pozycja obowiązkowa! Polecam!

Poznajcie pierwszą książkę na rynku wydawniczym, która zawiera ralecje osób, które przeżyły kryzys samobójczy.

Trzynaście historii osób, które w wyniku zawodu miłosnego, problemów finansowych, trudnego dzieciństwa czy przemocy fizycznej i psychicznej, podejmują decyzję o odebraniu sobie życia. Każda inna, ale każda w przypadku tych osób zakończona szczęśliwie. Bo są tu z nimi. I mogą podzielić się swymi traumami, przeżyciami i historiami.

Przeczytamy tutaj jak jednej sms, może uratować Ci życie. O miłość psa, który przeczuwa, że z Tobą dzieje się coś złego. O terapeucie, który zadzwonił po pomoc podczas waszej sesji. Ktoś tutaj nad nimi czuwał. Jednak jest mnóstwo sytuacji, które zdarzają się w zaciszu domowym i w których tylko przypadek sprawił, że ktoś przyszedł na czas.

Przywróceni do życia to historia tych, co nie widzieli już sensu w swoim życiu. Tych, którzy prawie zrobili ten krok. Krok do zakończenia. Jeśli jesteście gotowi, żeby ją poznać to serdecznie polecam. Ciężka, ale jakże ważna pozycja, która uświadamia, że rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa może przyczynić się do tego, że ktoś zmieni swój zamiar. Bo kiedy razem popatrzymy na problemy, one wyglądają inaczej. I zawsze jest jakieś wyjście. Nie koniecznie to ostateczne.

Przedstawiam Wam niesamowicie ważną książkę w historii polskiej literatury. Książkę, która jako pierwsza oddała głos tym, którzy jak dotąd nie mieli możliwości podzielić się swoją historią. Zbiór rozmów z osobami, które przetrwały kryzys s*mobójczy. Bardzo rzeczowe i konkretne dyskusje, będące kawałem dobrej dziennikarskiej roboty. Każda poruszająca rozmowa jest zwieńczona komentarzem specjalistki w dziedzinie suicydologii, która tłumaczy mechanizmy stojące za konkretnymi zachowaniami i wydarzeniami z życia ludzi udzielających wywiadów. Trzynaście osób, trzynaście zupełnie różnych historii, ale wspólny temat - kryzys, który o włos nie doprowadził do tragedii. Cierpienie, samotność i bezsilność, ale również nadzieja na lepsze dni.

Temat trudny, dotykający prawdziwych ludzkich tragedii, a jednak bardzo wciągający i niepozwalający się oderwać od lektury. Cieszę się, że świat się budzi. Zaczynamy dostrzegać wagę problemu i dzięki temu widać znaczącą poprawę w świadomości społeczeństwa. Książki takie jak ta to skarb, który może realnie pomóc. Każdy, kto dzięki tej książce miał okazję podzielić się swoją historią jest zapewne niesamowicie za to wdzięczny. Po przeczytaniu tych autentycznych opowieści w człowieku pozostaje uczucie, że nie jest się jedyną osobą, która musi się mierzyć z problemami na tym świecie, nie jest się jedyną osobą, która cierpi i czuje, że z tym uczuciem przegrywa. Każdy z bohaterów przeżył piekło, a wciąż żyje i ma się lepiej, więc te opowieści zostawiają po sobie również ogromną nadzieję.

Wielokrotnie jest wspomniane na temat tego, gdzie szukać pomocy i jak pomóc bliskiemu, który taki kryzys przeżywa. Książka jest dość obszerna, więc pozwala na poruszenie wielu tematów, tj. społeczne niezrozumienie, pobyt w ośrodku zamkniętym, ukrywanie emocji, żałoba, stereotyp "chłopaki nie płaczą" czy nawet problemy osób z niepełnosprawnościami.

To książka bardzo potrzebna światu. Lektura obowiązkowa dla każdego człowieka z ogromnym pokładem empatii. Otwiera oczy, wzrusza i zachęca do refleksji. Ja osobiście zostawiłam w niej mnóstwo znaczników i jestem pewna, że będę do niej wracać myślami oraz sercem.

Dodam jeszcze, że samo wydanie cieszy oko. Ładnie wygląda na półce. Ma świetne zdobienia zarówno zewnątrz jak i wewnątrz. Do tego przyjemny układ graficzny, który sprawia, że jej objętość nie jest w praktyce taka straszna.

Dziękuję wydawnictwu przede wszystkim za podjęcie się wydania książki na ten temat, ale również za możliwość zapoznania się z jej bardzo wartościowym wnętrzem.

[współpraca barterowa]

Dla wielu ta książka będzie trudna, ale też otworzy oczy na to co wokół. Na to z czym być możne zmaga się w swoim życiu ktoś obok, albo nawet czytelnik. Sam, w milczeniu, wyobcowany albo wręcz przeciwnie. Przebywający w otoczeniu ogromnej ilości ludzi, śmiejący się przy każdej okazji, dusza towarzystwa można powiedzieć. Tymczasem w środku czuje się jak wydmuszka. Skorupa pod którą nic nie ma lub jest tak wiele emocji szukających ujścia,że aż wewnętrznie buzuje. Wystarczy jedna chwila by to wybuchło lub...właśnie, znikło bezpowrotnie. 

Nikt z nas nie lubi być oceniany, za to wszyscy lubimy oceniać. 

Nikt z nas nie lubi być ignorowany, za to często ignorujemy innych i sygnały jakie wysyła społeczeństwu. 

Obie autorki niezwykle delikatnie, zwracając ogromną uwagę na emocje i uczucia innych przedstawiają rozmowy z osobami, które próby samo#ójcze mają za sobą. Z różnych powodów do nich doszło - trudne dzieciństwo, nieudane związki, przemoc - i z różnych powodów się nie udały. Ale dla nich to nie koniec. Potrzeba rozmowy, terapii jest ogromna. Nigdy do końca nie wiadomo czy kierując się jakimkolwiek impulsem nie postanowią targnąć się na życie ponownie. 

Samo#ójstwo nie jest piękne, nie jest jedynym wyjściem, jego próba to ostateczne wołanie o pomoc. W ostatnim czasie ukazuje się wiele spotów na ten temat, są bardzo wymowne i ważne. Bo w sumie czasem nie potrzeba zbyt wiele, chwila rozmowy, wspólnego milczenia, bycia, tak po prostu. 

To już druga pozycja czytelnicza tego duetu i uważam, że obie są ogromnie ważne i potrzebne. Gorąco zachęcam do ich lektury.