Ptaki wierchowiny
Adam Bodor

(...)"Ptaki Wierchowiny" noszą podtytuł "Wariacje na temat dni ostatnich". Z rozległą przestrzenią łąk, źródeł termalnych, Niemego Lasu i pasma górskiego kontrastuje mała, ściśnięta wręcz osada, która przypomina żywy skansen, choć wydarzenia opisane w powieści dzieją się współcześnie. Ludzie żyją odcięci od świata, telefon milczy głucho, na Wierchowinę nie dojeżdża już żaden pociąg, ptaki dawno odleciały, a woda zdaje się być zanieczyszczona. Nietypowe, niemal nierealne zjawiska, które się tam dzieją, dla bohaterów powieści nie są niczym niezwykłym. I choć pierwszą moją myślą było powiązanie podtytułu ze zniknięciem brygadzisty Anatola, wydaje się, że również Jabłońska Polana przeżywa swoje ostatnie dni. Nie można nie dostrzec wszechobecnego rozkładu, braku poczucia sensu, ludzkiego strachu przed obcymi - tymi z zewnątrz, którzy niosą ze sobą śmierć, złe wieści, a z całą pewnością jakąś zmianę, a także przed władzą, która nic nigdy nic nie wyjaśnia, oczami szpiegów nieustannie obserwuje to Jabłońskie życie, a pod osłoną nocy zabiera ludzi. Sposób pisania Ádáma Bodora to spokojna i harmonijna narracja prowadzona przez bohatera, który jest już pogodzony z wydarzeniami. W jego słowach nie wyczuwa się złości, raczej rezygnację. Bodor pisze w sposób prosty, a jednocześnie język powieści nie jest pozbawiony pewnej finezji. Realizm magiczny dodatkowo nadaje całości lekko onirycznego smaku. Autor stosuje w swej narracji elipsę - pozostawia miejsce w treści, które czytelnik powinien sobie uzupełnić sam za pomocą domysłu czy też dalszego kontekstu. Jest to opowieść wypełniona harmonią, którą w pełni można usłyszeć, jeżeli w czasie czytania odetniemy się zupełnie od bodźców zewnętrznych i pozwolimy ponieść się jej melodii. Zapraszam do lektury całej recenzji na: www.owcazksiazka.pl

(Kliknij aby rozwinąć opinię)