Rudolf Gąbczak i stan wyjątkowy

"Jakie to trudne, wie tylko ten, kto będąc nikim, musi udawać kogoś" - to cytat, który bardzo mocno wrył mi się w pamięć... Spodziewałam się książki lekkiej i śmiesznej, a dostałam zupełnie przerysowaną satyrę, która mnie mocno zdołowała. Gdy autorka, w czwartej części rozstawała się z postacią Rudolfa, ten właśnie wybierał się na galę wręczenia Oscarów, gdzie łudził się, że wraz ze swoją ekipą otrzymają tę statuetkę. Oczywiście teraz, po latach dowiadujemy się, że Rudolfowi jednak nic się nie udało w życiu. Poza spłodzeniem córki. To przykre, czytać o tak ciekawej postaci, której życie nie oszczędza. Zmarły już wszystkie osoby, które były mu naprawdę bliskie, z bratem nie ma prawie żadnego kontaktu, nadal jest terroryzowany przez własną matkę, żona go zostawiła, nadal nie spełnił swoich aktorskich marzeń, przez większość czasu jest bezrobotny, przytył i grozi mu łysienie plackowate, a na dodatek kraj, w którym mieszka się totalnie sypie. Mam wrażenie, że na tę część zabrakło autorce pomysłu i stwierdziła, że po prostu opisze współczesną sytuację polityczną w naszym kraju, wrzucając w te realia Rudolfa i dodając do tego łyżkę komizmu. Nie wyszło. Wszystkie te żarty polityczne zbytnio mnie nie bawiły, bo gdzieś z tyłu głowy miałam myśl "żeby tylko nie wykrakała...". Jedynym elementem, który mnie nie zawiódł jest Gonzo. Sądzę, że mogę powiedzieć, że ten chłopak od pierwszych stron, pierwszej części z serii o Rudolfie, jest moją ulubioną postacią literacką. Ale niestety sam Gonzo to za mało, żebym się zachwycała tą książką. Sama już nie wiem. Wydaje mi się, że lepiej by było, gdyby ta część nie powstała. Każdy z czytelników miał chyba swoje wyobrażenie, jak życie Rudolfa się dalej potoczy i wiem, że ja mu aż tak źle nie życzyłam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trafiła ostatnio w moje ręce kolejna książka Joanny Fabickiej z przygodami Rudolfa Gąbczaka. Przyznam się, że czytałam wszystkie części tej przezabawnej pełnej humoru, może trochę głupkowatej, ale super na odstresowanie książki. Jest to pozycja bardzo uniwersalna, w zasadzie dla każdego czytelnika. Jej zadaniem jest przede wszystkim rozśmieszyć czasami nawet do łez. Tu Rudolf ma trzydzieści lat , jest w trakcie rozwodu i opiekuje się dziewięcioletnią córką. Jest to forma dziennika, co dodatkowo bardziej wciąga i pochłania bez reszty. Czyta się szybko w zasadzie to lektura na jeden dzień. Autorka przenosi nas na Pragę, gdzie mieszka Rudolf. Jest niespełnionym aktorem z początkami łysienia plackowatego, jednak nadal ma nadzieję, że spełni się jego marzenie o zagraniu jakiejś poważnej roli, która wzniesie go na wyżyny. Niestety mam wrażenie, że jego nieudaczność i pech z wiekiem wzrasta. Jest on jednak silny i nie poddaje się. Z uporem dąży do celu. Liczne niepowodzenie, tok myślenia, komentarze samego bohatera, oraz tragikomiczne sytuacje potrafią naprawdę rozbawić czytelnika. Oprócz Rudolfa mamy tu również genialne postacie druga i trzecioplanowe. Są one tak przemyślane, żeby spójnie tworzyły całość z naszym ciapowatym Rudolfem. Nie będę się rozwodziła nad treścią, żeby nie zepsuć Wam przyjemności z czytania. Powiem tylko tak, że jeżeli lubicie się śmiać, inteligentny dowcip, cięte riposty, trafne komentarze i ból przepony od śmiechu. To znaleźliście właśnie to wszystko w tej jednej książce. Myślę, że pokochacie Rudolfa od pierwszego przeczytania i sięgniecie po wcześniejsze części, które są równie dobre i równie zabawne, jak ta. Ja polecam jak najmocniej i liczę na jeszcze kolejne części.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)