Sedno życia
Katarzyna Kielecka

"Sedno życia" to kolejna ciekawa książka polskiej autorki. Historia w niej zawarta opowiada losy
Edyty, na którą nagle spadają przeciwności losu. Jej życie wywraca się do góry nogami w jednym momencie. Kobieta, która lubi spokój i rutynę, nagle musi mierzyć się z nową sytuacją.

Przyznać trzeba, że główna bohaterka ma dość smutną przeszłość. Zdecydowanie nie miała szczęśliwego dzieciństwa, a przez to stała się osobą wycofaną, bojącą się relacji z innymi ludźmi. Jej historia jest smutna, jednak mimo wszystko w pewnym sensie dała bohaterce siłę.

Książka Katarzyny Kieleckiej jest pełna emocji, które przeżywamy razem z Edytą. Wpływ na to ma poruszanie bardzo ciężkich i ważnych problemów, takich jak odrzucenie przez rodzinę, poczucie samotności. Autorka pokazuje wiele tematów z różnych stron, udowadnia, że czasami należy spojrzeć na sytuację z innej perspektywy, bo nie zawsze wszystko jest takie, jak nam się wydaje. Jest to bardzo dobre podejście, a my jako czytelnicy możemy wynieść z książki wiele dobrych rzeczy.

Podoba mi się, że całość została podzielona na trzy części, które przedstawiają coś innego, ale jednocześnie łączą się ze sobą. Jest to świetny zabieg, który pomaga nam w pełni zrozumieć całą fabułę.

Książka pokazuje, że życie jest po prostu brutalne i wcale nie jest usłane różami. Jednocześnie daje nam nadzieję, że z każdym problemem można sobie poradzić. Takie historie są bardzo potrzebne w dzisiejszym życiu i cieszę się, że autorka postanowiła w taki sposób poprowadzić całą powieść.

Ogromnym plusem jest również styl Katarzyny Kieleckiej. Jej pióro jest bardzo przyjemne w odbiorze, a dzięki temu czyta się z radością i zapałem. Strony znikają w mgnieniu oka i zaskakująco szybko znajdujemy się na samym końcu książki.

"Sedno życia" jest świetną powieścią, która porusza ważne elementy życia. Płynie z niej mnóstwo mądrości, ale także chwyta za serce swoją historią. Podczas czytania dopada nas ogromna gama emocji, dzięki czemu historia zapada w pamięć. Naprawdę warto poznać tę książkę. Gwarantuję Wam, że nie będziecie żałować.

Nasze oczekiwania w stosunku do życia często mijają się z rzeczywistością. I podobnie jest w życiu bohaterki Edyty. Mimo, że ma już trzydzieści lat, to jakoś nie trafiła jeszcze na odpowiedniego mężczyznę. Za to ma wiele kompleksów od wyglądu począwszy do stosunków rodzinnych. Na dodatek rodzony brat bliźniak angażuje ją do pracy w banku, gdzie jest dyrektorem, a nie jest to wymarzona posada.
Najbliższą jej osobą jest przyjaciółka Agata, z którą trochę rozluźniły się stosunki. Los jednak bywa przewrotny i przyjaciółki spotykają się w drzwiach przychodni onkologicznej. Niestety obie musza zmagać się z okrutną chorobą jaką jest nowotwór. 
Nie będę zdradzała dalszych losów kobiet, ale trzeba przyznać, że autorka zafundowała czytającym całą masę emocji. Od scen bardzo zabawnych, po takie gdy zatrzymywało się serce ze wzruszenia. 
Owszem jest oczywiście piękny wątek uczuciowy, moje ukochane sceny nadmorskie, ech naprawdę dobrze się czytało.
Ale żeby nie było, że tylko jest słodko i romantycznie, to informuję, że poruszane są bardzo ważne tematy związane z procesem tworzenia rodziny zastępczej oraz skrywanego za wieloma drzwiami problemu znęcania się psychicznego i fizycznego nad członkiem rodziny.

Bałam się tej książki. Bałam się poruszanej w niej tematyki i tego jak zostanie przedstawiona przez autorkę. Owszem czytało się ją ciężko, nie jest to wina złego warsztatu pisarskiego, ani fabuły tylko książka poruszka temat choroby nowotworowej. Staram się unikać książek z taką tematyką, ale tą przeczytałam... Tak. Żałowałabym gdybym jej nie przeczytała, bo była ciekawa, wzruszająca i czasami zaskakująca. Główna bohaterka jest osobą taką, która w siebie nie wierzy. Tak bardzo przypominała mi jedną osobę... przez to pokazała jak trudno zmienić się, ale da się to zrobić. Dlatego polecam tę książkę. Warto chociaż nie jest łatwa. 

Edyta, zakompleksiona i zdystansowana trzydziestolatka, niechętnie przyjmuje od brata propozycję pracy. Nie przypuszcza, że pociągnie to za sobą kolejne zwroty i zburzy jej cenny spokój. Niespodziewana diagnoza lekarska i spotkanie przyjaciółki z dzieciństwa wyzwalają w zamkniętym świecie bohaterki lawinę zmian, która zdaje się nie mieć końca.
Czy kobieta stawi czoła problemom i spełni obietnicę?

"Towarzystwo bliskiej osoby bywa najlepszym lekarstwem."

Książka okazała się być bardzo życiowa. Przedstawione w niej problemy mogą dotyczyć każdego z nas. Mnie skłoniła do wielu refleksji oraz zmusiła do przeanalizowania raz jeszcze sytuacji z jakimi sama miałam do czynienia. Katarzyna Kielecka dotyka tematu adopcji, śmierci bliskiej osoby, braku miłości ze strony rodzica czy wyróżniania starszego rodzeństwa.

Autorka nakreśliła postaci z krwi i kości, niezwykle autentycznych, z którymi każdy może się utożsamić. Ich wzajemne relacje rodzinne nie należą do łatwych. Ta pomiędzy rodzeństwem - Edytą a Wojtkiem pokazuje, jak często zakładamy maski, jak przez to mylnie odbiera nas otoczenie. Gdy Wojtek zrzuci swoją maskę... jestem pewna, że to, co wyjdzie na jaw, przeżyjecie równie mocno jak ja. Chyba najbardziej utkwił mi w głowie Grzesiu, ale nie mogę nic więcej Wam zdradzić.

"Psy nie noszą masek, mali chłopcy nie noszą masek, a dorosłym, kiedy odnajdą miłość i szczęście, żadne maski nie są już potrzebne."

Nie zabrakło różnorodnych emocji. Strach, obawy, lęki, radość - to wszystko, czego doświadcza główna bohaterka, udzielało się również i mnie. Edyta nie potrafiła zawalczyć o to, na czym jej zależało, a miała to na wyciągnięcie ręki. Momentami denerwowało mnie jej postępowanie, ale koniec końców mocno jej kibicowałam, bo w jakiś sposób okazała się podobna do mnie.

"Miłość to sedno banału. A tobie sama się pcha w ręce. Może nawet obie na raz. Nie chcesz jej?"

Fabuła obfituje w szereg nieprzewidywalnych wydarzeń i sytuacji. Są również skrywane tajemnice, które gdy ujrzą światło dzienne, zaskakują, a nawet szokują nie tylko bohaterów, ale i samego czytelnika. Podobało mi się to, iż pani Katarzyna stworzyła powieść pozbawioną nadmiernego lukru. Bo przecież życie takie właśnie jest. Aby coś otrzymać, osiągnąć, często trzeba o to długo zabiegać i walczyć. Odpowiada mi również lekkość stylu lektury, którą czyta się z zapartym tchem.

"Życie jest jak górski szlak, na którym ciągle nas coś zaskakuje. Bywa zagmatwany i zmienny, raz prosty, raz pełen pułapek. A kiedy już zdarzy się nam na nim zabłądzić, trzeba wrócić niemal na sam początek, żeby mieć pewność, gdzie chcemy dotrzeć i dokąd nas zaprowadzi."

"Sedno życia" to wzruszająca, przejmująca i życiowa powieść o trudnej sztuce kochania, przełamywaniu wewnętrznych barier, akceptacji siebie, poczuciu odrzucenia i samotności. Szczerze polecam zwrócenie Waszej uwagi na ten debiut! Mnie już ciekawi kontynuacja, czyli "Piętno dzieciństwa".