Simona. Opowieść o niezwyczajnym życiu Simony Kossak
Anna Kamińska

Miała być chłopcem - nie była, mogła kontynuować rodzinne tradycje malarskie, lecz zapisała nową kart w historii rodziny, zostając zoologiem-pasjonatką, profesorem nauk leśnym. Zahartowana życiowo dzięki wymagającej, trudnej miłości matki, naznaczonej niezrozumieniem, odrzuceniem. Łamała stereotypy, zaskkakując jednych, budząc podziw innych, a niektórych gorsząc. Wyniesiona z domu miłość do sztuki, zwłaszcza malarstwa była przez nią łącona z zachwytem światem. W książce wspomina się twórców sztuki, literatury z okresu życia jej dziadka, ojca. Dzięki zdjęciom można poznać jej przodków, zdjęcie słynnej Kossakówki, ale też samą Simonę Kossak w różnych okresach życia, jej przyjaciół ze świata ludzi i zwierząt.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Skóra, kości i nazwisko" - powiedział kiedyś o Simonie Kossak jej przełożony w Zakładzie Zoologii. A Simona pół życia uciekała od klątwy swojego nazwiska. Nie tak ładna jak matka, nie tak utalentowana jak ojciec - od dzieciństwa czuła się niechciana. Jej życie to ucieczka od toksycznej matki, od "Kossakówki", domu który źle wpływał na wszystkich, którzy w nim mieszkali. Nie potrafiła malować, nie przejawiała talentu literackiego (co potem okazało się nieprawdą) - ale znalazła sens swego życia w pracy ze zwierzętami; pracowała z pasją, z ogromnym poświęceniem i dzięki swojej pracowitości i zaangażowaniu zdobył tytuł profesorski. Była szalenie autentyczna w tym, co robiła. Nie uznawała kompromisów, czym potrafiła narobić sobie wrogów. Wg mnie była wizjonerką - jej poglądy, dotyczące ochrony Puszczy Białowieskiej, były bardzo odważne i nowatorskie (jak bardzo brak Simony Kossak dziś, gdy obecny Minister Środowiska chce ciąć Puszczę i strzelać do gatunków chronionych). Ta krucha kobieta przez wiele lat mieszkała w leśniczówce Dziedzince - bez prądu (później miała taki luksus jak agregat prądotwórczy). Do pracy dojeżdżała motorynką (później - maluchem w kolorze groszku). Być może trudne dzieciństwo tak ją zahartowało? Była osobą "zero - jedynkową", albo kogoś lubiła, albo zupełnie odrzucała. Pod koniec życia stała się jeszcze bardziej radykalna, zerwała kontakt nawet ze swoją siostrzenicą, Joanną, którą traktowała jak własną córkę. Do tego wieloletni, trudny związek z fotografem, Lechem Wilczkiem, też przysparzał Simonie wielu zmartwień. Książka dobrze napisana, z ogromnym szacunkiem do bohaterki - ale też bez prób wybielania Simony Kossak. Do tego zilustrowana dużą ilością klimatycznych czarno - białych zdjęć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wielka osobliwość. Bardzo się cieszę, że mogłam poznać Simone Kossak dzięki ujmującej książce Pani Anny Kamińskiej.Czytając biografie wyjątkowych ludzi, czasem można znaleźć w nich okruchy z własnego dzieciństwa, rodzinnych relacji, a czasem samego siebie lub własne niespełnione pragnienia.Piękna sentymentalna podróż do przeszłości. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

O dziecku, które zawiodło wszelkie oczekiwania. Nie ta płeć, nie ten wygląd, nie te zdolności... dorosłe życie Simony Kossak to egzystencja niezależna, zdystansowana, samotnicza, po części będąca pokłosiem dziecięcych doświadczeń: ciągłego nieprzystawania do innych i niespełnienia ich oczekiwań. Simona znalazła swoją dziedzinę: przyrodę, swoje miejsce na świecie: Puszczę Białowieską, a także swoją Wielką Miłość: zwierzęta, nie wyrzekła się siebie, nie dawała się naprostować i uformować. O kobiecie odważnej i jednocześnie bardzo wrażliwej, noszącej w sercu niedostatek matczynej miłości, pisze autorka z dużym wyczuciem i bardzo ciekawie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Simona Kossak miała być chłopcem i (po pradziadku Juliuszu, dziadku Wojciechu i ojcu Jerzym) czwartym malarzem w rodzinie. Niestety, urodziła się dziewczynka (jak głosi rodzinna legenda, na wieść, że zamiast upragnionego syna urodziła się trzecia córka Jerzy Kossak miał strzelić do wiszącego na ścianie ryngrafu z Matką Boską) i jak się wkrótce okazało zupełnie pozbawiona talentu plastycznego. Jeśli nie malarka to może, biorąc przykład z trzech słynnych ciotek (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Magdalena Samozwaniec, Zofia Kossak-Szczucka), pisarka? Niestety, Simona w latach szkolnych nie objawiała również talentu literackiego. Prawdę mówiąc nie objawiała żadnych ponadprzeciętnych zdolności... Po maturze panna Kossak nadal nie bardzo wiedziała co zrobić ze swoim życiem - próbowała swych sił na egzaminie do Szkoły Teatralnej, zdawała na historię sztuki, dostała się na polonistykę, ale po pierwszym semestrze zrezygnowała i poszła do pracy w Instytucie Zootechniki w podkrakowskich Balicach. I ta decyzja okazała się strzałem w dziesiątkę. Simona podjęła studia w Instytucie Biologii UJ, a jako specjalizację wybrała sobie psychologię zwierząt. Po ukończeniu studiów szukała pracy w jakimś odludnym miejscu, marzyły jej się Tatry lub Bieszczady, ale los rzucił ją na drugi koniec Polski, do Białowieży. Plan był taki, że popracuje tam jakiś czas, a kiedy znajdzie się miejsce w ukochanych górach, to wtedy przeniesie się na południe. los miał jednak swoje plany co do Simony - Białowieża stała się jej domem na resztę życia... Anna Kamińska, autorka biografii Simony Kossak jest dziennikarką i wydawcą telewizyjnym, napisała też dwie książki: "Odnalezieni. Prawdziwe historie adoptowanych" oraz "Miastowi. Slow food i aronia losu". Materiały do swojej najnowszej pracy pt. "Simona. Opowieść o niezwyczajnym życiu Simony Kossak" zbierała przez kilka lat. Przejrzała wiele dokumentów, wywiadów i publikacji naukowych, zapoznała się z dosyć bogatym materiałem radiowym (uczona przez kilka lat miała swoją codzienną audycje w Radio Białystok), jednak najważniejszą część jej pracy stanowiły rozmowy z ludźmi znającymi zmarłą w 2007 profesor Simonę Kossak. Z tych rozmów wyłania się obraz kobiety, która całe życie walczyła - najpierw o akceptację swojej osoby, później o spełnienie życiowych planów, wreszcie (i to była jej najważniejsza batalia) o dobro Puszczy Białowieskiej i zamieszkujących ją zwierząt. Pani Kossak nie była jakimś zwariowanym ekologiem, rozumiała konieczność prowadzenia planowej gospodarki leśnej, jednak jeśli uważała, że puszczy lub jej mieszkańcom dzieje się krzywda była nieprzejednana. W kąt szły więzi przyjaźni, potrafiła zaryzykować swoją karierę naukową, a nawet w ekstremalnych przypadkach własne bezpieczeństwo - przyroda była najważniejsza. Co ważne, Simona Kossak nie chroniła przyrody zza biurka. Owszem, pracowała w Instytucie Badań Leśnych, jednak punktem centralnym jej egzystencji była leśniczówka "Dziedzinka". Był to drewniany budynek w środku lasu, bez prądu i bieżącej wody, w którym oprócz gospodyni mieszkały przeróżne zwierzęta - właściwie można powiedzieć, że to Simona mieszkała kątem u swoich zwierzaków. Książka Anny Kamińskiej podzielona jest na dwie części noszące tytuł "Kraków" i "Białowieża". Autorka starała się o zachowanie chronologii w swojej pracy - zdarzają się co prawda jakieś dygresje, jednak opowieść mocno trzyma się ram czasowych. Ponieważ Simona Kossak była naukowcem, czytelnik znajdzie w tej książce sporo informacji na temat jej badań - jednak "Simona" to przede wszystkim biografia nietuzinkowej kobiety. Anna Kamińska stara się odtworzyć klimat "Dziedzinki", opisać codzienność jej mieszkańców (leśniczówka miała jeszcze jednego stałego lokatora - Lecha Wilczka, znanego fotografika, autora licznych albumów ze zdjęciami zwierząt), ich pasje, radości i smutki. Trzeba przyznać, że autorka ma wyjątkowy talent gawędziarski, książka wręcz sama się czyta, w tekście jest sporo anegdot, są też fragmenty budzące wzruszenie, a wszystko to napisane piękna, poprawną polszczyzną. Tekst ilustrowany jest pięknymi zdjęciami, które pokazują (oczywiście oprócz głównej bohaterki) piękno białowieskiej przyrody, o którą tak zapamiętale walczyła Simona Kossak.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Simona. Ciekawa postać . Bardzo ciekawa książka. Przedstawia nie tylko postać Simony Kossak ale też czasy w których żyła, rodzinę w której się urodziła oraz jej pasję. Bo mimo czasów, przytłoczenia rodziną i jej niezadowoleniem Simona potrafiła podążać za swoimi pragnieniami i zasadami, które sama sobie wyznaczyła. Książka warta przeczytania, także jako refleksja nad tym czy my sami potrafimy podążać za swoją pasją.
.
"Simonie się udało, miała odwagę realizować swój model życia."
.
"Prawdziwa miłość to pełna akceptacja od mózgu po podeszwy. I jeśli się stawia dobro drugiej strony ponad swoje. Prawdziwa miłość jest silniejsza od zazdrości."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jedna z ciekawiej napisanych biografii, jakie zdarzyło mi się czytać. Przystępny język, niebanalny podział na rozdziały, mnogość ilustracji - wszystko to sprawia, że czyta się ja jednym tchem. Oczywiście, osoba głównej bohaterki też ma znaczenie. Autorka starała się pokazać życie Simony Kossak od strony nie tylko zewnętrznej, o którym wiedzieli wszyscy, ale także przeniknąć do jej duszy i wskazać czytelnikom, co mogło być inspiracją do takiego, a nie innego postępowania.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

zdecydowana 6:) co za wspaniała kobieta, pełna pasji i energii, którą mogłaby obdarzyć zały świat i pół wszechświata:) dziękuję, że mogłam Ją poznać:)polecma książkę:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)