Skazany na Wimbledon

Czekałam z lekturą tej książki na rozpoczęcie Wimbledonu i wstrzeliłam się idealnie, bo skończyłam ją w momencie, gdy tegoroczny Turniej Wielkoszlemowy na trawie wciąż trwa i wchodzi w decydującą fazę.

Autor książki od 1992 roku jeździ na turniej w Wimbledonie jako dziennikarz. Opowiada w tej pozycji o swoich początkach i jak to się w ogóle stało, że pierwszy raz pojechał na ten turniej i dlaczego wciąż na niego jeździ od tylu lat.

Książka pełna jest różnych historii związanych z Wimbledonem, ciekawostek, rozmaitych postaci, które spotkał autor na swojej drodze, a także opisów najciekawszych (zdaniem autora) meczów, jakie rozegrano na Wimbledonie w latach bytności tam autora.

Gdybym jednym słowem miała określić tę książkę to powiedziałabym, że była nudna. Nie wiem kogo mogą pasjonować opisy meczów sprzed kilkunastu lat (wyjątkiem jest mecz finałowy Agnieszki Radwańskiej z Sereną Williams z 2012 roku, który oglądałam i trochę pamiętam) i pomimo tego, że interesuję się tenisem od wielu lat to nazwiska wielu przestawionych przez autora tenisistów nic mi już nie mówią.

Doceniam zebrane przez pana Rolaka ciekawostki związane z historią Wimbledonu, bo to okazało się dla mnie bardzo interesujące.

Książka została wydana w 2019 roku, więc autor opisał turniej do 2018 roku, a w tym roku Iga Świątek wygrała juniorski Wimbledon. Jest w książce jej zdjęcie z tamtego okresu, ale o występach Igi bardzo niewiele, za to na YouTube można obejrzeć w całości te mecze. Grała fenomenalnie i dużo bardziej urozmaicony tenis niż obecnie.

Pomysł na książkę całkiem fajny i gdyby nie pierwszy, długi rozdział z opisami meczów byłoby dobrze i nie tak nudno. Polecam, więc tylko zagorzałym fanom Wimbledonu.

Oto Polak, dziennikarz, pasjonat tenisa. Niby Artur, a Janusz. Tu się powyzłośliwia, tego nie lubi “bo nie”, tej bo za głośna, innej bo zdjęcia sobie nie dała zrobić. Z tego się śmieje bo dziwak - przesądny i nie depcze linii na korcie. Ten za porządny, ten gra bez błysku, ale uprawia śmieszki na konferencji - więc jest fajny. Tamtej nie lubi, to przeszkadza jej w treningu. Ta jest brzydka, ta się nie uśmiecha. I jeszcze sukcesy: a to wprowadzę kogoś bez biletu na mecz, wniosę zakazany alkohol. I tak całą książkę, ciągle ja, ja i ja. Gdzieś w tle miejsce akcji korty Wimbledonu i wydarzenia Wielki Turniej. Wszystko tak bardzo subiektywnie, tak bardzo butnie i tak bardzo do szuflady.

Tej książki nie bronią nawet szumnie zapowiadane anegdoty, które śmieszą chyba tylko autora i jego znajomych. Jedyny plus to ciekawostki i statystyki spisane z prac Alana Littla’a honorowego bibliotekarza Turnieju.