Świat Akwilonu. Elfy. Tom 14. Próba dołu

W czternastym tomie cyklu Świat Akwilonu: Elfy wkraczamy do miasta półelfów – Trein Er’Madenn Fern. Jednej z frakcji zarządzającej przewodzi radny Urghain, który pragnie otworzyć się na handel z ludźmi. Mieszkańcy od wieków źle traktowani przez wszystkich są jednak mocno nieufni i sceptyczni do tego pomysłu. W wyniku politycznej intrygi zostaje on wrobiony w morderstwo i skazany na próbę w tytułowym „Dole”. W tym samym czasie do miasta zbliża się armia nieumarłych prowadzona przez nekromantkę Lah’saę. Półelfy staną przed wyborem, sprzymierzyć się ze śmiertelnym wrogiem czy jednak z nim walczyć.

Scenariusz:
Za scenariusz albumu Świat Akwilonu: Elfy tom 14 odpowiada Éric Corbeyran, autor min. czwartej i dziewiątej części serii. Twórca łączy tu elementy fantasy, politycznego dramatu i moralnej przypowieści, tworząc solidną podstawę historii.

Narracja jest poprawnie skonstruowana z klasycznym podziałem na wstęp, rozwinięcie i widowiskowe zakończenie. Fabuła rozwija się w rytmie dobrze zaplanowanej tragedii. Corbeyran zręcznie wraca do wątku półelfów i ich miasta (z wcześniejszych swoich tomów serii). Skupia się on przy tym, na pokazaniu jak szlachetne cele fundatorów miasta uległy wypaczeniu przez upływ lat. Jednym z głównych tematów historii jest tu izolacjonizm i korupcja polityczna w obliczu globalnego zagrożenia.

Mamy tutaj do czynienia z całkiem ciekawymi intrygami politycznymi, zdradą i oczywiście przyjemną dawką fantazyjnej akcji. Historia utrzymuje napięcie i skłania do refleksji nad naturą władzy. Corbeyran udanie buduje świat, w którym  ideały przegrywają z cynizmem, a racjonalizm i wybieranie mniejszego zła może prowadzić do wielkiej katastrofy. Dopełnieniem tego są brutalne i bardziej krwawe momenty, które utrzymują dynamikę opowieści.

Nie jest to jednak historia pozbawiona wad. Pewne fragmenty scenariusza są dosyć przewidywalne zwłaszcza dla doświadczonych fanów gatunku. Tempo narracji momentami bywa też nierówne. Niektóre sceny są niepotrzebnie wydłużane, inne zaś kończą się zbyt nagle. Zupełnie niepotrzebnie ze scenariusza zauważalnie wylewają się też współczesne odniesienia do polityki i pewnych osób. Przemycenie do historii własnych przekonań i podanie ich w formie mniej lub bardziej subtelnych aluzji nie każdemu będzie musiało się spodobać. 

Bohaterowie.
Niekwestionowaną gwiazdą albumu jest Urghain. Jest to typ bohatera idealisty, który pragnie dobra swojego ludu, choć sam staje się ofiarą systemu. Jego moralna siła wyraźnie kontrastuje tu z bezwzględnością przeciwników. Ten kontrast jednak momentami trochę zbyt przesadzony z nadmiernym wyidealizowanym jednej ze stron.