Świat Smerfów. Gargamel i Smerfy

POPKULTUROWY KOCIOŁEK:
Świat Smerfów tom 1 zawiera sześć krótkich historii z życia Smerfów i Gargamela. W opowieściach poznajemy rodzinę czarownika — jego brata bliźniaka, kuzyna i siostrzeńców. Każdy z nich wnosi nowe, wesołe przygody i niespodzianki. Nie brakuje też niebezpiecznego gościa — łakomego ogra, który ma ochotę na niebieskie smakołyki. Te krótkie historie pokazują różnorodne relacje między bohaterami i budują wyjątkowy klimat Zaczarowanego Lasu.

Scenariusz prezentuje się niestety dość nierówno. Historie są krótkie i momentami sprawiają wrażenie odgrzewanych pomysłów z klasycznych albumów Peyo. Niektóre opowieści to niemalże wariacje na temat dobrze znanych historii, co może rozczarować fanów szukających nowości. Mimo to, próba rozszerzenia świata Gargamela przez wprowadzenie jego rodziny to ciekawy zabieg, który nadaje serii świeżości.

Postacie nowych kreacji są sympatyczne, choć nie zawsze w pełni rozwinięte. Brat bliźniak czy kuzyn Gargamela mają momenty humoru, ale ich rola w fabule jest ograniczona. Niestety, niektóre wątki wydają się zbyt uproszczone i schematyczne, co obniża głębię narracji. Scenariusz broni się jednak lekkością i przystępnością, co sprawia, że Świat Smerfów tom 1 pozostaje atrakcyjny dla młodszych czytelników.

Próba wprowadzenia antagonistów spoza świata Smerfów, jak choćby łakomy ogr, wprowadza element zagrożenia i urozmaicenia fabuły. Nie jest to jednak w pełni wykorzystany potencjał. Tempo opowieści bywa nierówne, a niektóre sceny mogłyby być lepiej rozbudowane. Mimo tych mankamentów, scenariusz dostarcza chwil lekkiej rozrywki i nostalgii za klasyką.

Świat Smerfów tom 1 stawia na prosty, bezpieczny humor, który trafia głównie do młodszych odbiorców. Żarty opierają się na slapsticku, powtórzeniach i znanych schematach. Chociaż niektóre sceny mogą wywołać uśmiech, to w porównaniu do głównej serii brakuje im subtelności, inteligentnego dowcipu i pomysłowości. W wielu miejscach humor wydaje się wymuszony, jakby tworzony według utartych wzorców, bez większej kreatywności.

Szczególnie odczuwalna jest też nieobecność głębszego przesłania, z jakiego słynęły klasyczne albumy Peyo. Tam, gdzie wcześniej przemycano morały o współpracy, akceptacji czy sile wspólnoty, tutaj mamy głównie gag za gagiem. Owszem, historie kończą się pozytywnie, ale trudno doszukać się w nich czegokolwiek, co zostanie z czytelnikiem na dłużej. Zabrakło odrobiny refleksji, która kiedyś była znakiem rozpoznawczym serii....