TV Ciało

Noon udowodnił mi, że Uczta Wyobraźni jest naprawdę smakowita. To moje pierwsze zetknięcie z tą serią (na szczęście jeszcze trzy pozycje czekają na półce), a już czuję najwyższych lotów fantastykę. Jak w porządnej uczcie smaki, tu bombardują nas skojarzenia, myśli, słowa, odniesienia. McLuhan i jego "medium jest przekazem" oraz telewizja jako szaman plemienia epoki elektryczności przerysowane do granic możliwości, zatracanie granic człowieczeństwa, fraktalne zapętlenia, słowa i zdania poszatkowane jak sygnały i szumy, przemiana Noli Blue i losy Melissy Gold, przesycenie informacją którego doświadczamy już teraz. Odnoszę czasem wrażenie, że przez natłok i powielanie informacji, ten medialny szum zmienia się nasza pamięć, obejmując krótszy okres, gdyż umysł jest bombardowany kolejnymi newsami. Mimo że technologia idzie naprzód, tkwimy w jakimś pozornym zawieszeniu, bo wszystko dzieje się naraz. Noon pokazuje to w mistrzowski sposób, malując słowami poemat epoki informacji. Co ciekawe, mimo opisywania nowych technologii autor nie zagłębia się w szczegóły techniczne, zostawiając nam pole do domysłów i skojarzeń. http://slpablos.blogspot.com/2014/04/tv-cia0-jeff-noon-czyli-poemat-naszych.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Perełka wśród dziwaczności.

To opowieść o młodej, gwiazdce popu - Noli Blue, która jest ucieleśnieniem marzeń milionów. Pewnego dnia zaczyna transmitować sygnały radiowo/telewizyjne na swojej... skórze. Tak, dobrze czytacie. Skórowizja, spikselowane ciało, czy jak to tam nazwać. Dosłownie, telewizja absurdu, która niejednemu zrobi wirówkę w głowie. 

Pokochałam eksperymentalną zabawę autora stylami narracji. Momentami pozornie chaotyczna gra słów, czasem niczym wiersz, trochę to jest niczym wyrzut przypadkowych obrazów z TV. Jest to takie oniryczne, psychodeliczne, poetyckie i wręcz hipnotyzujące. Przepadłam.

"TV Ciał0" skłania do wielu ponurych refleksji. Traktuje o transhumanizmie człowieka w cyfrowym świecie, kiedy granica między istotą ludzką a mediami zostaje zatarta? Celebryci mają termin przydatności, jako produkt bywają przeżuci i wypluci, dosłownie. Wystarczy chwilka i upada się boleśnie na dno. Jak ten cały światek plotek, ploteczek, wszelakich reality show i celebrytów bywa kapryśny. 
O samotności jednostki nawet w wielkim tłumie, o wyniszczającej presji bycia na świeczniku, o chorej obsesji fanów. Czy wyprodukowany człowiek mający karmić media ma jeszcze w sobie "ja"?
Potem pozostaje jedynie pustka. 

Coś niesztampowego! Polecam, choć zdaję sobie sprawę, że nie każdemu taki sposób narracji przypadnie do gustu. Mam ochotę na inne książki tego autora!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)