Uśpienie

Pisaliście kiedyś pamiętnik a może cały czas go prowadzicie i skrupulatnie wszystko zapisujecie? Ja kiedyś próbowałam, ale brakowało mi systematyczności. Przychodzę dzisiaj do Was z książką Joanny Szpak pod tytułem "Uśpienie". Natasza Zamel pracuje w schronisku. Kocha zwierzęta czasami nawet bardziej niż ludzi. Kobieta zmaga się z zaburzeniami osobowości a zwierzęta są dla niegokojeniem. Natasza ma babcię, która coraz bardziej wymaga opieki, gdyż zmaga się z chorobą Alzheimera i często zapomina podstawowych rzeczy. Poszukiwania okularów doprowadzają kobietę na strych, gdzie znajduje pewien zeszyt. Po powrocie do domu zaczyna go czytać i ku swojemu przerażeniu odkrywa, że są to zapiski popełnionych morderstw. Kto dokonał tych morderstw i czemu ten zeszyt jest u babci? Czy babcia pomoże odkryć prawdę czy jednak kobieta sama musi przeprowadzić własne śledztwo? A do tego jeszcze koleżanka Nataszy została zamordowana, czy to ona miała z tym coś wspólnego? Autorka oddaje w nasze ręce thriller psychologiczny,w którym czuć napięcie, duszną atmosferę oraz balansowanie między tym co tu i teraz a tym co rodzi się w głowie. Te granice stopniowo się zacierają co potęguje napięcie. Ta książka zmusza do zastanowienia się nad tym jak skomplikowana a zarazem niebezpieczna potrafi być ludzka psychika.

"Uśpienie" Joanny Szpak to mroczny thriller psychologiczny, który wbija w fotel 🤯 i nie pozwala o sobie zapomnieć długo po przeczytaniu. To opowieść o samotności, obsesji i cienkiej granicy między rzeczywistością a szaleństwem. Fabuła jest pełna niepokoju.
Główna bohaterka, Natasza Zamel, pracuje w schronisku dla zwierząt, gdzie szuka ukojenia przed dręczącymi ją brutalnymi myślami i niepokojącymi fantazjami 😰 Na co dzień opiekuje się babcią chorą na Alzheimera. Jej życie wywraca się do góry nogami, gdy na strychu znajduje tajemniczy zeszyt. Dziennik opisujący morderstwa młodych dziewczyn. Natasza popada w obsesję, próbując rozwikłać zagadkę: kim jest autor i czy opisane zbrodnie naprawdę się wydarzyły? Wkrótce jej jedyna przyjaciółka, Emilia, zostaje zamordowana, a bohaterka zaczyna zastanawiać się, czy sama nie przyłożyła ręki do tej tragedii.

Książka napisana jest pierwszą osobą, co pozwala głęboko wejść w umysł Nataszy i doświadczyć jej narastającego niepokoju, poczucia winy i obsesji. Nieustannie balansowałam na granicy prawdy i urojenia, zadając sobie pytanie: czy Natasza jest ofiarą rodzinnych tajemnic, czy może samą sprawczynią nieszczęść? 🤔 Autorka celowo nie daje łatwych odpowiedzi, a finał powieści jest mocny, zaskakujący i pozostawia pole do interpretacji.

Co wyróżnia "Uśpienie"?  Niesamowita, duszna atmosfera. Napięcie budowane jest nie przez krwawe opisy, lecz przez narastający niepokój, poczucie osaczenia i mistrzowsko kreowany klimat.  Wiarygodny portret psychologiczny.  Autorka, będąc studentką psychologii, z ogromną wrażliwością i precyzją portretuje wewnętrzne rozterki i demony głównej bohaterki.  Intrygujący wątek tajemniczego dziennika i choroby babci cierpiącej na Alzheimera nie tylko napędzają fabułę, ale też dodają historii głębi i realizmu.
Szybka akcja i krótkie rozdziały. Książkę czyta się niezwykle szybko; krótkie, treściwe rozdziały wręcz zachęcają do czytania "jeszcze jednego", co może skutkować nieprzespaną nocą! 😴

🎯 Dla kogo jest ta książka?

"Uśpienie" to idealna propozycja dla miłośników thrillerów i kryminałów psychologicznych,
historii, które nie boją się poruszać trudnych tematów samotności, traumy i dziedziczenia zła, książek z zaskakującą puentą, która wbija w fotel.

"Uśpienie" to porywający i dojrzały debiut, który udowadnia, że polski thriller psychologiczny może śmiało konkurować z najlepszymi zagranicznymi tytułami. Joanna Szpak stworzyła historię, która wciąga, niepokoi i zmusza do refleksji. Jeśli szukasz lektury, która nie pozwoli Ci zasnąć, a jej klimat pozostanie z Tobą na długo – sięgnij po "Uśpienie". Gorąco polecam! ❤️

Moja ocena: 9/10🌟

BRUNETTE BOOKS

📖📖📖 Recenzja 📖📖📖

Joanna Szpak " Uśpienie "
@joanna_szpak_autorka

Wydawnictwo: Zwierciadło
@wydawnictwo_zwierciadlo

📖📖📖📖📖📖📖📖📖📖📖

" Dziadek czuł w sobie mrok.
Ja czułam mrok.
Ten mrok był dziedziczny.
Co to oznaczało dla mnie?.."

To nie jest kolejny thriller, w którym trup pada na pierwszej stronie, a potem tylko odliczamy do finału. „Uśpienie” działa zupełnie inaczej, powoli wciąga, hipnotyzuje i przydusza, aż w pewnym momencie orientujesz się, że jesteś już po szyję w świecie Nataszy i jej popapranych myśli.

„Uśpienie” to książka, która wciąga powoli, jak mgła, niby widzisz, dokąd idziesz, ale w pewnym momencie gubisz orientację i nagle robi się naprawdę duszno. Joanna Szpak nie daje czytelnikowi łatwych emocji, raczej wbija go w fotel i zmusza do szukania granicy między tym, co prawdziwe, a tym, co rodzi się w głowie bohaterki.

W „Uśpieniu” znajdziecie:

✴️ codzienność w schronisku dla zwierząt,
✴️ opiekę nad chorą babcią i wynikającą z tego samotność,
✴️ tajemniczy dziennik z opisami zbrodni,
✴️ niepokojące myśli i brutalne fantazje Nataszy,
✴️ kryminalną zagadkę „kto zabił?”,
✴️ rozpad przyjaźni z Emilią, która kończy się tragedią,
✴️ rodzinne sekrety i milczenie bliskich,
✴️ duszną, narastającą atmosferę,
✴️ pytania o granice normalności i szaleństwa,
✴️ i finał, który nie daje spokoju.

Autorka robi coś, co bardzo cenię w thrillerach zamiast epatować krwią, skupia się na psychice. To właśnie mrok wewnątrz bohaterki sprawia, że napięcie gęstnieje z każdą stroną. I choć na początku może wydawać się, że to historia obyczajowa, szybko okazuje się, że to pełnokrwisty thriller psychologiczny, który zagląda w te zakamarki ludzkiej głowy, gdzie sami wolimy nie zaglądać.

Natasza to postać z krwi i kości, raz wzbudza współczucie, raz irytację, a chwilami autentyczny strach. Jej życie wydaje się zwyczajne: praca w schronisku, opieka nad babcią chorującą na Alzheimera, próba utrzymania przyjaźni. Ale wystarczy jeden znaleziony zeszyt, żeby ten pozorny spokój rozsypał się w pył.

„Uśpienie” to powieść, która działa przede wszystkim na emocje. Joanna Szpak oddaje głos samej Nataszy, dzięki czemu czytelnik siedzi w jej głowie, czuje jej lęk, obsesje i mroczne fantazje. To nie jest wygodne doświadczenie – chwilami można odczuć duszny niepokój, innym razem autentyczny strach przed tym, co może się wydarzyć. Ten intymny strumień myśli bohaterki przeplatany jest fragmentami tajemniczego dziennika, które dodają historii jeszcze więcej mroku i niepewności. Całość buduje napięcie, które z każdą stroną gęstnieje i zmusza do zadawania pytań: gdzie kończy się rzeczywistość, a zaczyna szaleństwo?

Autorka świetnie manipuluje atmosferą. Nie potrzebuje hektolitrów krwi ani tanich straszaków – wystarczy, że zamknie cię z bohaterką w jej dusznym, naznaczonym obsesjami świecie. I nagle sam zaczynasz się zastanawiać: a gdyby to ja znalazł taki dziennik? A gdyby te myśli nie były tylko myślami?

Największy plus? Tempo. Zaczyna się spokojnie, niemal obyczajowo, a potem… bach! – robi się mrocznie i niepokojąco. Kiedy pojawia się wątek zabójstwa Emilii, fabuła wywraca się na lewą stronę. I choć niby mamy klasyczną zagadkę „kto zabił?”, to tak naprawdę książka bardziej ciśnie w pytaniu „kim się stajesz, gdy twój własny cień zaczyna przejmować stery?”.

" Moje dni wpływały na codziennej walce z mrokiem, na kontrolowaniu brutalnej fantazji, na trzymaniu w ryzach swojej prawdziwej natury..."

Natasza wiedzie niby zwyczajne życie — praca w schronisku, opieka nad chorą babcią, trochę samotności. Ale kiedy na strychu znajduje stary zeszyt z opisami brutalnych morderstw, wszystko zaczyna się sypać. Jej własne niepokojące fantazje mieszają się z tym, co czyta, a rzeczywistość coraz bardziej przypomina koszmar. Gdy zostaje zamordowana jej przyjaciółka Emilia, Natasza zaczyna się zastanawiać, czy tylko stała się świadkiem tragedii, czy może sama w niej uczestniczy.

Właśnie traciłam na najlepszy thriller przeczytany tej jesieni i jest to „Uśpienie” Joanny Szpak. Nie da się go odłożyć po jednym, drugim, a nawet trzecim rozdziale, a jego zakończenie wbija w fotel! Jeśli jesteście jego ciekawi, to zapraszam na recenzję.

Natasza jest młodą dziewczyną, która pracuje w schronisku dla zwierząt. Znajduje tam ukojenie, bo często nawiedzają ją brudne myśli i pragnienia, przez które często czuje niepokój. Oprócz tego opiekuje się chorującą na alzheimera babcią, czyli jedną z niewielu bliskich osób, które jej pozostały. Pewnego dnia, będąc u babci, znajduje na strychu tajemniczy zeszyt. Bardzo on zaczyna interesować Nataszę, bo są w nim opisane morderstwa młodych dziewczyn, jednak nie wiadomo, kto jest jego autorem. Czy naprawdę doszło tych zbrodni? Najgorsze jest to, że nie ma ona z kim porozmawiać o swoich podejrzeniach i własnych fantazjach, które ją przerażają. Nawet kontakt z jej najbliższą przyjaciółką Emilką został niedawno zerwany z jej winy. Po nieudanych próbach odbudowania tej relacji Emilka ciągle czuję do niej niechęć, a jakiś czas później zostaje zamordowana... Kto ją zabił i czy mroczne wizje Nataszy mają coś wspólnego ze śmiercią byłej przyjaciółki? Jakie tajemnice skrywa jej rodzina? 

W książce narracja prowadzona jest w pierwszej osobie i to mi się bardzo w niej podobało, bo dzięki temu można było dobrze poznać główną bohaterkę, która była bardzo ciekawą i specyficzną postacią ze względu na nawiedzające ją mroczne i przerażające wizje. Najlepsze jest to, że czytając posłowie, dowiedziałam się tego, że autorka nie miała dobrze wyklarowanego pomysłu na tę postać. Powstała ona w trakcie pisania i świetnie jej ona wyszła! Książka ta ma krótkie rozdziały i to również mi się w niej podobało, bo były one treściwe bez żadnych zbędnych opisów, które mogłyby mnie zanudzić. Podczas czytania, interesujący, ale i też przykry był dla mnie motyw choroby babci Nataszy, jeśli ktoś niewiele wie o chorobie alzheimera, to dzięki tej książce można zobaczyć, jak wyglądają jej początki. Spodobał mi się też wątek tajemniczego dziennika, który miał duże znaczenie w życiu głównej bohaterki. Do końca powieści byłam bardzo ciekawa tego, w jakim celu pisał go jego autor. Zakończenie tej książki bardzo było dla mnie zaskakujące i aż szczęka mi opadła (nie tylko w przenośni, ale i dosłownie) jak w całej tej historii wszystkie tajemnice wyszły na jaw. 

„Uśpienie”, tak jak napisałam na początku, jest najlepszym thrillerem przeczytanym w ostatnim czasie. Takiej ciekawej książki pełnej wrażeń właśnie mi było trzeba! Ona sama się czyta i nawet zmęczenie i senność nie stanowią przeszkody w tym żeby ją pochłonąć za jednym razem. Tak więc bardzo polecam Wam ten thriller, z pewnością wbije Was w fotel i bardzo interesująco spędzicie z nim czas!

„Uśpienie” Joanny Szpak to opowieść, która głęboko wnika w ludzką psychikę, dotykając tematów lęku, samotności, rodzinnych sekretów i walki z samym sobą. To nie jest klasyczny thriller ani typowa powieść psychologiczna — to książka, która wciąga w mroczny, niepokojący świat, w którym nic nie jest do końca pewne, a największe tajemnice kryją się w umyśle głównej bohaterki.

Natasza Zamel, młoda kobieta pracująca w schronisku dla zwierząt, wiedzie pozornie spokojne życie. Jej codzienność to opieka nad psami i opieka nad chorującą na alzheimera babcią. Jednak wewnątrz Nataszy coś się tli — niepokój, lęk, brutalne myśli, które zaczynają ją nawiedzać i których się wstydzi. Zwierzęta stają się dla niej azylem, a samotność — codziennością.

Wszystko zmienia się, gdy na strychu rodzinnego domu Natasza znajduje tajemniczy zeszyt. Zapisane w nim opisy morderstw są na tyle sugestywne i szczegółowe, że dziewczyna zaczyna podejrzewać, że nie są fikcją. Kto był ich autorem? Czy to jedynie wyobraźnia chorego umysłu, czy może prawdziwa relacja zbrodni? Czy ktoś z jej bliskich ma z tym coś wspólnego?

Zagadka z dziennika to tylko początek. Życie Nataszy zaczyna się komplikować jeszcze bardziej, gdy jej przyjaciółka Emilia — jedyna osoba, z którą miała choćby cień relacji — nagle z nią zrywa kontakt. A chwilę później zostaje zamordowana. Od tego momentu czytelnik nie wie już, komu ufać — i czy sama Natasza może ufać… sobie.

Autorka wprowadza nas w pełen napięcia świat, w którym granica między rzeczywistością a urojeniem zaczyna się zacierać. Natasza staje się narratorką niepewną — nie tylko dla czytelnika, ale i dla samej siebie. Jej lęki, przebłyski wspomnień, paranoje i wyrzuty sumienia sprawiają, że czytając, nieustannie balansujemy między empatią a podejrzliwością. Czy to ona jest ofiarą, czy może nieświadomym sprawcą? A może tylko nośnikiem rodzinnego sekretu, który domaga się ujawnienia?

Joanna Szpak pisze w sposób bardzo świadomy i psychologicznie pogłębiony. Jej styl jest oszczędny, wręcz minimalistyczny, ale przez to niezwykle sugestywny. Autorka nie potrzebuje wielu słów, by wywołać u czytelnika niepokój, by zasiać ziarno wątpliwości. Cała narracja jest zanurzona w emocjach — dusznych, tłumionych, bolesnych. To książka, która nie podaje wszystkiego na tacy, ale zmusza do myślenia, wczuwania się i analizowania.

Dużą rolę odgrywają tu również motywy choroby, przemijania, poczucia winy oraz dziedziczenia traumy — zarówno w dosłownym sensie (co zostaje po naszych bliskich), jak i w wymiarze psychologicznym (co przenosimy z pokolenia na pokolenie). Natasza jest postacią złożoną, nieoczywistą, bolesną. Jej wewnętrzna walka o zrozumienie siebie, ale też o zachowanie kontroli nad rzeczywistością, staje się osią całej powieści.

„Uśpienie” nie daje łatwych odpowiedzi. To książka, która stawia pytania — o to, kim jesteśmy, gdy nikt nie patrzy, co dziedziczymy po naszych rodzinach i czy każdy z nas może stać się niebezpieczny, gdy straci punkt oparcia. To thriller, ale i studium ludzkiego umysłu. Powieść psychologiczna, która zostaje w głowie na długo po zakończeniu.

Zdecydowanie polecam tę książkę wszystkim, którzy szukają czegoś więcej niż tylko szybkiej akcji. To opowieść dla czytelnika wrażliwego, gotowego zmierzyć się z emocjami — i z własnymi lękami. Wciągająca, przemyślana, pełna napięcia. Jedna z tych historii, które nie dają o sobie zapomnieć.

"Uśpienie" Joanny Szpak to thriller psychologiczny, który najmocniej działa na poziomie atmosfery i emocji, a nie samych wydarzeń. Historia Nataszy Zamel, kobiety opiekującej się babcią chorą na Alzheimera i pracującej w schronisku dla zwierząt, powoli odsłania nie tylko codzienność, ale przede wszystkim kruchą psychikę bohaterki. Zeszyt pełen wpisów o morderstwach staje się punktem zwrotnym, ale prawdziwe napięcie rodzi się z nieustannego pytania: co jest prawdą, a co jedynie projekcją lęków Nataszy?

Najbardziej poruszyło mnie to, jak autorka oddaje poczucie samotności i uwięzienia we własnym umyśle. Nawet relacje z bliskimi – matką, wujkiem, przyjaciółką – wydają się kruche, odległe, jakby bohaterka dryfowała obok życia innych ludzi. W tej pustce łatwo o zwątpienie i podsłuch wewnętrznych głosów, które zaczynają kształtować rzeczywistość. Natasza jest nie tyle ofiarą zewnętrznych wydarzeń, co własnej niepewności, a czytelnik zostaje wciągnięty w tę grę, gdzie nic nie jest pewne.

Przyznam, że momentami tempo akcji wydawało mi się zbyt wolne. Opisy codzienności rozciągają się, a fabuła nie zawsze posuwa się naprzód tak, jakbym oczekiwała. Ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej rozumiem, że to celowy zabieg. Zwolnienie akcji pozwala odczuć ciężar powtarzalność i osaczenia, tę duszną atmosferę, w której nawet drobny szczegół potrafi urastać do rozmiaru obsesji.

Po zamknięciu książki zostało we mnie pytanie o granice między światem realnym a wewnętrznym. Jak wiele rzeczy, które uważamy za fakty, jest w rzeczywistości interpretacją podszytą lękiem? Jak bardzo jesteśmy zdani na własny umysł, i co się dzieje, gdy zaczyna on wymykać się spod kontroli? W tym sensie "Uśpienie" nie jest jedynie opowieścią o znalezionym zeszycie, ale o tym, że każdy z nas nosi w sobie własne zapiski – wspomnienia, winy, strachy – i że czasem to one zaczynają pisać naszą historię.

To książka, którą oceniam wysoko – nie za dynamikę, ale za emocje, które we mnie obudziła. Została we mnie na dłużej, niż sądziłam, i chyba to najlepsza rekomendacja, jaką mogę jej wystawić.

🖤„UŚPIENIE” to elektryzujący thriller,który trzyma w napięciu i tajemnicach trudnych do odkrycia.W tej historii odnajdziecie dreszczyk emocji spowodowany tajemnicami rodzinnymi,nieokreślonymi zachowaniem pojawiających się postaci oraz wewnętrznymi rozterkami bohaterki budzącymi niepokój.

🖤Początkowo spokojna i wyważona historia zmienia się na dynamiczną opowieść odkrywające sekrety bliskich osób i ich demony,które czekają na wyjście na światło dzienne.Te właśnie demony pokazują,że niewyjaśniona przeszłość często przekazywana jest w genach na bliskich,choć o tym nawet nie wiedzą.Dopiero poznanie skrywających się w mroku mordercy wyjaśnia mordercze zachowanie.

🖤Tajemniczy dziennik sprzed lat od pierwszych stron wzbudza chęć odkrycia prawdy i łączących faktów z życia bohaterki.Czytane słowa wybudza mętlik w głowie i łączący z bohaterką inne myślenie.Dopiero szczera rozmowa przynosi odpowiedzi na dręczone przez bohaterkę pytania.

🖤„UŚPIENIE” to pełen tajemnic thriller,który pokazuje,że warto rozmawiać,by poznać tajemnice przeszłości rodziny.Lektura gwarantuje moc wrażeń i dla osób szukających możliwość odkrywania tajemnic będzie to idealna powieść na długie wieczory.
🖤Ja polecam

Zaskakująca prawda o swojej rodzinie zmienia całe poukładane wcześniej życie. Sekrety i niedopowiedzenia ukrywane przez lata wychodzą na jaw, zakorzeniają się w myślach budząc niepokój, przerażenie, pozostaje mrok i czarna otchłań...

Natasza od zawsze unikała ludzi, nie potrafiła nawiązywać bliższych znajomości, zdecydowanie bardziej lubi kontakt ze zwierzętami. Kiedyś chciała zostać weterynarzem, niestety niezbyt radziła sobie z nauką. Opieka nad zwierzętami w schronisku także przynosi jej spokój i ukojenie. W pracy poznała Emilię, to właśnie jedyna osoba, którą Natasza dopuściła bliżej siebie. Po śmierci ojca jej rodzina powoli rozpadała się i dziewczyna została tylko z babcią, która cierpi na ciężką chorobę i miewa zaniki pamięci.

Pewnego dnia w ręce Natalii wpada pewien dziennik, jego treść wstrząsa dziewczyną, postanawia dowiedzieć się czyje słowa zawiera...

Zachowania i impulsy dziewczyny z każdym dniem bardziej niepokoją, to co czuje wywołuje obawę, strach, ale również bardzo kusi...

Intrygująca pozycja czytelnicza. Podoba mi się pomysł na fabułę, która wciąga, trzyma w napięciu, przeraża. Historia opleciona wieloma niewiadomymi i mnóstwem tajemnic, które stopniowo krok po kroku odkrywają prawdę. Fikcyjna opowieść inspirowana życiem, literaturą i filmem. Wyrazista postać głównej bohaterki budzi skrajne uczucia. Książka ciekawa, bardzo dobrze się czytało, chętnie poznam kolejne powieści. Polecam

Recenzja

"UŚPIENIE"

AUTOR: JOANNA SZPAK

WYDAWNICTWO: ZWIERCIADŁO

"Czarne macki oplatały mnie zewsząd, wiły się, zmieniały położenie, krążyły. Delikatnie muskały mnie swoimi
końcami, otulając błogim spokojem i opanowaniem. Ciemna maź przechodziła przez pory mojej skóry, wlewając się,do środka i zagarniając dla siebie każdy kąt."

„Zwyczajność bywa złudna, czasem jedno odkrycie potrafi zachwiać całym światem.”

Joanna Szpak w swojej książce „Uśpienie” zaprasza czytelnika do świata, w którym cienka granica między codziennością a obłędem zaczyna się stopniowo zacierać. To thriller psychologiczny, który nie bazuje na krwawych opisach, lecz na dusznej atmosferze, narastającym napięciu i nieustannym balansowaniu między tym, co realne, a tym, co rodzi się w ludzkim umyśle. Fascynuje głębią, duszną atmosferą i kreacją bohaterki. To opowieść o samotności, rodzinnych tajemnicach i cienkiej granicy między normalnością a szaleństwem. Nie daje łatwych odpowiedzi, za to zostawia w czytelniku pytania, które rezonują jeszcze długo po zamknięciu książki.

Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie i wciągnęła już od pierwszych stron. Autorka zaczyna od mrocznego prologu, po czym dostajemy prosty obraz codzienności, mamy tu młodą bohaterkę, Nataszę, która mimo własnych trosk stara się opiekować chorą na Alzheimera babcią. Jej życie toczy się spokojnym rytmem: praca ze zwierzętami, troska o bliską osobę, zwykłe problemy dnia codziennego. I nagle pojawia się coś, co całkowicie burzy ten porządek, stary notatnik, w którym zapisano mroczne wyznania i opisy zbrodni na kobietach. Od tego momentu codzienność bohaterki rozpada się, a w jej życiu coraz mocniej ujawniają się obsesje i niepokojące fantazje.

Od tej chwili zaczyna się zupełnie inna opowieść, pełna napięcia, niepokoju i narastającego mroku. Najciekawsze jest to, że czytelnik nie tylko śledzi kolejne wydarzenia, ale też coraz głębiej zagląda w psychikę Nataszy. Jej fantazje, momentami naprawdę niepokojące, sprawiają, że fabuła nabiera dodatkowej głębi. Dziennik to z kolei element, który elektryzuje za każdym razem, gdy się pojawiał, wiedziałam, że czeka mnie coś intensywnego.

Szpak umiejętnie buduje duszny klimat. Atmosfera niepokoju gęstnieje z każdą stroną, a czytelnik zaczyna czuć ten sam ciężar, który towarzyszy bohaterce. Wątki rodzinne milcząca matka, wujek wiecznie poza domem, babcia tracąca pamięć, wzmacniają poczucie izolacji i sprawiają, że Natasza pozostaje sama ze swoim lękiem.

Największą siłą Uśpienia jest balansowanie na granicy psychologicznej analizy i kryminalnej zagadki. To książka, która nie tylko pyta, „kto zabił?”, ale przede wszystkim: „kim naprawdę jesteśmy, gdy konfrontujemy się z własnym cieniem?”.

Ogromnym atutem tej historii jest sposób, w jaki autorka buduje napięcie. Początek sugeruje spokojną, obyczajową opowieść, a tymczasem dostajemy pełnokrwisty thriller, który wciąga i nie pozwala odłożyć książki ani na chwilę. Punkt zwrotny całkowicie zmienia kierunek opowieści, a zakończenie okazało się dla mnie zaskoczeniem, która pozostawia przestrzeń na interpretacje, zmuszając do zastanowienia się, co w tej historii było prawdą, a co iluzją.

Natasza to postać pełna sprzeczności, wrażliwa i opiekuńcza, a jednocześnie dręczona przez własne brutalne myśli. Autorka świetnie pokazuje, jak w jej umyśle stopniowo rośnie mrok, jak poczucie izolacji i rodzinne sekrety spycha ją coraz głębiej w otchłań niepewności. Bardzo ciekawie wykreowana postać, fascynująca wręcz.

Joanna Szpak udowodniła, że potrafi świetnie zwodzić czytelnika i kreować atmosferę, w której granica między zwyczajnością a obłędem staje się coraz cieńsza. To jedna z tych książek, po których długo nie można się otrząsnąć.

Jeśli szukacie thrillera, który nie tylko trzyma w napięciu, ale też zmusza do refleksji nad ludzką psychiką i tym, jak łatwo można zboczyć z pozornie bezpiecznej ścieżki, ta historia jest dla Was.

Współpraca reklamowa, barter

mrok ten cichy 

czarny jak smoła 

nie tak lichy 

uciec nie zdoła 

już nikt inny 

kusi i woła 

pełne kielichy 

i czerń dookoła 

pod skórą bulgocze

świerzbi i dręczy 

głośno chichocze 

i drapie i męczy 

w umyśle mamrocze 

piszczy i jęczy 

ciągle szczebiocze 

ciemnością dźwięczy 

jak cień jest

co drepcze 

jak z otchłani głos 

wciąż jeszcze 

ten zgubny los 

na ciele dreszcze

wciąż jeszcze 

wciąż jeszcze 

to uśpienie 

zło nadchodzi 

jak dudnienie 

z głębi się rodzi 

to mruczenie 

szepce, uwodzi 

duszy zawodzenie 

na wierzch wychodzi 

To jest w niej. Czarne miejsce. I dusza czarna. Jak najgorszy sen. Koszmar i jawa. Struchlała obawa. Pomruki złego. Szepczące odgłosy. Męczące pogłosy. Myśli tak mroczne. Wciąż niewidoczne. Duszne te pragnienia. Umysłu zniewolenia. Tak głęboko to tkwi. Tak złowrogo brzmi. Niech to się uciszy. Niech w tej mrocznej kliszy. Przepadnie i zniknie. Odejdzie, ucichnie. Czy czarne z niej wypłynie? Czy będzie towarzyszem jedynie? 

Ten dziennik. Te słowa wyryte w nim atramentem, co gęstnieje. Z każdą stroną. Te słowa w mroku toną. Złem nasączone. Uśpieniem. Apetytem na czyjś oddech skażone. Spełnieniem. Jest jak przekleństwo. Dobija się do skóry. Jest jak szaleństwo. Wyostrza swoje pazury. Tak obłędnie duszę prześladuje. Tak bezwzględnie umysł oszukuje. Staje się natchnieniem. Na duszy wgłębieniem. 

„Uśpienie” wnika głęboko. Jest na skórze. Pod skórą. Czuć to drżenie. Bo to opowieść o najczarniejszych fantazjach. Intensywnych pragnieniach zadawania krzywdy. Nieustającej chęci zagłębienia się w czeluści tego, co złe. O samotności z wyboru, która tnie duszę na cząstki. O relacjach rodzinnych trudnych i przejmujących. 

Niezwykle gęsty thriller psychologiczny w przepięknym mrocznym anturażu. Choć napisany piórem lekkim, to gdzieś tam mocno skubiący w odczuwaniu. Styl autorki wiele obiecuje na przyszłość. I tylko mały niedosyt we mnie zostaje jeśli chodzi o tempo akcji. Dla mnie było odrobinę zbyt wolne. Polecam. 

,,Uśpienie" jest powieścią pełną niepokoju, echa przeszłości oraz niewypowiedzianych uczuć. Joanna Szpak wprowadza odbiorcę w opowieść o Nataszy - młodej kobiecie, której dzieciństwo było naznaczone kontrastami: radosną, pełną ciepła relacją z ojcem oraz zimną, zdystansowaną więzią z matką. Z biegiem lat postawa rodziny, która odwraca się od niej oraz od starszej, schorowanej babci, staje się dla niej coraz bardziej niezrozumiała.

To właśnie opieka nad babcią skłania Nataszę do poznania rodzinnych sekretów. Dziennik odnaleziony w domku babci odsłania bolesne, fałszywe informacje i sekrety, które wywołują w niej lęk i niepokój.

Pracując w schronisku dla zwierząt, Natasza uczy się radzić sobie z własnymi mrocznymi myślami. Tam, w towarzystwie zwierząt, odnajduje chwile spokoju i namiastkę bezpieczeństwa, którą nie potrafi dostrzec wśród ludzi. Unika kontaktów z innymi, nie nawiązuje nowych relacji - jakby każda interakcja miała znów ją zranić. Tylko koleżanka z pracy staje się jej codziennym wsparciem, mimo iż nie zna prawdziwego źródła strachu, który Nataszę paraliżuje.

Autorka z trafnie pokazuje, jak przeszłość wpływa na teraźniejszość, a trauma potrafi zdeterminować każdą podjętą decyzję. Między stronami czuć ciągłe napięcie, wzmacniane przez świadomość, że w tle ktoś bacznie obserwuje Nataszę. Ktoś, kto sam nosi głęboki cień w sobie...

,,Uśpienie" to nie tylko psychologiczny thriller, ale także osobista narracja o osamotnieniu, zranieniu i próbie zrozumienia własnej tożsamości. To lektura, która pozostaje w świadomości czytelnika długo po jej zamknięciu. Bohaterka skradła moje serce.

Natasza Zamel, empatyczna wnuczka opiekująca się babcią chorą na Alzheimera. Jej codzienność to samotność, rutyna i niepokój. Wszystko zmienia się, kiedy na strychu znajduje tajemniczy zeszyt z opisami morderstw. Ktoś z rodziny pisał mroczny thriller? Czy opisywał sny, a może fantazjował? Bohaterkę też dręczą mroczne fantazje. Dziewczyna nie ma z kim porozmawiać, babcia we własnym świecie, matka emocjonalnie nieobecna, wujek w ciągłych podróżach. Jest jeszcze Emilia, jedyna przyjaciółka. Kiedy się poróżnią ginie. Czy Natasza ma taką moc, złe oko, i dprowadza nieszczęście na tych, na których jej zależy? 

Fabuła przepełniona duszną atmosferą, niepokojącą, pełna niedopowiedzeń. Wędrujemy przez labirynt emocji, wspomnień i lęków. Autorka skupia się na mroku wewnątrz człowieka. Bo taki jest świat Nataszy, z jednej strony przytłaczający, z drugiej hipnotyzujący. Zmusza do zapytania, co dziedziczymy po przodkach?

Krótkie rozdziały, przeplatające bieżącą akcję z opisami z dziennika to wciągająca kombinacja. To książka dla czytelników lubiących thrillery psychologiczne, niejednoznacznych bohaterów i pytania, z którym zostają po jej zamknięciu. 

Natasza pracuje w schronisku dla zwierząt. Od dziecka nawiedzają ją brutalne myśli, chęć skrzywdzenia kogoś. Praca ze zwierzętami uspokaja te wizje. Po pracy opiekuje się babcią chorą na alzheimera.

Pewnego dnia u babci na strychu znajduje zeszyt, a w nim zapiski w formie dziennika. Kiedy Natasza zaczyna go czytać, zdaje sobie sprawę, że ktoś opisuje w nim serię morderstw. Czy to możliwe, że w jej rodzinie był seryjny mordercą? Czy to po nim odziedziczyła mroczne pragnienia?

Kobieta odczuwa coraz większe napięcie i stres. Do tego stopnia, że atakuje swoją jedyną przyjaciółkę. Emilka nie chce słyszeć o odbudowie relacji.

Niespodziewanie Emilia zostaje zamordowana. Czy to Natasza zrealizowała swoje brutalne wizje?

"Uśpienie" to mroczny thriller psychologiczny. Moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Szpak.
Autorka przedstawia portret bardzo samotnej kobiety, która przez czający się w niej mrok, boi się nawiązywać głębsze relacje. Ojciec Nataszy zmarł, matka wyjechała do Włoch i niemal nie utrzymuje z nią kontaktu. Została jej babcia, której stan pogarsza się z dnia na dzień. Do tego mordercze wizje, które od czasu odnalezienia zeszytu są bardziej nasilone, powodują problemy ze snem. A agresywne zachowanie odbiera jej jedyną przyjaciółkę. Natasza zaczyna wierzyć, że swoje skłonności odziedziczyła po dziadku. Autor zapisków walczył ze swoim mrokiem, ale w końcu ten przejął kontrolę i zaczął realizować swoje brutalne fantazje.
Czy z Nataszą będzie podobnie? Czy skłonność do morderstwa jest dziedziczna?

Fabuła jest ciekawa, a bieżące wydarzenia przeplatają zapiski ze starego zeszytu. Mimo to jakoś ciężko mi się czytało tę książkę. Trochę denerwowała mnie Natasza i ciągłe powtórzenia, jak to ma ciężko w życiu, że kocha pracę ze zwierzętami, a ludzi najchętniej by mordowała. Bywało to nużące, po raz któryś z kolei czytać te same wewnętrzne przemyślenia bohaterki.

Zakończenie, jednak wynagrodziło mi te małe niedociągnięcia. Zaskoczyło mnie rozwiązanie zagadki dziennika, jak i morderstwa Emilii.

Natasza pracuje w schronisku dla zwierząt. W ich otoczeniu czuje się bezpiecznie bo przy ludziach nachodzą ją różne straszne myśli. Sprawę pogarsza odnalezienie tajemniczych dzienników na strychu chorej na Alzheimera babci. Młodej kobiecie nikt poza nią i przyjaciółką Emilką nie pozostał. Matka jak i wujek mają swoje sprawy, w których nie uwzględniają Nataszy i babci. Gdy okazuje się, że Emilie ktoś zabił, Nataszę nachodzą wątpliwości czy aby na pewno tym kimś nie jest ona sama...

Głęboko wchodząca w psychikę głównej bohaterki, powieść. Natasza boi się ludzi, nie tyle ich co o nich. Kiedy przebywa w ich otoczeniu jej myśli stają się niebezpieczne. Niepohamowana żądza zabijania lub chodźby skrzywdzenia żywej istoty coraz bardziej opanowuje jej myśli. Kiedy znajduje dzienniki dziadka i łączy zapiski z wydarzeniami z tamtego okresu, dochodzi do wniosku,że ta żądza została jej przekazana w genach. Pozostawiona bez rodziców, mająca na głowie chorą babcie, z którą nie zawsze da się racjonalnie porozmawiać, gubi się w swoich odczuciach i emocjach. 

Ciekawe studium psychologiczne kobiety, w której rodzi się wiele pytań ale też coś, nad czym w pewnym momencie nie może zapanować. 

Intrygująca, wywołująca ciary na plecach i czytająca sie w oka mgnieniu. Strony "przewracają się" coraz szybciej jedna za drugą. Thriller psychologiczny bez zbytniego rozlewu krwi ale pełen napięcia. Polecam.

,,Codziennie podejmujemy niezliczone decyzje, które wydają się nieistotne. Ale to złudzenie - każdy nasz wybór wpływa na dalszy bieg wydarzeń. Każdy kolejny krok w teraźniejszości kształtuje przyszłość - naszą, ludzi wokół, a nawet tych, których nie znamy. A my rzadko to dostrzegamy.".

Natasza od zawsze czuła, że różni się od swoich rówieśników. W jej wnętrzu krył się nieokreślony mrok oraz pragnienia, które jednocześnie ją przerażały i fascynowały. Bała się ich, bo nie potrafiła ich kontrolować, ale zarazem kusiły ją swym intensywnym, nieznanym obliczem. Jej codzienność to praca w schronisku i opieka nad chorującą na Alzheimera babcią. Pewnego dnia przypadkowo natrafia na stary dziennik, a zapisane w nim słowa budzą w niej emocje, których nie potrafi już zagłuszyć oraz pytania, na które desperacko próbuje znaleźć odpowiedzi. Czy odważy się oprzeć narastającej pokusie, czy też pozwoli, aby całkowicie ją pochłonęła?

Początek książki, choć spokojny niesie w sobie zapowiedź czegoś nieokreślonego, jakby zbliżającej się eskalacji wydarzeń, w których główną rolę odgrywa złożoność ludzkiej psychiki. Narracja pierwszoosobowa pozwala śledzić nie tylko wewnętrzne zmagania i przemyślenia Nataszy, ale przede wszystkim pokazuje jak cienka bywa granica między pozornym spokojem a trawiącym duszę chaosem. Trudno tutaj nie zatrzymać się nad samą naturą zła, a zwłaszcza na wyraźnie wybrzmiewającym pytaniu: co sprawia, że jesteśmy zdolni do jego czynienia? Czy odpowiedzi kryją się w historii rodzinnej dziewczyny? Kim jest autor zapisków, które zburzyły spokój Nataszy? Czasem wystarczy jedna chwila, by uruchomić lawinę zdarzeń, których nic nie jest w stanie powstrzymać. Pojawia się także wątek kryminalny i muszę przyznać, że Autorce udało się uśpić moją czujność i zaskoczyć nieoczekiwanym rozwiązaniem.