W cieniu dnia

Czy czosnek może być bronią masowego rażenia… wampirzego ego?

A może wilkołaki wcale nie są tak groźne, jak się wydaje, zwłaszcza jeśli mają do czynienia z Myszą, czupakabrą i ekipą, która z każdej nadnaturalnej katastrofy potrafi zrobić komedię sezonu?

„W cieniu dnia” to druga część serii W świetle nocy i... cóż, Milena Wójtowicz znowu dała czadu! Jeśli myśleliście, że po pierwszym tomie już nic was nie zaskoczy, to lepiej zapnijcie pasy. Tutaj absurd goni absurd, a humor wylewa się z każdej strony jak sos czosnkowy po dobrej imprezie.

Trzeba przyznać, obie okładki tej serii tworzą spójną całość. Świetnie do siebie pasują, tworząc duet, obok którego nie da się przejść obojętnie. Już sam ich widok wywołuje uśmiech i zapowiada to, co czeka w środku. Historię pełną ironii, błyskotliwych dialogów i bohaterów, którzy z każdej sytuacji wychodzą z miną, jakby właśnie uratowali świat przed zombie... albo przynajmniej przed spaleniem tostera.

Co młodzież znajdzie dla siebie?
Przede wszystkim śmiech, luz i szaloną wyobraźnię autorki, która pokazuje, że świat fantastyki nie musi być poważny i mroczny. Tu można śmiać się z wampirów, współczuć wilkołakom i kibicować czupakabrze z sercem na dłoni. To książka, która nie tylko rozśmiesza, ale i pokazuje, że nawet w najbardziej absurdalnym świecie liczy się przyjaźń, lojalność i... dobra porcja czosnku.

A teraz przyznaję się bez bicia, nie jestem już młodzieżą, a mimo to z uśmiechem na twarzy wysłuchałam tej książki na Legimi. I bawiłam się doskonale! Bo to taka historia, przy której można odetchnąć, poprawić humor i na chwilę zapomnieć o codzienności.
Czasem po prostu trzeba zanurzyć się w świat, gdzie fruwają główki kapusty, a absurd staje się najlepszym przyjacielem.

Więc powiedz mi,
czy odważysz się sięgnąć po książkę, po której już nigdy nie spojrzysz na czosnek tak samo?

„W cieniu dnia” to druga część cyklu „W świetle nocy” i znakomita kontynuacja przygód Aśki Myszkowskiej, wampirzycy, która próbuje odnaleźć się w codzienności nieumarłych, a przy okazji utrzymać resztki normalnego życia. Po wydarzeniach z pierwszego tomu Aśka ma już za sobą naukę życia w świetle nocy, ale teraz czeka ją jeszcze trudniejsze wyzwanie, przetrwać w cieniu dnia. Tym razem Aśka wraz z towarzyszącą jej ludzką współlokatorką Klaudią, dwójką wampirów pod opieką i czupakabrą o złotym sercu, musi zmierzyć się z nowymi obowiązkami. Po miesiącu od przemiany staje się panią gniazda, co oznacza odpowiedzialność, troskę o innych i wieczny brak pieniędzy. Jakby tego było mało, Paweł i Wefcia, jej wampirza podopieczna, wciąż wpadają w kłopoty, a w okolicy pojawia się stado wilkołaków, które szybko burzy resztki spokoju tej niecodziennej grupy.

Milena Wójtowicz ponownie udowadnia, że potrafi wziąć znane schematy z literatury fantasy i obrócić je w żart, nie tracąc przy tym spójności fabuły. Zamiast mrocznych klimatów dostajemy humor, lekkość i zdrowy dystans do całej wampirzej mitologii. Autorka nie tworzy typowej historii o wampirach i wilkołakach, pokazuje ich ludzką stronę, codzienne troski, nieporozumienia i śmieszne sytuacje, które bardziej przypominają życie w studenckim mieszkaniu niż gotycki horror. Fabuła pełna jest barwnych wątków, które momentami splatają się w dość chaotyczny, ale zabawny sposób. Obok głównego motywu konfliktu wampirów i wilkołaków pojawiają się epizody z udziałem Sabiny Piechoty, Piotra Strzeleckiego i innych. Każdy z nich wnosi coś do powieści, od komicznych spięć po zaskakujące momenty refleksji. Nie brakuje także akcji, dziwnych eksperymentów i oczywiście sporej ilości czosnku, który pełni tu niemal symboliczną rolę.

„W cieniu dnia” wyróżnia z pewnością styl. Jest lekki, potoczysty i pełen błyskotliwych dialogów. Narracja jest swobodna, pełna ironii i trafnych obserwacji. Autorka potrafi rozśmieszyć, ale też stworzyć ciepły obraz relacji między bohaterami, w których mimo absurdalnych okoliczności widać lojalność, przyjaźń i wzajemną troskę. Nawet najbardziej groteskowe sytuacje mają w sobie coś prawdziwego, coś, co pozwala utożsamić się z bohaterami. Aśka zachowuje zdrowy rozsądek i racjonalne podejście, nawet gdy wokół dzieją się rzeczy kompletnie irracjonalne. Paweł i Wefcia (uwielbiam!) rozwijają się jako postacie, pokazując, że nieumarłość nie zwalnia z nauki życia. Wefcia wreszcie zaczyna rozkwitać, a Paweł znajduje pracę, która prowadzi do nowych, zaskakujących znajomości, także tych międzygatunkowych. Wilkołaki, chociaż początkowo wyglądają na wrogie, okazują się źródłem nie tylko zamieszania, ale i sporej dawki komizmu.

„W cieniu dnia” to książka, która idealnie łączy fantastykę z humorem. Nie znajdziemy tu patosu ani nadęcia, zamiast tego mamy codzienne problemy w niezwykłej formie, rachunki do zapłacenia, emocjonalne zawirowania i próby ogarnięcia rzeczywistości, w której czosnek bywa bardziej niebezpieczny niż srebro. Lektura powieści daje dokładnie to, czego można oczekiwać po stylu autorki, lekkość, pomysłowość i mnóstwo pozytywnej energii. To opowieść, przy której można się pośmiać, odetchnąć i na chwilę zapomnieć o świecie. Książka bawi, zaskakuje, ale też pokazuje, że nawet w najbardziej absurdalnych okolicznościach liczą się przyjaźń, lojalność i wzajemne wsparcie.

Jeśli szukacie fantastyki z przymrużeniem oka, pełnej dowcipu i nietypowych bohaterów, ta książka to strzał w dziesiątkę. To historia, po której naprawdę trudno spojrzeć na czosnek, a właściwie sos czosnkowy, tak samo jak wcześniej i która udowadnia, że polskie urban fantasy ma się znakomicie. Polecam 💗

To druga część serii "W świetle nocy"

Z radością wróciłam do przygód Mychy w jej nowym życiu jako wampira ?. No bo jak ogarnąć świat, gdy wyjście na słońce zabija? Gdzie znaleźć pracę? Bo rachunki płacić trzeba, a szczególnie gdy ma się na "wychowaniu" Pawła i Wefcię, która uwielbia robić zakupy przez internet i gotować ?. Do tego rodzinka zadziornych i przystojnych wilków, czupas Edziu, sporo kapusty przyrządzanej na kilka sposobów ?oraz na dokładkę Piotruś i Sabinka, którzy jak nikt inny znają się na couchingu oraz BHP ?. A jak wiadomo BHP to podstawa ?

Polecam

?