W potrzasku

Twórczość Piotra Rozmusa poznałam jakiś czas temu przy okazji książki „Kompleks Boga”. Powieść ta pozostawiła we mnie bardzo dobre wrażenie, przede wszystkim dzięki umiejętnemu łączeniu warstwy sensacyjnej z psychologiczną głębią postaci. Rozmus pisze tak, jakby misternie konstruował labirynt: czytelnik czuje się w nim chwilami zagubiony, ale nigdy nie ma wątpliwości, że wszystkie korytarze prowadzą dokądś ważnego. Z takim nastawieniem sięgnęłam po jego najnowszy thriller, „W potrzasku”, oczekując intensywnej atmosfery, mocnych emocji i fabuły, która nie pozwoli mi odłożyć książki na bok. I rzeczywiście – choć powieść różni się stylistycznie od „Kompleksu Boga”, autor ponownie udowadnia, że ma wyjątkową umiejętność tworzenia historii gęstych od napięcia i nieoczywistości.

Weekendowy wyjazd do Świnoujścia miał być dla Julii Walter, ambitnej menedżerki z korporacyjnym stażem, chwilową ucieczką od wypalonego małżeństwa i zawodowej rutyny. Konferencja dotycząca pandemii – temat, który sam w sobie nie obiecuje emocji – miała być jedynie pretekstem do luksusu, samotności i oddechu od codzienności. Jednak już pierwszy dzień wyjazdu przynosi coś zupełnie innego.

Julia natrafia na mężczyznę z przeszłości, byłego przełożonego, który kiedyś odcisnął piętno na jej życiu zawodowym. Ich nieoczekiwane spotkanie szybko przestaje mieścić się w kategorii niekomfortowych – kilka godzin później zostaje on znaleziony martwy. To moment, w którym uporządkowana rzeczywistość bohaterki zaczyna gwałtownie pękać.

Akcja powieści toczy się w świecie, który „po COVID-zie tylko udaje normalność”. Pod powierzchnią codziennych rytuałów tętni sieć powiązań, nadużyć, lęków i politycznych gier. Julia wpada w sam środek zdarzeń, których nie rozumie, a im bardziej próbuje znaleźć wyjście, tym mocniej zaciska się wokół niej tytułowy potrzask. W dodatku w jej życiu pojawia się mężczyzna, który pociąga ją równie silnie, co niepokoi – relacja gęsta od napięcia i wzajemnej fascynacji, balansująca na granicy strachu i pożądania.

Z czasem staje się jasne, że nic nie jest przypadkiem, a wszystkie pozornie drobne wydarzenia układają się w mroczną układankę. W świecie, w którym każdy coś ukrywa, a nikt nie jest tym, za kogo się podaje, najważniejsze pytanie nie brzmi „czy”, ale „kiedy padnie na ciebie”.

„W potrzasku” to thriller, który pochłania się błyskawicznie – rozdziały kończą się w momentach idealnie zawieszonych, a napięcie narasta warstwa po warstwie. Autor zręcznie prowadzi czytelnika przez meandry śledztwa, osobistych dylematów Julii oraz nieustanne poczucie, że za rogiem czai się coś jeszcze. To książka, która intryguje wielowątkowością i dobrze budowaną dynamiką relacji między bohaterami.

Muszę jednak przyznać, że pojawiły się drobne elementy, które nie do końca współgrały z moimi preferencjami. Liczna obsada postaci – choć uzasadniona fabularnie – chwilami rozpraszała i wymagała większego skupienia, aby nie pogubić się w sieci zależności. Mniej przypadł mi również do gustu wątek pandemiczny; nie przepadam za tego typu tematyką w literaturze, a intensywna obecność motywu COVID-u przywoływała pewien ciężar, przed którym zazwyczaj uciekam w fikcji. Mimo to Rozmus wykorzystuje pandemię nie jako sensacyjne tło, ale jako narzędzie budowania napięcia społecznego i atmosfery niepokoju – i trzeba przyznać, że robi to bardzo sprawnie.

Finalnie jednak książka zdecydowanie mi się podobała. Zawiera to, co w dobrym thrillerze najcenniejsze: klimat niepewności, bohaterkę z krwi i kości, intrygę, która stopniowo zaciska się jak sieć, oraz relacje pełne subtelnych napięć. „W potrzasku” potwierdza, że Piotr Rozmus ma talent do konstruowania historii z pozoru zwyczajnych, które w mgnieniu oka przeobrażają się w mroczne i emocjonalne opowieści o ludziach uwikłanych w sytuacje, z których nie ma łatwego wyjścia.

To książka, którą poniekąd czyta się dłużej. Autor porozrzucał tutaj wszelakie wartości, które fakt, były mądre i posiadały przesłania, ale niekiedy pojawiały się w ważnych dla akcji momentach przez co czułam się odrobinę rozproszona. Dosłownie jakby powieść obyczajową połączono z kryminałem. Śmierci, czy raczej egzekucje do których tutaj dochodzi są szybkie i potrafią utrzymać naszą maksymalną uwagę, ale później pojawia się taka przestrzeń, wprowadzenie na tory spokoju, rodzinnych spraw i wtedy czegoś mi brakowało. Z kolei opisywanie jak bardzo rodzina czuje się zaniedbana, co musi robić dla większego dobra ponownie było wciągające, ale nie o nich w dużej mierze chodziło. Był tu bowiem ktoś, kto oczekiwał zapłaty. Kiedy się pojawiał, szybko odbierał życie pozostawiając po sobie strach i mrok. Dosłownie jakbym wchodziła na górę i z niej zjeżdżała i tak do samego końca. W sprawę wmieszani są lekarze, ale przede wszystkim zbyt wszystkich towarów, które były potrzebne w trakcie pandemii.
Jako całokształt niezła, tylko taka rozproszona. Zabrakło mi tutaj dodania sekretów osób prowadzących śledztwo. Przeważnie posiadają oni rodziny, czasami z czymś się zmagają, a tutaj ukazani byli jako organy ścigania, tak ogólnie. Jednak gdyby taką właśnie książkę nakręcić jako film, to przybrałaby dużo lepszy obrót. Zyskałaby rozgłos choćby z samych scen morderstw, gdzie cichaczem pojawiał lub pojawiali się napastnicy, którzy wykonywali swoją robotę. Wydaje mi się, że wszelkiego typu spiski do których tutaj dochodziło, czy angażowanie się poniekąd politycznie najbardziej zachęci wszystkich czytelników, którzy lubią oglądać dziennik, czy też inne wiadomości. Ja za tym nie przepadam, dlatego tutaj kluczowe jest, by interesować się wiadomościami ze świata. Jestem nawet pewna, że takie osoby dadzą jej dyszkę, bo wzbudzi ich podziw i zatrzyma uwagę do samego końca. Ta pozycja wtedy zyska ich uwagę.
Postarałam się wam nakreślić wszystko, co mogłoby być dla przyszłego czytelnika istotne. Bo to w gruncie rzeczy dobra książka:-)