Wędrujący duch

Opinia 12
             Tak, jak pierwsza część cyklu opowiadała o lesie, tak druga traktuje o wodzie. przede wszystkim podczas czytania zaskoczyła mnie głębia szacunku ludzi z klanu Foki dla Matki Morze. Odniosłam wrażenie, że są oni jeszcze bardziej związani z tym życiodajnym zbiornikiem, niż klany leśne z drzewami. Być może dlatego, że nigdy nie przenoszą swojego obozu, a ich miłość do terenu na którym się wychowali, jest tak podobna do więzi z miejscem, które w obecnych czasach nazywamy domem.              Zaskoczyła mnie też odmienność ich zwyczajów, posty wojowników, którzy upolowali zwierzę czy sposób na próbę przebłagania Matki Morze, czyli pozostawienie kogoś, kto złamał jej prawo na skale obmywanej przez fale, z możliwością uzyskania przebaczenia tylko wtedy, kiedy przeżyje tam miesiąc. Przez całą powieść z fascynacją wczytywałam się w opisy żywiołu wody. Michelle ukazuje, że morze nie jest ani dobre, ani złe, jest potężną siłą, która nie zna nienawiści, ona po prostu trwa.              Z nie mniejszym zapałem poznawałam aspekty natury ludzkiej przedstawionych postaci. W tej pozycji, autorka skupiła się na ukazaniu skomplikowanych uczuć, które pojawiają się gdy człowiek przestanie wierzyć w nieskazitelność bliskich zmarłych. Złość głównego bohatera - Toraka na swojego ojca, była odmalowana niezwykle rzeczywiście. Właściwie, cała książka jest historią o sprzecznych uczuciach. Pojawianie się nieznanego krewnego, jego plany, okrucieństwo ale i zaskakująca dbałość dla chłopca, będą budziły w nim mieszane emocje. Ale nie tylko ta jedna postać wprowadza uczuciowy zamęt. Również poznani jako niemalże wrogowie trzej chłopcy z klanu Foki z czasem mogą okazać się przyjaciółmi. Torak straci rozeznanie w tym, kto jest mu przychylny, a kto pragnie jego porażki.              Kolejnym zaskakującym elementem fabuły jest ukazanie jak łatwo można skłócić ze sobą ludzi, wmawiając im że my i oni za bardzo się od siebie różnią. Podobnie do drugiej części Króla Lwa i Kiary twierdzącej: Oni i my to jedno, powieść Michelle Paver ukazuje, że na kłótni mogą zyskać jedynie pojedyncze jednostki, a ogół zawsze cierpi, tocząc nieswoją wojnę.              Jednakże fragmentem najbardziej wstrząsającym nie jest nieporozumienie między ludami, nie jest nim nawet idea tworzenia Tokoroga, ohydnej idei całkowicie posłusznego sługi. Jest nim twardość rzeczywistości w jakiej żyją i różnica w patrzeniu na wartość życia.   ?????????????????????????????????????????????????????????? "Najpierw porywa się dziecko - powiedziała Czarownica. - [...] Szukają go później, myślą, że odeszło kawałek i zabłądziło w lesie. Potem odchodzą w żałobie uznawszy, że zaginęło na dobre albo że zjadł je ryś lub niedźwiedź. [...] Znała ludzi, którzy stracili w ten sposób dzieci - każdy znał kogoś takiego [...]." ??????????????????????????????????????????????????????????

            W przeciwieństwie do poprzedniej części, w Wędrującym duchu historia jest opisywana przez trzy postaci Toraka, Wilka i Renn. Rozwinięcie dziewczęcej postaci bardzo pozytywnie wpływa na jakość książki. Szczególnie, że jej charakterystyka zawiera pewien bardzo rzadki element: umiejętność bycia prawdziwym przyjacielem. Nie miłość, nie związek korzyści, ale nieudawaną, całkowicie szczerą chęć pomocy zaufanej osobie. Zdumiewa również odwaga tej małej kobiety, która rusza sama na poszukiwanie ściganego przez Pożeraczy Dusz przyjaciela. Taka bezinteresowność, którą potrafią okazać tylko dzieci, daje nadzieję i wprowadza sporą dawkę optymizmu mu do życia czytelnika.             Akcja jest porywająca, a świetny pomysł na historię pokazuje, jak łatwo jest oszukać ludzi, poprzez zmuszenie ich do wiary w to, czego się spodziewają, w to, że istnieje jakieś lekarstwo, podczas gdy, prawda jest dużo prostsza.   ??????????????????????????????????????????????????????????             Polecam wszystkim, zarówno czytelnikom fantasy, jak i ludziom wrażliwym na piękno natury lub tym, którzy chcą odpocząć przy dobrej lekturze. Warto!

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna książka. Opowiada chistorię chłopca, którego świat przez jedną, krótką chwilę stanę w miejsu. Poznajemy dalsze losy Wilka, który musi podjąć ważną decyzję. Czy opuści stado by ratować Toraka? A Renn? Czy naprawdę jest chora czy to tylko kłamstwo? Dowiemy też kim jest Bale? Przyjacielem, a może wrogiem? Pomocnikiem pożeracza dusz? Naprawdę świetna książka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak w przypadku pierwszej części - niesamowita historia, do tego prowadzona, głównie w morskim krajobrazie - wróciłam do dzieciństwa - kiedy wyobrażałam sobie, że w stawie koło domu żyje wieloryb.
Pobudza wyobraźnię, pozwala poczuć pierwotną naturę i za nią zatęsknić.
Do tego stawia też pytania o naturę zła, więc trafi - tak jak poprzednia do szerokiego grona czytelników.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)