Philippe Claudel - Wnuczka Pana Linha
“Stary człowiek stoi na rufie statku. Przyciska do piersi lekką walizkę i niemowlę, jeszcze lżejsze niż walizka. Ten stary człowiek to Pan Linh. Tylko on wie, że się tak nazywa, gdyż wszyscy z jego otoczenia, którzy to wiedzieli, nie żyją”.
Tak rozpoczyna się podróż Pana Linha, który przybywa do jednego z krajów Zachodu jako uchodźca (zapewne z Wietnamu), mając za cały dobytek wyblakłą fotografię, woreczek z ziemią oraz osieroconą wnuczkę. Sam w wielkim mieście, którego reguł nie rozumie, próbuje pokonać wyobcowanie i samotność. Siłę czerpie z nieoczekiwanie zawartej przyjaźni z “wielkim mężczyzną”, Panem Barkiem, również doświadczonym przez los, z którym rozumie się bez słów. Czy ta przyjaźń spełni nadzieje Pana Linha i pozwoli mu zbudować nowe życie dla siebie i wnuczki?
Wnuczka Pana Linha, krótka powieść Philippe’ a Claudela, po publikacji we wrześniu 2005 r. odniosła sukces czytelniczy we Francji i przełożono ją na jedenaście języków. To istotnie książka dostarczająca wielu wrażeń: ujmuje prostotą, wzrusza humanitaryzmem, zaskakuje puentą, przemawia filmowymi obrazami. Sam autor określił ją jako “powiastkę ludzką”, co w pełni oddaje jej ducha.
Philippe Claudel urodził się w 1962 r. w Dombasle-sur-Meurthe w Lotaryngii, gdzie nadal mieszka z żoną i córką. Pisarz, scenarzysta filmowy, wykładowca na uniwersytecie w Nancy. Pierwsza powieść Claudela ukazała się w r. 1999. Rozgłos przyniosły mu Szare dusze, książka uhonorowana w 2003 r. nagrodą Renaudot.
więcej
“Stary człowiek stoi na rufie statku. Przyciska do piersi lekką walizkę i niemowlę, jeszcze lżejsze niż walizka. Ten stary człowiek to Pan Linh. Tylko on wie, że się tak nazywa, gdyż wszyscy z jego otoczenia, którzy to wiedzieli, nie żyją”.
Tak rozpoczyna się podróż Pana Linha, który przybywa do jednego z krajów Zachodu jako uchodźca (zapewne z Wietnamu), mając za cały dobytek wyblakłą fotografię, woreczek z ziemią oraz osieroconą wnuczkę. Sam w wielkim mieście, którego reguł nie rozumie, próbuje pokonać wyobcowanie i samotność. Siłę czerpie z nieoczekiwanie zawartej przyjaźni z “wielkim mężczyzną”, Panem Barkiem, również doświadczonym przez los, z którym rozumie się bez słów. Czy ta przyjaźń spełni nadzieje Pana Linha i pozwoli mu zbudować nowe życie dla siebie i wnuczki?
Wnuczka Pana Linha, krótka powieść Philippe’ a Claudela, po publikacji we wrześniu 2005 r. odniosła sukces czytelniczy we Francji i przełożono ją na jedenaście języków. To istotnie książka dostarczająca wielu wrażeń: ujmuje prostotą, wzrusza humanitaryzmem, zaskakuje puentą, przemawia filmowymi obrazami. Sam autor określił ją jako “powiastkę ludzką”, co w pełni oddaje jej ducha.
Philippe Claudel urodził się w 1962 r. w Dombasle-sur-Meurthe w Lotaryngii, gdzie nadal mieszka z żoną i córką. Pisarz, scenarzysta filmowy, wykładowca na uniwersytecie w Nancy. Pierwsza powieść Claudela ukazała się w r. 1999. Rozgłos przyniosły mu Szare dusze, książka uhonorowana w 2003 r. nagrodą Renaudot.
Informacje dodatkowe o Wnuczka Pana Linha:
Wydawnictwo: Czytelnik
Data wydania: b.d
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 134
POLECANA RECENZJA
WNUCZKA PANA LINHA
„Nie bój się, jestem tu, nic ci się nie może przytrafić, jestem stary, ale znajdę w sobie jeszcze tyle sił, ile trzeba, dopóki będziesz przypominać mały zielony owoc mango, któremu niezbędny jest stary mangowiec…” Wisława Szymborska w wierszu Wietnam sportretowała starą, przerażoną kobietę, która na jedno tylko pytanie potrafiła odpowiedzieć – na pytanie o własne dzieci. Podobny motyw, wpływ okrucieństwa wojny na psychikę i zachowanie człowieka, przedstawia w swojej najnowszej minipowieści Philippe Claudel. Wnuczka Pana Linha to wzruszająca historia o sile miło...
więcej
Kup książkę Wnuczka Pana Linha
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Wnuczka Pana Linha - opinie o książce
W kraju pana Linha trwała wojna. Pewnego dnia po powrocie do domu zastał martwego syna, jego żonę, wielką dziurę, którą pozostawiła po sobie mina oraz swoją jedyną wnuczkę leżącą nieopodal tej dziury. Jego jedyną rodzinę, jedyny skarb. Cóż więc innego mu pozostało jeśli nie zabrać ten skarb, małą walizkę, trochę ziemi w woreczku i opuścić kraj w którym nie ma już dla niego nic. Po wielu dniach spędzonych na statku, opuszcza go, by zamieszkać w nowym, nieznanym mu kraju, w ośrodku dla uchodźców. Nie może odnaleźć się w nowej sytuacji, nie potrafi sobie znaleźć miejsca wśród młodych współlokatorów, którzy z resztą nie ułatwiają mu zadania, drwiąc sobie z niego. By dbać o zdrowie wnuczki zaczyna spacerować po mieście, aż pewnego dnia, niedaleko parku spotyka dużego mężczyznę. I tak zaczyna się przyjaźń, która nie potrzebuje słów.
Kolejna cieniutka książeczka, naszpikowana emocjami aż do granic możliwości. I sama nie mogę się zdecydować czy wśród nich przeważa smutek czy jednak radość. Cudowny styl autora, który sprawił, że z pewnością sięgnę po inne jego książki jeśli tylko będę miała taką możliwość. Cudowna opowieść o przyjaźni, miłości i zagubieniu we współczesnym świecie. Zakończenie, które dla części czytelników na pewno będzie wielkim zaskoczeniem. Polecam, warto przeczytać.
