Zasadzka w Sorato

„Ludzie widzą tylko to, co spodziewają się zobaczyć (…)”.

Will i Maddie pomagają w negocjacjach między Toskańczykami a Arridi. Kiedy zwiadowca przynosi wiadomość, że Temudżeini zbliżają się do Toskanii, Will i Maddie, nie lekceważą tej wiadomości  i wkraczają do akcji, wiedząc, że przybycie dawnych wrogów nie wróży niczego dobrego. Na miejscu okazuje się, że potrzebne jest wsparcie. Will przekonuje Genoweńczyków do udziału w jego planie pokonania wroga. W dolinie Sorato na Temudżeinów czeka zasadzka, ale czy zwiadowcom i ich nowym sojusznikom uda się sprawić, by wrogowie w nią wpadli?

Długo czekałam na ten tom i od pierwszych stron dałam się wciągnąć w tę przygodę, jak zresztą w każdą z tej serii. Autor kontynuuje tematykę przyjaźni, lojalności i odwagi. Zwiadowcy nadal muszą współpracować, aby wykonać swoją misję, co często wymaga od nich poświęceń i ryzyka. W tle pojawiają się również elementy polityki, strategii i sztuki przetrwania, które dodają opowieści głębi.

Autor potrafi dynamicznie rozwijać fabułę, budować napięcie i utrzymywać je do samego końca, co sprawia, że trudno jest odłożyć książkę na bok zanim nie skończy się jej czytać. Nie przeszkadzało mi w ogóle, że historia wydawała mi się momentami przewidywalna (zwłaszcza jeśli zna się poprzednie tomy), gdyż autor zadbał o rozwój bohaterów, co pozwalało lepiej zrozumieć ich motywacje i uczucia.

Opisy miejsc, w których toczyła się akcja, są bogate i szczegółowe, co ułatwiało mi wyobrażenie sobie scenerii, a język – przystępny i zrozumiały zarówno dla młodzieży, jak i dorosłych.

To kolejna świetna powieść przygodowa, pełna emocji, walki i szlachetnych wartości w serii "Zwiadowcy".  Autor po raz kolejny udowodnił, że jest mistrzem w tworzeniu fascynujących historii, które wciągają od pierwszej do ostatniej strony.

Dla miłośników serii jest to obowiązkowa pozycja, która doda nowe wątki do ulubionych światów. Dla nowych czytelników może być zachętą do sięgnięcia po poprzednie tomy i odkrycia, dlaczego "Zwiadowcy" zyskali tak dużą popularność. Polecam.

[ współpraca z @Wydawnictwojaguar ]

Nowe książki o Zwiadowcach cały czas mają ten sam problem - zdają się mieć strasznie mało do opowiedzenia i coraz trudniej Flanaganowi jest stworzyć zajmującą historię, która byłaby ciekawym wyzwaniem dla bohaterów. "Zasadzka w Sorato" do wyjątków nie należy. Wprawdzie oferuje trochę więcej w kwestii kreatywnego zakończenia, ale w gruncie rzeczy jest to miks historii z "Bitwy o Skandię", "Okupu za Eraka" i trochę wątku Halta z "Ziemi skutej lodem". Nasza para zwiadowców podchodzi do problemu z jakimś założeniem, owszem, napotyka kilka zewnętrznych problemów, ale w sumie zazwyczaj potrafią bez szwanku się z nich wyplątać i to dość szybko. Pamiętam, że w tym 2012 roku byłam załamana, że cykl został zakończony. Po trzynastu latach, dwóch prequelach i kolejnych siedmiu tomach serii łapię się na myśli, że "Królewski zwiadowca" powinien być absolutnie ostatnią historią do opowiedzenia o tych bohaterach. Nawet jeśli otworzył furtkę, na nowe historie w młodym pokoleniu zwiadowców. Głównie dlatego, że te historie nie są nowe, ani nawet w połowie tak zajmujące, jak wcześniejsze. Nie wiem, jak sytuacja ma się z "Drużyną", ta seria podobała mi się trochę mniej, ale chyba ją sobie nadrobię, głównie, by sprawdzić, czy ten problem dotyczy tylko "Zwiadowców", czy już całej twórczości Flanagana. Szkoda.