Złote enklawy

A ja się zastanawiałam, co się stało z Orionem... Zgrabnie i sensownie pozakańczane wątki i to w taki sposób, że ni cholery bym nie wpadła na to, że ten tego i tamten tegoten. Łał. Poza monologami El, takimi o życiu i śmierci, to tworzenie i rozwałka enklaw, z polityką i romansidłem - TAK! Bardzo ładnie. Tylko nieładne jest to, co się z Liesel dzieje, bo dzięki, ale niekoniecznie tych scen mi potrzeba.

Ryzyko wpisane jest w dorosłe życie i trzeba niesłychanej wręcz odwagi i samozaparcia, by je podjąć. Nikt, nigdy nie da stuprocentowej pewności na to, że ono się opłaci, a czasami szale zwycięstwa przechylają się z jednej na drugą stronę. Niekiedy gra jest niewarta świeczki i podejmowanie go jest kompletnym szaleństwem, innym zaś razem może ono zmienić dosłownie wszystko. Właśnie takie ryzyko - mogące zmienić doczesny świat, podejmują bohaterowie trzeciej części cyklu "Scholomance". Pytanie tylko czy ryzykowanie popłaci oraz ile ludzie zginie w międzyczasie?

El po utracie Oriona, pogrąża się w marazmie i rozpaczy. Dziewczyna nie mogąca zrozumieć postępowania swojego chłopaka (czy faktycznie nim był), nie może poradzić sobie z jego bezsensowną śmiercią w trzewiach Paszczora. I zapewne tkwiłaby w tym stanie do końca swoich dni, gdyby nie wizyta przyjaciół ze Scholomance, którzy informują ją o atakach na kolejne enklawy. Tylko Galadriela - będąca aniołem śmierci - według przepowiedni jej prababki może powstrzymać nadciągające kataklizmy i tym samym wcielić w życie swój pomysł na stworzenie enklaw, które byłyby czyste i pozbawione oparcia czarnej magii. Może się wydawać, że to wyprawa stricte samobójcza, ale na pewno mniej niebezpieczna niż pomysł, który roi się w głowie El - powrotu do Scholomance i unicestwienia istoty, która sprowadziła śmierć na Oriona. 

Nie ukrywam, że z przyjemnością wróciłam do powieści Naomi Novik i to z bardzo prostej przyczyny - uwielbiam rzeczy nieoczywiste, a taki właśnie jest cały ten cykl - zaskakujący, niebezpieczny pod każdym względem i niekiedy wzbudzający strach. Co prawda w trzeciej części noszącej tytuł Złote enklawy, szkoła teoretycznie przestała istnieć, a ilość złowrogów drastycznie zmalała, to kolejne enklawy zaczęły chylić się ku upadkowi. Miejsca te mające być schronieniem dla całych rzesz czarodziejów i ich rodzin okazały się nietrwałe, a podwaliny na których się opierały, wywodziły się z istnego koszmaru. Czytelnicy zostają wciągnięci w wir czarodziejskiej polityki, która w niczym nie odstaje od tej rzeczywistej - brudne zagrywki to chleb powszedni, dla osób chcących utrzymać się przy władzy, a główna bohaterka stanowi uosobienie tego, czego wszyscy pragną - broni, dzięki której ci najbardziej wytrwalsi podporządkują sobie całą resztę społeczności. 

Na całe szczęście El nie daje się wciągnąć w brudne zagrywki poszczególnych enklaw. Była outsiderka, przy pomocy najwierniejszych przyjaciół robi to, co musi - czyli ratuje nie chcąc nic w zamian. Lekcja trzecia, a więc ta najbardziej boleśniejsza uderza we wszystkich całą mocą.  W końcu wszystkie karty zostają odsłonięte i chociaż niegodziwcy nie zawsze ponoszą karę, to przeszłość zaczyna jawić się może nie tęczą barw, ale z pewnością przestaje być szara i niedostępna. 

Trochę przykro, że ta historia dobiegła końca, ale mam szczerą nadzieję, że autorka jeszcze nie raz zabierze czytelników w wędrówkę po stworzonych przez siebie fantastycznych i pełnych niesamowitości światach.