Złudzenie gracza

Być może się powtórzę, ale to musi wybrzmieć ponownie - Michał stanowczo za mało piszesz i nie o objętość w tym postulacie chodzi. ,,Złudzenie gracza" to kawał konkretnej literatury. Ponad 630 stron. Solidna cegła. Oesu, jak to się czytało...

Bo Złudzenie czyta się nie dla samej fabuły (choć ta jest niebywale wciągająca), ale dla samego czytania. Styl Kuzborskiego to pióro z klasą, inteligencją i ogromnym wyczuciem języka. Co zdanie, to perełka - pełna ironii, humoru i lekkości.

I ponownie mamy tu cały wachlarz postaci drugoplanowych, które kradną sceny jedna po drugiej. Jest Alfreda Kornelia S., pseudonim Petro-Nela - niegdyś księgowa mafii paliwowej. Jest Dżordż - hazardzista, który jedną nogą tkwi w rezygnacji, a drugą zaskakująco zawzięcie goni życie, zanim znów prześlizgnie mu się między palcami. I jest żółw S., czyli pitbull w skorupie, jak mawia jego właściciel - "każdy ma takiego, na jakiego zasłużył".

Główny bohater, znany nam już S., po raz kolejny pakuje się w niezłe bagno. Tym razem kurs podrywu z braćmi w uwodzeniu kończy się nie romansami (chociaż...), a zadarciem z gangsterami i zaplątaniem w polityczne gierki z najwyższej półki. Na szczęście u boku S. stoi niezawodny mecenas Żabota. To taki druh od zadań specjalnych, co to nawet w najgorszym bałaganie potrafi zachować fason i rzucić błyskotliwą ripostę. Jak wierny parasol w londyńskiej ulewie - zawsze pod ręką, zawsze gotów osłonić przed najgorszym.

Tytułowe ,,Złudzenie gracza" to nie tylko chwytliwa fraza - to konkretna psychologiczna pułapka, znana też jako paradoks hazardzisty. S. żyje złudzeniem, że skoro odniósł kolejną porażkę, to tym razem musi się udać. Naiwność? Upór? A może umiłowanie życia na krawędzi? Nieważne. Tej postaci nie da się nie lubić.

Każdy element tej opowieści jest dokładnie tam, gdzie być powinien, a błyskotliwe poczucie humoru autora puszcza do nas oko spomiędzy wersów. Na początku można się pogubić w intrydze, ale spokojnie - to celowy zabieg. Im dalej, tym więcej satysfakcji, bo każdy wątek zostaje domknięty z klasą, a misternie zawiązane supły rozwiązują się w sposób absolutnie przemyślany i przyjemnie zaskakujący.

Czekam na ciąg dalszy - z niecierpliwością, niedosytem i pełnym zaufaniem do autora. A jeśli życie to gra, to ja stawiam na S. - i czekam na jego kolejną rozgrywkę.