Zrozumieć Millenialkę, czyli jak znaleźć prawdziwą miłość

*współpraca reklamowa*

Zaciekawiła mnie zarówno okładka jak i tytuł, nie do końca wiedziałam czego spodziewać się po książce, jednak byłam dobrej myśli. Książka należy do literatury obyczajowej, pojawia się tutaj wiele ważnych aspektów, wiele wartości, trudne tematy ale też i lekkość i nadzieja. Opowieść pozwala nam dobrze poznać tytułową millenialkę. Teraz pytanie kluczowe: Team Pokemony czy Team Dragon Ball? Ja się skłaniam ku tej drugiej opcji.

Matylda to kobieta, która w swoim życiu przeszła wiele, z każdego doświadczenia życiowego wyciąga jakąś naukę, zdając sobie sprawę z tego, że do prawdziwego szczęścia wiedzie miłość do samego siebie. Będąc na urlopie w Lizbonie spełniając jedno ze swoich marzeń by zostać pisarką, zaczyna spisywać swoje doświadczenia. Los stawia na jej drodze Janka, charyzmatycznego muzyka, z którym z miejsca zaczyna ją łączyć niezwykła więź, która pogłębia się z każdą wspólną chwilą i każdą rozmową. Oboje zdają sobie sprawę, że pomimo coraz głębszych uczuć dzieli ich bardzo dużo, ale ponoć dla chcącego nic trudnego.

Podchodziłam do lektury z entuzjazmem. Sama ponoć należę do grona millenialsów, choć nigdy tak się nie określałam, ale byłam ciekawa jak w tej książce to grono będzie opisane. Lektura wiodła mnie poprzez tematy mi bliskie, tematy w pewnym sensie związane z moim dzieciństwem więc i pojawiło się uczucie nostalgii, lektura wzbudziła wspomnienia, ale też zwróciła uwagę na to, że dzieciństwo było barwne, choć niektóre jego aspekty bardzo odstają od obecnych norm. Matylda to kobieta, z którą część z nas, może się utożsamiać, jej rozterki są tak prawdziwe, tak znajome, że naprawdę mogą mocno poruszyć. Z drugiej jednak strony to co dzieje siw w fabule wydaje się bardzo podkoloryzowane, troszkę ta autentyczność w pewnych momentach się gubi, za dużo tutaj zbiegów okoliczności czy przypadków, troszkę szkoda, ale w końcu lektura ma mieć pozytywny wydźwięk a nie jeszcze bardziej ludzi dołować.

Książka napisana jest poprawnie i według mnie w zajmującym stylu. Autorka na przykładzie Matyldy dotyka wrażliwych stron wychowania dzieci w latach 90. oprócz tego pojawiają się tematy związane z samorozwojem, z akceptacją samego siebie, z walką z przeciwnościami losu, ze zbieraniem doświadczeń, które zmieniają się w życiowe lekcje. Ta książka to prawdziwa kopalnia wartości, to też w pewnym sensie przewodnik jak poradzić sobie z własnymi myślami, jak złe doświadczenia przekuć w coś dobrego, pokazuje jak trudna bywa droga do odkrycia samego siebie i wiary we własne możliwości.

Książkę określiłam jako dobrą, choć przyznam że miałam trudność z jej oceną. Z jednej strony te wartości i ta nostalgia, ale z drugiej całość wydała mi się nieco oderwana od rzeczywistości. Co więcej w lekturze dominują opisy, ja nie jestem ich fanką, przez co czytanie mi się dłużyło, a niektóre rozważania były dla mnie nużące, może dlatego że ja już te etapy mam za sobą. Autorka tutaj kontempluje o życiu, te rozważania mają charakter zarówno filozoficzny jak i psychologiczny, taki który mocno oddziałuje na umysł, pobudza szare komórki, mnie przy niektórych opisach zaczynała boleć głowa, wiec książkę czytałam na kilka razy. Troszkę się przy niej pomęczyłam, choć myślę, że może się ona podobać, dlatego też zachęcam do sięgnięcia po nią, bo warto, choćby ze względu na ogromną sentyment czy ilość wartości.