Zwykłe życie

Recenzja

„Zwykłe życie”

Autor: Justyna Bordzio

Na pierwszy rzut oka tytuł „Zwykłe życie” może wydawać się skromny, wręcz niepozorny. Ale już po kilku stronach staje się jasne, że właśnie w tej prostocie tkwi największa siła książki Justyny Bordzio. To nie jest zwykły zbiór opowiadań, to literackie zwierciadło, w którym odbija się codzienność każdego z nas.

Autorka prowadzi nas przez pięć krótkich historii, subtelnych i prawdziwych, w których bohaterowie – Magdalena, Robert, Olga, Milena, Joanna…, zmagają się z tym, co najbliższe sercu: miłością, samotnością, tęsknotą, potrzebą zmiany. Ich losy różnią się, mają inne marzenie, ale łączy je jedno, pragnienie odnalezienia siebie i odwagi, by spojrzeć prawdzie w oczy.

Autorka pisze o tym, co najtrudniejsze, o czasie, którego nie da się cofnąć, o szansach, które przeszły obok, ale też o odwadze, by mimo wszystko sięgnąć po swoje szczęście.

Justyna Bordzio pisze z niezwykłą wrażliwością. Jej styl jest prosty, ale nie banalny, każdy akapit ma w sobie rytm emocji i czułości. W jej słowach nie ma patosu, nie ma literackiego przesytu, jest za to szczerość, cisza, w której wybrzmiewają prawdziwe uczucia. Autorka nie moralizuje, nie ocenia. Ona pokazuje i właśnie przez to dotyka najgłębszych strun duszy.

Niektóre opowiadania zostawiają niedosyt, jakby chciały trwać dłużej. Ale ten niedosyt jest piękny, przypomina, że życie również rzadko daje nam gotowe zakończenia. Czasem trzeba samemu dopisać ciąg dalszy, z nadzieją i refleksją.

„Zwykłe życie” to książka o codzienności, ale takiej, która potrafi być niezwykła. O chwilach, które mijają niezauważone, o rozmowach, które zmieniają więcej, niż się spodziewamy, o prostych gestach, w których kryje się sens. To literatura kameralna, cicha, ale pełna emocji. Książka, która nie krzyczy, ona szepcze, i ten szept zostaje w nas na długo.

To lektura dla tych, którzy lubią się zatrzymać. Dla tych, którzy czują, że w zwyczajności kryje się magia. Dla każdego, kto choć raz pomyślał, że jego życie jest „zbyt zwykłe”, bo Justyna Bordzio z niezwykłą czułością udowadnia, że w prostocie właśnie tkwi prawdziwe piękno.

„Zwykłe życie” to książka, którą się nie tylko czyta, to książka, którą się przeżywa.

Książka, którą przeczytałam, to zbiór kilku opowiadań o różnej długości ale bardzo zbliżonym przesłaniu. Poruszony w nich został temat wiary w siebie i stawiania swojej osoby na pierwszym miejscu. W pierwszej historii został dotknięty temat nieudanego związku. Tyczyło się to sprawy braku okazywania czułości, zainteresowania oraz niepewności co do przyszłości. Ktoś tutaj namówił naszą postać na wyjazd, którego w ogóle nie planowała. To tam zobaczyła jak powinno wyglądać ciepłe uczucie. W innym opowiadaniu pewien chłopak nie miał szczęścia w miłości. Trafiały mu się kobiety o takich samych imionach, podobnym zachowaniu i aparycji. Podążał on według nieokreślonego schematu, gdzie zerwany pierwszy związek nastrajał go podobnie przy kolejnych. To najkrótsza historia z nieprzewidzianym końcem bez końca, choć inne zdanie będą miały postacie i inne czytelnik. Często bowiem ta sama sytuacja z różnych perspektyw jest odbierana inaczej. W jeszcze innym opowiadaniu poruszony został temat odurzenia jednym mężczyzną. Dwie siostry, dwie fascynacje i potrzask, gdyż nie dało się go sklonować. Tutaj również brak wiary w siebie aż krzyczał. Przechodziliśmy przez niedowierzanie, niepewność oraz brak działania spowodowany przez obawę o zdanie innych w tym temacie. Tutaj zapomniano, że nasze życie, to nasze wybory i nasze uczucia. Zawsze zostanie ktoś skrzywdzony, ale nikt z nas nie jest sędzią żeby po równo każdemu dzielić. Przysłowie ,,Kto pierwszy, ten lepszy" było tutaj bardzo dosadnie ułożone. Nawet postać zasugerowała, że niekiedy trzeba być egoistą, żeby móc zbudować własne szczęście. Po lekturze naszły mnie myśli, że autorka jeszcze kilkoma innymi historiami chciała pokazać czytelnikowi jak powinno wyglądać prawdziwe uczucie miłości. Nie należy go pomylić z zafascynowaniem ani zauroczeniem, bo to są chwilowe odczucia, które nieraz trwają kilka wiosen, lub pór roku. W nich natarczywość i rządza są jako pierwsze. Tam liczy się ciało i grzeszne spojrzenia, które w niczym nie przypominają delikatnych przytuleń, cichych rozmów czy też wspólnych planów. Zbyt szybkie wejście w związek małżeński skutkuje taką samą szybkością rozwodu. Ktoś mądry kiedyś powiedział, żeby nie przyjmować zaręczyn jeśli nie byliśmy w sytuacji, gdzie jej czy jemu przytrafiło się upić. Gdzie nie byliśmy blisko podczas wielkich nerwów ani wielkiej rozpaczy i szczęścia. Gdzie nie poznaliśmy wszystkich minusów ani plusów, ani nie poznaliśmy jej czy jego rodziców. Dopiero po tych sytuacjach możemy ujrzeć czy ten ktoś jest dla nas. Pisarka dała do zrozumienia, że brak bliskości i uczucia spełnienia towarzyszy tylko tym ludziom, który niefortunnie się dobrali. I tylko ci, z pewnością siebie, są w stanie z tego wyjść.
Przyznam się wam, że podczas czytania tej książki moja mimika twarzy utworzyła chyba wszystkie emocje, które jesteśmy w stanie pokazywać. Poruszane tutaj tematy są dobrze ukazane i konkretnie trafiają tam, gdzie miały trafić. Wydana większym drukiem, z historiami utworzonymi lub zapamiętanymi w głowie autorki. Może jest cieniutka, ale sami wiecie, że nie zawsze potrzeba wielkich słów do pokazania dużych rzeczy. Według mnie warta polecenia:-)