Agata Raisin i ciasto śmierci

Większość z nas zmieniało miejsce zamieszkania choć raz. Ja czyniłam to wielokrotnie. Teraz, gdy już myślę, że osadziłam się w jednym miejscu na lata wiem, jak trudnym procesem jest przystosowanie się do nowego domu, regionu, ale i nowych, nieznanych sąsiadów.  Jednym idzie to łatwo. Drugim zdecydowanie gorzej. A jak ta reorganizacja przebiegła w przypadku Agathy Raisin, bohaterki stworzonej przez M. C. Beaton?

"Agatha Raisin i ciasto śmierci" jest pierszym tomem, z cyklu o przygodach tytułowej Agathy. Kobieta po 50-tce postanawia przejść na wcześniejszą emeryturę. Porzuca zabiegane życie w Londynie i przeprowadza się do małej wioski.

Przekonana, że tu zazna spokoju i chwil relaksu postanawia wkupić się w łaski sąsiadów i zaimponować im swoimi kulinarnymi umiejętnościami. Problem tkwi w tym, że bohaterka nic oprócz rzucenia mrożonek do mikrofali nie umie zrobić w kuchni.

Kobieta skłania się ku małemu oszustwu. Udaje się do zaprzyjaźnionej cukierni i kupuje ciasto ze szpinakiem. Jakie jest jej zaskoczenie, gdy przewodniczący komisji konkursowej kręci nosem na "jej" ciasto i wybiera na zwyciężczynię swoją ptotegoaną od lat. W pani Raisin aż emocje wrzą. Kłopoty dopiero dopadną bohaterkę. 

Jednym z nich jest nienawiść ze strony jednej z mieszkanek wsi. Ale dlaczego? Ano dlatego, że Raisin jej "podkradła" sprzątaczkę. Kolejnym problemem z jakim będzie się musiała zmierzyć Agatha, to śmierć wspomnianego przewodniczącego komisji konkursowej. Wszak Agatha Raisin go nie zamordowała, ale dokonało tego jej ciasto? 

Jak? Nie zdradzę.

"Agatha Raisin i ciasto śmierci", jak wskazuje tytuł ma być kryminałem. Może nim jest, ale stanowczo gorszym, nudniejszym niż inna cześć cyklu, którą już miałam okazję wam polecić. 

W tej książce, jak dla mnie jest za dużo wątków obyczajowych. Rozumiem. Autorka miała dobre chęci. Chciała rozpocząć opowieść o perypetiach bohaterki od samego początku. Ale niestety jej nie wyszło. Płonne nadzieje M.C. Beaton, że  nudnymi, mdławymi i bezkształtnymi opisami wzbudziłaby moją ciekawość.

Tak jak w "Agatha Raisin i zakopana ogrodniczka" obfitowała  w humorystyczne dialogi i ciekawe postacie, a i nawet wątek romantyczny. Tak tu nic. NIe znalazłam żadnego elementu powieści, który bym mogła zaliczyć do pozytywów. 

Z każdą kolejną przerzuconą kartką czułam coraz większe rozgoryczenie. Tyle pokładałam nadziei w tej lekturze. Wiem, że ta seria nie jest  cyklem kryminałów z wysokiej półki. Ale liczyłam na zabawę i chwilę odprężenia. A tu? No cóż. Klapa.