Błękitnokrwiści
Melissa De La Cruz

Byłam przygotowana, że ta książka może okazać się klapą, bo w sieci widnieje mnóstwo negatywnych recenzji. Miałam jednak cień nadziei, że mi się spodoba. Elitarna szkoła Duchesne w Nowym Jorku. To tutaj uczy się piętnastoletnia Schuyler oraz grupa zepsutych dzieciaków, dla których liczą się tylko imprezy i drogie ciuchy. Gdy ginie jedna z młodych wampirzyc zaczyna się robić niebezpiecznie. Wampiry są zagrożone. Książka jest fatalna. Tak bym ją najtrafniej podsumowała, ale oczywiście rozwinę swoją tezę. Co konkretnie mi się nie podobało? Po pierwsze, bohaterowie to dla mnie jakieś nieporozumienie. Nie wiem jak wy, ale mnie wkurzają puste dziewczyny, które myślą, że są pępkiem świata, a najważniejsze dla nich jest to, co ma się na sobie ubrane. Jedynie pod tym względem nie denerwowała mnie Schuyle, ale nie oznacza to, że ją polubiłam. Dla mnie bohaterowie byli bardzo nijacy i mało charakterystyczni. Ewentualnie dowiedziałam się, w jakich ubraniach chodzą, ale szczersze powiedziawszy interesowało mnie to tyle, co zeszłoroczny śnieg. Autorka zamiast skupić się na charakterze swoich postaci to szczegółowo pisała o ich wdziankach i sprawie operowała nazwami drogich marek. Tak swoją drogą to o większości nawet nie słyszałam. Ale cóż poradzić. Nie jestem amerykańską nastolatką. Kolejny zarzut, jaki mam do tej książki to fakt, że jest ona pozbawiona wartości. Może za dużo oczekuję od takiej tematyki, ale tutaj nie ma niczego wartościowego. No chyba, że kogoś interesują te wszystkie drogie i cenione marki ubrań to wtedy może czuć się w niebie. Jednak to nie moja bajka. A teraz najważniejszy minus. W książce niewiele się dzieje i niemiłosiernie wieje nudą. Ba! Według mnie to tu się nic nie dzieje. Może wynika to z tego, że jest to część pierwsza, a dopiero później zacznie się rozkręcać, ale mnie już niedane będzie się o tym przekonać. Po część drugą na pewno nie sięgnę. Szkoda czasu. Ale do rzeczy. Pierwsza połowa książki to kompletna klapa. W sumie to nie wiadomo, o co chodzi i praktycznie nic się nie dzieje. Ale oczywiście opisów ubrań nie brakuje (tak, wiem, czepiam się niemiłosiernie, ale nie mogę przestać). Dopiero od połowy coś zaczyna powoli, delikatnie i stopniowo ruszać do przodu, ale ja już byłam tak wynudzona poprzednimi wywodami, że nie miałam siły tego czytać. Sama się sobie dziwię, że dobrnęłam do końca. Normalnie czuję się bardzo wykończona po tej książce, jakby wyssała ze mnie siły. Jakaś magia, czy jak? Kończę już narzekać, ale muszę jeszcze wspomnieć o stylu autorki, który kompletnie nie przypadł mi do gustu. Czułam się jakbym czytała czasopismo o modzie, a nie powieść. Przepraszam, ale ciuchami mnie nie zainteresujesz, a raczej znudzisz. Nie moje klimaty. Mogłoby być fajnie, bo był potencjał, ale wyszło jak wyszło. Jedyne, co mi się podobało to wygląd książki. Numery stron są przyozdobione kwiatkiem, czcionka duża, ułatwiająca czytanie. Ale szata graficzna to nie wszystko i nie wpływa na moją ocenę. Także nie polecam, nawet nastolatkom, bo nie warto tracić czasu na tę książkę (chociaż tu chętnie użyłabym innego słowa, ale pozostańmy przy tym). Dla mnie jest jednym wielkim nieporozumieniem i nie rozumiem, jak mogła zostać bestsellerem. Dla mnie jej czytanie było katorgą. kingaczyta.blogspot.com

Informacje dodatkowe o Błękitnokrwiści:

Wydawnictwo: Jaguar
Data wydania: 2010-03-14
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 978-83-60010-95-2
Liczba stron: 350
Tytuł oryginału: Blue Bloods
Język oryginału: Angielski
Tłumaczenie: Małgorzata Kaczarowska
Dodał/a opinię: agnik66