Bogini niewiary

I ŻE CIĘ NIE OPUSZCZĘ…

Książek o prawdziwej, jedynej i wielkiej miłości napisano już setki tysięcy. Albo więcej.  I tu od razu nastąpi dygresja – nie czytam książek o miłości. Nie interesują mnie. Nie bawi mnie czytanie o cudzych zakochaniach. I te szczęśliwe zakończenia… Od czasu, kiedy po raz pierwszy przeczytałam „Przeminęło z wiatrem” uważam, że książki o miłości powinny się kończyć właśnie tak: jedno odchodzi, drugie zostaje z tym całym bałaganem dokoła. Dlaczego więc sięgnęłam po „Boginię niewiary”? Bo napisała ją Tarryn Fisher, a w stosunku do tej autorki mam  mocno mieszane uczucia. Z jednej strony uwielbiam „Margo”, z drugiej jest „Ciemna strona”, której z wielkiej irytacji nie skończyłam do dzisiaj. Ergo: trzeba przeczytać coś jeszcze, by się raz na zawsze ustosunkować. Czytajmy więc.

Yara Philips jest uzależniona od zmiany miejsca. A może od nowych początków. A może od jednego i drugiego. Po prostu zmienia adres, ulicę, miasto, ale nie rodzaj pracy. Z reguły stoi za barem i miesza drinki. I za barem właśnie poznaje Jego. David Lisey ma gitarę i śpiewa w zespole, co akurat w Seattle nikogo specjalnie nie dziwi. David ma normalną rodzinę, stałe miejsce zamieszkania i nie do końca wierzy, że to co robi ma ręce i nogi. Jej życie jest za burzliwe i zamaszyste, jego za nudne i za spokojne. Do czasu, kiedy David wyjmie Yarze drzazgę z palca. Tak to się zaczęło, bo każda historia ma jakiś tam początek, a historie o miłości mają początek jeszcze bardziej… początkowy. Yara zostaje muzą, obsesją i wielką miłością Davida. David zostaje kotwicą, przystanią i zatoką Yary. Oczywiście do czasu, bo historie o wielkiej miłości muszą się toczyć zgodnie z regułami. Po wielkim Początku następuje nudna Sielanka, nad którą gromadzą się chmury Wielkiej Burzy (albo też tornada, bo te z reguły noszą żeńskie imiona…). Można uznać, że spoleruję ile wlezie, ale kto przeczytał kiedykolwiek jakąś powieść o miłości, może uznać, że przeczytał już wszystkie. Zmieniają się tylko miejsca, imiona i autorzy.

Przejdźmy może dalej, bo opowiadanie fabuły historii miłosnej jest jak nauka gotowania jajek na twardo – zero szału, wszyscy to wiedzą, widzieli i potrafią. Powtórzę się: nie lubię historii o miłości. Ale ta mnie czymś ujęła. Przeczytałam „Boginię niewiary” zaskakująco szybko, nie irytując się na głupotę bohaterów ani na miałkość dialogów. Lepiej: zdążyłam polubić tę dwójkę wariatów, bo zarówno David, jak i Yara mają w sobie szaleństwo, sporą dozę wariactwa, której zazwyczaj brakuje mi w książkach „bardzo na serio”. Może i popełniają głupie błędy, może i zaciskają zęby z zazdrości i nie potrafią ze sobą rozmawiać, ale są w tej nieporadności bardziej ludzcy niż wydumani i papierowi. Są tak prawdziwi, że każdy z nas znalazłby w każdym z nich po trochę siebie; swojego charakteru, błędów, niedoskonałości, kompleksów. W tej książce, jak w życiu, ktoś kocha mocniej, ktoś dłużej szuka, ktoś czuje się od kogoś gorszy, ktoś kogoś rani chociaż nie chce… Ktoś spotyka kogoś, a potem kogoś zostawia, żeby znowu wrócić. Banał. Ale zaskakująco dobrze napisany. Jak na banał.

„Bogini niewiary” Tarryn Fisher jest książką idealną na lato. Odpowiednio dużo w niej miłości, łez, rozstań i powrotów, żeby zapewnić czytelniczce (faceci raczej po to nie sięgną, obstawiam) całkiem miłe spędzenie czasu. Lato, kocyk na trawie, truskawki, zapach róż i powojników, urlop albo chociaż sobotnie popołudnie i nowa Fisher. Historia o miłości z dobrym zakończeniem. Nuda i banał, historia przemielona tysiące razy, ale na lato się nada. Bo trudno jest nie polubić dziewczyny uzależnionej od nowych miast i chłopaka uzależnionego od dziewczyny… Jest lekko, miło i przyjemnie. Jak to latem. Jak to o miłości.

Więcej ciekawych książek na portalu czytam pierwszy.pl

Informacje dodatkowe o Bogini niewiary:

Wydawnictwo: Sine Qua Non
Data wydania: 2018-06-20
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 978-83-8129-136-1
Liczba stron: 352
Tytuł oryginału: Atheists Who Kneel and Pray
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Agnieszka Brodzik
Dodał/a opinię: Renata Kazik