Dwie królowe

Dwie królowe to kolejny tom Cyklu Tudorowskiego. Tym razem tytułowymi bohaterkami są Anna Kliwijska i Katarzyna Howard, czwarta i piąta żona Henryka VIII. Obie bohaterki zasiadają na tronie angielskim i drżą o swoje życie - z historii wiemy, że ich król bywał okrutny i nieprzewidywalny, a utrata jego łaski zwykle kończyła się na szafocie... 

Opowieść prowadzona jest przez trzy kobiety: obie królowe i Jane Boleyn, szwagierki jednej z wcześniejszych żon Henryka VIII. Dzięki temu obserwujemy wydarzenia z różnych punktów widzenia, co ułatwia odnalezienie się w całości oraz zrozumienie motywacji bohaterek. Przede wszystkim dostrzegamy to, że Anna i Katarzyna biorą udział w swoistej grze o tron. Stają się na swój sposób marionetkami Jane, która kontroluje ich życie i podejmuje za nie decyzje. Szwagierka Anny Boleyn stara się za wszelką cenę doprowadzić do zguby innych - zupełnie tak, jak doprowadziła do szafot męża i jego siostrę, Annę Boleyn.

Bohaterki powieści Dwie królowe są skrajnie różne. Anna jest iskierką dobra na królewskim dworze, Katarzyna beztroską i niemądrą dziewuchą, a Jane jadowitą żmiją, która momentami zdradza w swych przemyśleniach cień skruch i głębszych uczuć. 

Najlepiej wykreowaną postacią tego tomu Cyklu Tudorowskiego jest jednak sam król Henryk VIII. Dotychczas autorka była dla mnie mistrzynią kobiecych sylwetek, ale tym razem pokazała, że i obrzydliwego tyrana z krwi i kości potrafi wymalować. W pozostałych przeczytanych przeze mnie tomach król wypadał całkiem nieźle, teraz wypadł po prostu nieziemsko. I choć wcześniej już go nienawidziłam, tak teraz brzydzę się nim jeszcze bardziej. Tym człowiekiem nie kierowało nic dobrego, jedynie instynkty pierwotne i zło. Nic dziwnego, że stał się na starość obleśnym i otyłym typem, któremu - na szczęście - Anna Kliwijska wszystko wygarnęła. Wzbudziła tym mój podziw. 

Dwie królowe są kolejną świetną powieścią o Tudorach oraz dworskich intrygach, gdzie gra toczy się nie tylko o pozycję, ale także i o najwyższą stawkę - życie. Gregory do ostatnich stron trzyma czytelnika w napięciu, a przepiękny styl autorki nie pozwala odłożyć książki ani na chwilę. Dbałość o szczegóły oraz wspaniałe ukazanie najważniejszych faktów historycznych po raz kolejny miło zaskakuje czytelnika. Oczywiście nie obyło się tutaj bez drobnych modyfikacji i dopowiedzeń, ale nie można mieć o to żalu do autorki. Nikt nie przedstawia tak bajecznie historii Anglii jak ona - nawet, jeśli ta historia bardziej przypomina klasyczną tragedię. Pozdrawiam serdecznie.