Nie płakała, gdy tatuowano jej numer.
Nie krzyczała, gdy przychodził po nią Mengele.
Nie poddała się.
70072- symbol zwycięstwo nad nienawiścią.
Lidia Maksymowicz miała trzy latka, gdy wraz z matką trafiła do Auschwitz. Była jedną z półtora miliona osób, które tam trafiły, i jedną z siedmiu tysięcy, które doczekały wyzwolenia. Po wyzwoleniu obozu trafiła do rodziny zastępczej, była pewna, że jej matka zginęła. Po wielu latach okazało się jednak, że matka żyje i nigdy nie przestała jej szukać.
Numer wytatuowany na ręku, Lidia przez bardzo długi czas zaklejała plastrem, jednak nigdy go nie usunęła. Dzisiaj opowiada o piekle jakie przeżyła, o utraconym dzieciństwie i najokrutniejszym sprawdzianie z człowieczeństwa.
W swoim życiu przeczytałam już wiele książek o wojnie, o ludziach, którzy przeżyli obozy zagłady.. Jednak opowieść Lidii Maksymowicz poruszyła mnie najbardziej. "Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić" to niezwykle przejmująca i przerażająca historia obozu przedstawiona oczami trzyletniej dziewczynki. Dziewczynki, która nie wiedziała dlaczego tam trafiła, codziennie zastraszana, chowająca się przed Mengele, nie rozumiała tego, co się dzieje w obozie.. Każdego dnia tęskniła za matką, każdego dnia znosiła głód i cierpienie, patrzyła na śmierć.. Ale wytrwała..
Ta książka to świadectwo okrucieństwa z jakim przyszło się zmierzyć milionom osób więzionych w obozach zagłady.. To nie jest łatwa laktura, ale takie książki trzeba czytać, by ludzkość nie zapomniała..
Dodam, że książka jest przepięknie wydana, w twardej oprawie, okraszona pięknymi zdjęciami z życia Pani Lidii. Polecam z całego serca lekturę osobom interesującym się literaturą obozową i tematyką II wojny światowej..
Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 2022-01-26
Kategoria: Biografie, wspomnienia, listy
ISBN:
Liczba stron: 208
Dodał/a opinię:
Ilona Wolińska
Mój syn rozproszył mroki najciemniejszej godziny w moim życiu, złagodził wstrząs spowodowany straszną wieścią. Nie wpadł w przerażenie. Nie pozwolił, żeby...