Gra diabła

Sama nie wiem, jak ocenić tę książkę. Myślę, że ogólnie mogę dać bardzo naciąganą czwóreczkę. Z jednej strony jest dość ciekawa, z fajnym pomysłem na fabułę, a z drugiej... trochę naiwna sprawa rozwiązana w przybliżeniu w jeden dzień? Zwłaszcza, że dwa lata wcześniej (kiedy to przez poszukiwanego zabójcę został zamordowany członek zespołu Mercera) było kilka ofiar i to w różnych odstępach czasu i praktycznie żadnych śladów? No... naciągane. I znowu - z jednej strony nie ma bezsensownych wątków, czy postaci, ale te które są... mam wrażenie, że Mosby niezbyt dużo czasu poświęcił na kreowanie charakterów. Praktycznie nikt się nie wybija jakąś ciekawą osobowością, przemyśleniami, czy wypowiedziami. Prawie cała grupa śledcza jest... taka sama. Dosłownie nie byłabym w stanie powiedzieć, co wyróżnia każdego z chłopaków - Simona, Grega i Pete'a. Z kolei John jest tu tak strasznie przerysowany i stylizowany na "upadłego superbohatera", że aż mnie to mierzi. Człowiek, który w kręgach policyjnych uważany jest za niezniszczalnego, mistrza budzącego niewiarygodny respekt i którego spotkał niewiarygodny cios - zabójstwo długoletniego przyjaciela i partnera zawodowego. Jak można się domyślić, przechodzi załamanie nerwowe i wraca po pewnym czasie do pracy. Koledzy uważnie go obserwują i zastanawiają się, czy pęknie, czy wytrzyma presję. I Przez pół książki albo wpatruje się w papiery albo z rozkojarzeniem/skupieniem (zależy od sytuacji) rozgląda się po miejscu zbrodni. Trochę mało jak na szefa zespołu, co? I jak można wpaść na tak dziwaczny pomysł na narrację? W proporcji mniej więcej pół na pół mamy tu narrację zarówno pierwszoosobową (reprezentowaną przez głównego bohatera Marka Nelsona, który w końcu dostał swój pierwszy przydział i od razu został rzucony na głęboka wodę - sprawę tzw. Mordercy 50/50), a także trzecioosobową (gdzie autor wprowadza nas w szczegóły życia zarówno przyszłych ofiar seryjnego mordercy, jak i członków zespołu, a także Elieen, czyli żony "człowieka legendy" - szefa zespołu śledczego Johna Mercera). Nie rozumiem, o czym myślał autor, gdy tworzył tę książkę, ale przez taki zabieg, zdecydowanie zniechęcał mnie do czytania - gdy już wciągnęłam się w historię opowiadaną słowami głównego bohatera, było wielkie bum i zmiana stylu i narracji i znowu jak już oswoiłam się z tym, że mamy wszystkowiedzącego narratora, następuje "przekręt" i mamy subiektywną opinię i ocenę sytuacji Nelsona. Nie, nie, nie! Albo jedno albo drugie, a nie obydwie formy jednocześnie. Nie dość, że nie lubię, gdy jeden autor w kolejnych tomach jakiegoś cyklu zmienia narrację, to co dopiero, gdy robi to w jednej książce? Do tego jeszcze mieszanie rzeczywistości ze snem. Sama nie wiem, co było sennym wymysłem leżącego w szpitalu "Scotta", a co było cząstkowym przypominaniem sobie wydarzeń sprzed kilku, czy kilkunastu godzin. Raz wygląda to po prostu na sen, który go dręczy w związku z sytuacją, w jakiej się znalazł, a raz opowiada to Nelsonowi w taki sposób, jakby stopniowo wyciągał te dane z luk w pamięci, które były spowodowane domniemaną traumą. Ciężko się połapać i to kolejna rzecz, która znacząco utrudniała czytanie. Nie zmienia to jednak faktu, że czytało się to dość szybko jak na warunki, jakie zapewnił nam autor. No i w zasadzie na koniec pojawił się mały element zaskoczenia w związku z tożsamością Mordercy 50/50 - można to potraktować jako małą rekompensatę i bardziej pozytywny wydźwięk emocjonalny odnośnie całokształtu treści i formy.

Informacje dodatkowe o Gra diabła:

Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Data wydania: 2011-03-19
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN: 978-83-7506-671-5
Liczba stron: 388
Dodał/a opinię: Marta Olszewska