Jak stracić hrabiego w dziesięć tygodni

„Jak stracić hrabiego w dziesięć tygodni” to lekki romans historyczny, który nie jest tak dobrze osadzony w okresie regencji, jak zakładałam. Zabrakło dobrego researchu, a z XIX-wiecznej Anglii pozostał tylko klimat. Do książki przyciągnęły mnie chwytliwy tytuł, intrygujący opis i ciekawa okładka. Nawiązanie do „Bridgertonów” nie wpłynęło na mój wybór, bo nie oglądałam serialu, a z całego cyklu powieści przeczytałam jedynie pierwszy tom.

Mam nieco mieszane uczucia po lekturze. Z jednej strony bawiłam się naprawdę dobrze. Głównie dlatego, że potrzebowałam czegoś nieskomplikowanego dla totalnego resetu. I pod tym względem sprawdziła się ta książka idealnie. Bo jest zabawna, urocza, a perypetie Essie i Aidana potrafią wciągnąć i skutecznie przytrzymać przy lekturze. Do tego angażują tak bardzo, że odrywają czytelnika od bieżących spraw i problemów, przenosząc go na moment do zupełnie innej rzeczywistości. A w moim przypadku właśnie o taki efekt chodziło. Z drugiej strony zabrakło nieco głębszego wejrzenia w epokę, w której toczy się akcja powieści. Autorka niechętnie przybliża ją czytelnikom, a szkoda, bo liczyłam na trochę rzetelnej wiedzy z epoki w tej publikacji. Jedyne wzmianki, które świadczą o tym, że akcja dzieje się właśnie w tym okresie, to te pochodzące z ust bohaterów. Stroje, czy dworskie intrygi oddają klimat tamtych czasów, który zresztą jest wyraźnie wyczuwalny, jednak zabrakło trochę konkretnej wiedzy. Do tego jest kilka zgrzytów fabularnych, które pokazują, że autorka nie odrobiła pracy domowej, dobrze zagłębiając się w epokę, w której osadziła fabułę.

Nie będę jednak za bardzo marudzić, bo spędziłam z tą książką bardzo przyjemnie czas. Powieść wciąga, a momentami nawet zaskakuje, mimo swojej dość oczywistej przewidywalności. Motywy, jakie się tu pojawiają, to przede wszystkim enemies to lovers, czyli całkiem dobrze poprowadzona relacja typu hate-love, która pojawia się ostatnio w coraz większej liczbie publikacji, a która, na szczęście, nadal mnie nie nudzi, również dość mocno eksploatowany w powieściach romantycznych w ostatnim czasie, jednak zgrabnie wpasowany w tę historię. Mamy tu do czynienia również z motywem aranżowanego małżeństwa, bo Essie zostaje zaręczona z Aidanem już w wieku ośmiu lat. Bohaterowie powieści są wyraziści, barwni i dużo się wokół nich dzieje. Nie da się ich nie lubić. Są przeuroczy, a relacja między nimi rozwija się naturalnie i w odpowiednim tempie. Nie za bardzo przepadają za sobą, mają inne życiowe priorytety. Essie jest pełna życia, zwariowana, wyzwolona, ale też uparta. Chce wiele osiągnąć, nie zależy jej na byciu żoną hrabiego. Takie życie jej nie satysfakcjonuje, chce od niego dużo więcej. Kiedy wymyślnymi sposobami stara się zrazić do siebie Aidana, aby zerwał oświadczyny, nieustannie popełnia gafy i pakuje się w jakieś tarapaty, czym wywołuje salwy śmiechu. Całą sobą stara się pokazać, jaka to z niej buntowniczka. I trzeba przyznać, że jest przy tym bardzo pomysłowa. Aidan z kolei to nie tylko przystojniak. To mężczyzna honorowy, dobry, opiekuńczy, taki, którego każda kobieta chciałaby mieć u swojego boku. Młodzi udając parę powoli zaczynają się docierać, udawane uczucia ewoluują, uderzając w nich z ogromną siłą i robiąc mętlik w głowie. Zakończenie satysfakcjonuje i z żalem odkłada się tę zabawną, przeuroczą opowieść.

„Jak stracić hrabiego w dziesięć tygodni” to książka, przy której można zapomnieć o całym świecie i dobrze odpocząć. To urokliwa, niezwykle romantyczna opowieść, przez którą płynie się z uśmiechem na twarzy i z ciepłem w sercu. Mimo pewnych niedociągnięć, serdecznie Wam ją polecam 💙

Informacje dodatkowe o Jak stracić hrabiego w dziesięć tygodni:

Wydawnictwo: Insignis
Data wydania: 2022-10-26
Kategoria: Romans
ISBN: 9788367323253
Liczba stron: 336
Tytuł oryginału: How to lose an earl in ten weeks
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Dominika Braithwaite
Dodał/a opinię: maitiri_books

Tagi: romanshistoryczny