Już nie wiem, kim bez ciebie jestem
Anna Todd

Dość długo zmuszałam się do napisania tej recenzji. Nie pomyślcie tylko, że ta książka była tak dobra... co to, to nie. Nie będę owijać w bawełnę. Książka była mocno przeciętna. Przez pierwsze 400-450 stron czytało mi się ją przyjemnie, choć postać Tessy, brr... ale do tego przejdę za chwilę. Ale później zaczęła się katorga. No bo błagam, ile można pisać o zerwaniach, seksie i ponownym rozstaniu. Chyba Anna Todda usłyszała pewną anegdotę o Alfredzie Hitchcocku, którego przebłyskiem geniuszu były słowa: "Chłopak spotyka dziewczynę, chłopak traci dziewczynę, chłopak odzyskuje dziewczynę". I wzięła sobie tę wypowiedź do serca i przelała ją na papier. W niektórych momentach miałam ochotę odłożyć książkę, ale z racji tego, że odrobinę mnie zainteresowała, zrezygnowałam z tego pomysłu. Hardin. Zaskoczyła mnie kreacja postaci i to, jak bardzo go polubiłam. Wydaje mi się lepszym bohaterem niż Tessa, a ta ma na swoim koncie mnóstwo wybryków. Anna Todd chciała stworzyć związek, w którym obie strony nie są bez winy. Wiecie, kłócą się, ale razem przeżywają wspaniałe chwile, ale zrywają, ponieważ ktoś coś tam zrobił. Zrozumiałam, że nie chciała też stworzyć Mary Sue, ale to, co stało się z Tessą, to było po prostu karygodne. Już wyjaśniam dlaczego. Dziewczyna ma osiemnaście lat i zwykła popadać w skrajności. Albo jest świętoszką, albo wyuzdaną...młodą kobietą. Pije na umór, choć wie, że ma słabą głowę. A kiedy nie jest trzeźwa jest zwyczajnie głupia (kiedy nie pije też, ale to już całkiem inna historia). Postępuje lekkomyślnie, zdradza Hardina na JEGO oczach, oczekuje przeprosin, choć sama nie może mu wybaczyć, nie próbuje nawet wyjaśnić całej sprawy ze swoim chłopakiem. Pracuje w jakiejś firmie kilka tygodni i jest STAŻYSTKĄ, a domaga się przywilejów, jakby była co najmniej kierowniczką. Zwalnia się z pracy, kiedy tylko chce, robi co chce, nazywa swojego szefa po imieniu. (Tak, bardzo nie lubię Tessy Young) Dobra, mogłabym wybaczyć jej wszystko, nawet jej impulsywne zachowanie. Ale po prostu NIE MOGĘ przeboleć tego, że nazwała swoją matkę suką, tylko dlatego, że ta nie powiedziała o powrocie ojca do miasta. I jeszcze raz podkreślam: suką. I choć w powiastce nie zostały wymienione inne wyzwiska, to jednak była o nich wzmianka. Osiemnastoletnia dziewczyna, dorosła, traktuje swoją matkę jak kawałek... sami wiecie czego. To jest okropne, a przecież Tessa była kreowana na świętoszkę. Zarzucano matce, że nie chciała słuchać córki, ale jestem pewna, że gdyby choć jedna stron przejawiała chęć rozejmu, to jestem pewna, że zostałby zawarty. Tessa zostawiła swoją matkę singielkę samą na Boże Narodzenie. Czy tak postąpiłoby jakiekolwiek dziecko? Uniosłam się, przepraszam. Aby rozluźnić atmosferę, omówię charakter innych postaci, a raczej jego brak. Mianowicie, większość bohaterów, oprócz Langdona, była bezpłciowa. Współczułam jedynie trochę Trevorowi, bo stał się jedną z ofiar tej krwiożerczej Tessy, Zed, Ken i reszta tylko irytowali. No, może matka Hardina zasługuje na małego plusa. Podsumowując: jeśli ktoś pragnie jakiegoś odmóżdżacza tak bardzo jak wody, niech sięgnie to drugi tom After. Minie dużo czasu nim znajdę w sobie siłę na konfrontację z Tessa i trzecią częścią tej serii.

Informacje dodatkowe o Już nie wiem, kim bez ciebie jestem:

Wydawnictwo: Między słowami
Data wydania: 2015-04-22
Kategoria: Romans
ISBN: 978-83-240-2688-3
Liczba stron: 656
Tytuł oryginału: After We Collided
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Krzysztof Skonieczny
Dodał/a opinię: Nikola Maciejczyk