Okładka książki - Ludzie, którzy jedzą ciemność

KUP TERAZ

Ludzie, którzy jedzą ciemność
Richard Lloyd Parry

Ocena: 4.67 (6 głosów)

opis

"Ludzie, którzy jedzą ciemność". Książka, której przyjścia nie mogłam się doczekać i pewnie dlatego tak bardzo mnie rozczarowała. Zacznę od tego, że bezpośrednio przed przeczytaniem zapoznałam się z cudownym przykładem reportażu "Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?" i to w pewien sposób zachęciło mnie do czytania większej ilości reportaży. Przy tak pozytywnych ocenach, jakie doczekało się "Ludzie, którzy jedzą ciemność" byłam pewna, że to będzie kolejny cudowny, wciągający i zaskakujący przykład tego typu literatury. A wyszło po prostu... meh. Historia przedstawiona jest... mniej tragiczna? Nie wiem czy to właściwe określenie, ale znacznie częściej słyszałam o obcokrajowcach, którzy przepadli nie wiadomo gdzie niż o tak skrajnym zaniedbaniu i znęcaniu, o którym czytałam w książce Kopińskiej. Więc pod tym kątem to zeskoczyłam z konia na kucyka. Co dalej mogło być niezwykłą przejażdżką, ale... R.L. Parry zaszalał i w tym szaleństwie przesadził (moim zdaniem!). Tekst był bardzo obszerny i rozbudowany, w przeciwieństwie do samej historii. Zakładam, że tak dokładne przedstawienie głównych postaci miało sprawić, że śmierć (żaden spoiler, wiadomo to już od pierwsze strony) Lucie będzie dla nas bardziej tragicznym doświadczeniem. Niestety, wszystkimi opowiastkami byłam tak wymęczona, że czułam się okrutnie czekając aż w końcu znajdą zwłoki i będę mogła odłożyć tę książę na bok. Przy przedstawianiu politycznej sytuacji przybycia Koreańczyków do Japonii byłam wręcz wściekła, że muszę to czytać. Co się spodobało? Zdecydowanie słowo Parrego, który bardzo ładnie nim operował i przy innym spotkaniu z pewnością czerpałabym o wiele więcej z każdego zdania oraz sposób przedstawienia postaci, który doprowadził do tego, że nie byłam w stanie ich zakolorować czarną lub białą kredką. Ojciec dobrze zrobił decydując się na udział telewizji? Czy przedstawianie siebie jako tego twardego i skupionego na działaniu było celowe? Czy może faktycznie bardziej zależało mu na rozgłosie niż samej córce? Na te pytanie nie znajdziemy jasnej odpowiedzi. Pozostaje nam własna głowa do przeprowadzenia debaty i wystawieniu własnej oceny każdej z przedstawionych postaw. Gdyby Parry skupił się bardziej na samej sprawie i mniej na uświadomieniu czytelnika jak beznadziejnie działa japońska policja oraz trochę przyspieszyłby akcję, z pewnością dałabym "Ludzie, którzy jedzą ciemność" 5. Niestety, dla mnie doświadczenie z tą książką było dość męczące i jestem pewna, że nie wrócę nigdy do tej lektury. Przykro mi, bo do samego końca liczyłam, że mnie czymś oczaruje, ale wyszło po prostu meh.