Moja lady Jane
Jodi Meadows

A GDYBY TAK…

Edward VI Tudor, jedyny syn Henryka VIII, był dziedzicem chorowitym.  Chociaż rządził od dziewiątego roku życia, koroną nie cieszył się zbyt długo. W wieku lat szesnastu umiera, prawdopodobnie na gruźlicę. Na tron, wskutek zakulisowych intryg, wstępuje lady Jane Grey. W historii Anglii lady Jane zapisała się tylko tym  (albo aż, zależy jak na to patrzeć), że jej panowanie trwało raptem dziewięć dni.  Uwięziona wraz z mężem, lordem Dudley’em , w Tower, jakiś czas później straciła głowę. Dosłownie. Na rozkaz nowej królowej, Marii Tudor, ścięto ją w Tower Green (Maria nie na darmo nosi od dawna miano Krwawej ). Tyle kroniki i księgi. A gdyby tak… A gdyby tak napisać inną, alternatywną wersję tej historii? Pomyślały trzy przyjaciółki: Cynthia Hand, Brodi Ashton i Jodi Meadows. Jak pomyślały, tak i zrobiły. Efektem ich radosnej twórczości jest „Moja lady Jane”. (Każdy, kto pomyślał w tej chwili o piosence Rolling Stonesów będzie miał rację; to ta lady Jane).

Trzy zakręcone dziewczyny przepis na książkę  miały prosty: weź całkiem sporo historii Anglii, dodaj pęczek magii, szczyptę miłości, garść humoru, dopraw przymrużeniem oka na realność, wrzuć do miksera, zakręć porządnie i masz koktajl zwany „Moja lady Jane”.  Koktajl lekki, orzeźwiający, wprawiający w dobry humor, idealny na popołudnie w fotelu. To się mogło nie udać. Ale się udało.  Mamy całkiem sporo postaci, o których coś tam słyszeliśmy na lekcjach (wychodzę z założenia, że nie każdy jest takim maniakiem historii jak ja i poza tymi lekcjami czytał sterty książek na temat) – mamy więc nieszczęsną Jane, Krwawą Marię (w książce nie tyle krwawą, co zasadniczą i bez grama poczucia humoru), Elżbietę, późniejszą pogromczynię hiszpańskiej armady i  biednego, kaszlącego Edwarda.  Mamy też pewnego konia. I fretkę. I pustułkę, i lisicę, i skunksa. Całkiem sporo tych zwierząt mamy, a co jedno, to ciekawsze. Mamy dekoracje rodem z serialu „Dynastia Tudorów” (oglądałam,  a jakże), suknie, miecze, karety i warkocze. A przy tym całym anturażu postacie mówią  językiem jak najbardziej współczesnym. Z początku może to dziwić, potem daje efekt zgoła komiczny. Spiski, knucie, sojusze i antysojusze też są, w końcu takie czasy.  I cytatów mamy sporo; z Szekspira na ten przykład (tak, wiem, autorki chronologię mają za nic).

Ci, którzy lubią romanse, mogą śmiało sięgać po tę książkę; jest romans, jest miłość, są niezbędne w tym gatunku kłody pod nogami (jedna nawet całkiem zabawna, ale cicho sza). Wielbiciele historii też mogą przeczytać – jeśli się jedno słowo zamieni innym (podpowiadam: „zmienny” na „katolik”; spoileru chyba nie będzie) , wtedy się okaże, że ta trójca wcale  dużo w historii nie pozmieniała.  Wielbiciele książek, które dobrze się kończą, będą mieli swój bardziej happy niż end.  „Moja lady Jane” to lektura lekka, łatwa i przyjemna. I zabawna. I dużo w niej zwierząt, więc wielbiciele przyrody też znajdą coś dla siebie. I magia, nie zapominajmy o magii. Krótko mówiąc, to historyjka idealna na długie, ponure, zimowe wieczory. Do tego ciepły koc, gorąca czekolada (czy co tam lubicie, herbata z miodem też może być) i można zapomnieć o tym, że błoto, ciemno, deadline i ogólnie do luftu. Ta dziewczyna z pewnością poprawi wam humor. A jak nie ona, to jej koń. Gwarantuję.

Informacje dodatkowe o Moja lady Jane:

Wydawnictwo: Sine Qua Non
Data wydania: 2017-07-19
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 9788365836182
Liczba stron: 400
Tytuł oryginału: My Lady Jane
Dodał/a opinię: Renata Kazik