blog: zatraceni w kartkach
Jak wyglądają pogrzeby? Wszyscy ubrani na czarno, płaczą. Nikt nie wyśmieje nawet największego twardziela, jeśli uroni łzę. Czemu tak naprawdę płaczemy? Tęsknimy za osobą, czy boimy się samotności, świadomości, że tej osoby już nie będzie?
Śmierć. Zwykłe słowo a budzi tyle niechcianych emocji. Boimy się jej a tak naprawdę nie musimy, wręcz nie powinniśmy, bo prędzej czy później sama przyjdzie po każdego z nas. Trochę pesymistycznie, ale poważnie. Dzisiaj słów kilka o książce, której tematem przewodnim jest śmierć bliskiej osoby.
Chris stracił bliską mu siostrę- Emily. Jego świat się zapadł. Została wielka dziura. Nasz bohater ma wielki talent do rysowania. Wszyscy chwalą jego dzieła, ale od dnia śmierci jego rysunki są pozbawione życia- światła. Emily była stu procentową społeczniczką. Pracowała jako aktywna wolontariuszka i rehabilitantka. Poświęcała swoje życie dla innych, aż pewnego dnia umarła. Miła dwadzieścia dwa lata. Matka wpadła w pracoholizm i zapomniała o młodszym synu.
Chris codziennie przychodzi na grób siostry. Pewnego dnia, kiedy uświadomił sobie, że tylko on codziennie przychodzi na jej grób, bukiecik niezapominajek już tam czekał. Ktoś o niej pamiętał. Lecz kim jest tajemniczy nieznajomy?
Dan to około czternastoletni chłopiec na wózku, który postanowił pomóc Chrisowi pozbierać się po stracie siostry, zabiera go do swojego domu na obrzeżach miasta. W tym młodym ciele kryje się wielka mądrość. Jego oczy, takie głębokie aż nie pasują do wizerunku chłopca. Inwalida jest (według mnie) aniołem stróżem Chrisa, który chce dać mu drugą szansę na pozbycie się swojej "skorupy" tęsknoty za siostrą.
Skąd książka wzięła się u mnie?
Opowiem Wam jak to się stało, że "Niezapominajki" wpadły w moje ręce. Ostatnimi czasy staram się być dość aktywny na wydarzeniu na Facebook'u "Zaczytany rok 2017" (polecam zajrzeć). Pewnej niedzieli zobaczyłem wyniki. Widniało tam moje nazwisko. Wygrałem książkę. Nie pamiętałem w jakim konkursie brałem udział, więc szybko przewertowałem ostatnie posty szukając danego dnia. Niestety nie znalazłem żadnej książki, która by mnie zainteresowała a co za tym idzie niemożliwe, że wziąłem udział w konkursie. Stwierdziłem "Okej. Może to będzie niespodzianka." Tak też się stało. Przyszła paczka.
To była właśnie ta książka. Autorka dedykuje ją wszystkim, którzy kogoś utracili. Czyli właśnie mnie. Dwa miesiące temu straciłem bliską mi osobę. Umarła na bardzo wstrętną chorobę jaką jest rak. Ciężko było mi pozbierać się po tej tragedii, tak jak całej rodzinie. Wiedziałem, że teraz nic nie będzie takie samo, ale nie mogę pokazać ludziom, że jest ze mną coś nie tak. Nie chciałem użalania się nade mną.
Czytając Niezapominajki uroniłem kilka łez. Wiem, to takie nie męskie, ale nie mogłem inaczej. Może ból, może tęsknota, może dziura w sercu... Coś się odezwało. Otwarło. Dziękuję bardzo autorce za tę krótką historię chłopca, który cierpiał po stracie siostry.
Gdybym miał dodać Niezapominajki do worka podobnych książek, to wrzuciłbym je do "Oskara i pani Róży" i "Małego Księcia". Te trzy książki są cieniutkie, ale niosą w sobie przekaz. Coś dla każdego człowieka.
Podsumowując.
Niezapominajki to krótka historia Chrisa, który próbuje pogodzić się ze śmiercią siostry. Jeśli Ty też straciłeś kogoś bliskiego, zrozumiesz chłopaka. Jeśli nie, poczujesz współczucie. Książka ma około 100 stron. Spokojnie można ją przeczytać w jeden wieczór. Ale pamiętajmy, że nie ilość, ale jakość się liczy. W mojej skromnej skali książka uzyskuje 10/10 pkt. To dlatego, że naprawdę trafiła w moje serducho. Mogę się jeszcze pochwalić, że mam też autograf autorki ^^
Wydawnictwo: Novae Res
Data wydania: 2016-07-27
Kategoria: Obyczajowe
ISBN:
Liczba stron: 102
Dodał/a opinię:
Sebastian Adamczyk
W murach kumuluje się cierpienie... Są jak gąbka ze zbyt duża ilością wody. Gdy osiągają swój limit i nie są w stanie pochłonąć więcej, pękają...
"Dusze nie zawsze udają się na tamten świat. Niekiedy na ziemi trzyma je coś silniejszego niż grawitacja. To nie pozwala im odejść, nie pozwala zaznać...