Pamięć Zofii

Name: Pamięć Zofii
Rating: 4.5 (4 reviews)
ISBN: 9788383131429

Zofia Dopke

Ocena: 4.5 (4 głosów)

opis

Zofia ma wiele wspomnień. Głównie złych. Ma także życie, którego nie chce stracić, nie chce utopić go w studni żalu. Zofia jest córką i kochanką alkoholików. Wszystko zaczęło się bardzo dawno temu, a finał tej rodzinnej podróży maluje nasza bohaterka pędzlem pogodzenia się ze swoją przeszłością.

Wraz z Zofią, przemykamy przez kaszubską wieś lat czterdziestych, kiedy to Rosjanie plądrują to, co zostało z Polski po drugiej wojnie światowej. Ocieramy się o tragedię niespełnionej miłości (bo na wsi nie wypada). A także poznajemy małe tragedie mieszkańców wsi. Wraz z krótkim rozdziałami, którymi bohaterką jest narratorka Zofia - która nie potrafi odciąć się od alkoholizmu ojca i partnera - daje nam to prawdziwą sagę rodzinną zaklętą w osiemdziesięciu jeden stronach.

Nie jest to książka łatwa, mimo pięknego, poetyckiego stylu. Przeskakujemy między wspomnieniami Zosi, między małymi skrawkami historii jej rodziny. Czasami sprawia to, że treść zbytnio przypomina twórczy chaos. Jest to jednak w pewnym urocze i wraz z barwnymi opisami przyrody i uczuć, intrygujące. Nic nie jest podane na tacy. Wszystko trzeba przetrawić, przemyśleć. I samemu dojść do własnych wniosków.

Jako córka alkoholika i kobieta nie zgadzam się jednak z pewnymi stwierdzeniami zawartymi w książce. Zwłaszcza z tymi, które wypowiada psycholog pani Zofii. Najbardziej uderzyło mnie w twarz jedno:

"Zosiu, nosisz w sobie wiele męskiej energii. Oddaj ją mężczyznom. Pozwól im działać, bądź kobietą."

Jak, jak, co? Gdyby moja psycholog zasugerowała podobny nonsens, nigdy już bym do niej nie przyszła. Czyżby bycie kobietą oznaczało brak działania, potrzebę opieki? Kobieta sama nie potrafi, nie powinna? Zosia jest zaradna i potrafi. I myślę, że większość kobiet też.

Książka zdecydowanie ma swoje mankamenty, jednak, jeśli ma się słabość do poezji i do pięknego stylu, może stanowić krótką, magiczną odskocznię od życia codziennego - bardzo krótką, ale za to także bardzo czarującą i odrobinę tajemniczą. Gdybym miała porównać do czegoś nastrój "Pamięci Zofii" byłby to czas spędzony na polanie w lesie, w środku lata, podczas gdy słońce bawi się naszą percepcją - nastrój sielanki, po którym ma przyjść i przyjdzie - nasze szare zwyczajne życie.