Zapewne sami przyznacie, że trudno zachować obojętność wobec reportaży tej niezwykłej autorki. Tym razem jest ich szesnaście.
Na wstępie dziennikarka postanowiła przyjrzeć się dziecięcemu szpitalowi psychiatrycznemu. Co tam się działo, przechodzi ludzkie wyobrażenie. Zawiedli, krzywdzili ci, którzy powinni pomagać, leczyć.
Następny tekst traktuje o utajaniu przez policję trudnych spraw związanych z morderstwami.
W książce zamieszczono również niepublikowaną dotąd rozmowę z żoną Mariusza Trynkiewicza.
Trzeba zaznaczyć, że Justyna Kopińska ma talent. Sprawnie oddaje atmosferę grozy, cierpienia, przerażenia, bólu. Nie sposób być niewzruszonym, a jednak niektórzy potrafili. Motywem wspólnym u tej reporterki są: rażąca niesprawiedliwość, zaniedbania ze strony wymiaru sprawiedliwości. Kolejny raz: akceptacja, przyzwolenie na krzywdę, manipulacja, dewiacje.
Brak reakcji jest złem, cicha zgoda na zachowania, które nie powinny mieć miejsca.
Milczenie i obojętność to największy egoizm, który krzywdzi najbardziej*.
Znów odwołam się do mojego ulubionego prezydenta USA, Johna F. Kennedy' ego: Jeśli ktoś wierzy w sprawiedliwość na świecie, ten jest źle poinformowany**.
Autorka jest dociekliwa, stara się nie przeoczyć żadnego szczegółu, nawet najdrobniejszego. Wykonała wręcz benedyktyńską, żmudną pracę.
Wydawnictwo: Świat Książki
Data wydania: 2017-05-08
Kategoria: Literatura faktu, reportaż
ISBN:
Liczba stron: 234
Język oryginału: polski
Tłumaczenie: brak
Dodał/a opinię:
LadyMakbet33
Książka jednej z najczęściej nagradzanych polskich dziennikarek ,,Współczesną wojnę" rozpoczyna reportaż o najważniejszym konflikcie 2022 roku. To wynik...
Do młodego reportera docierają przerażające pogłoski o koszmarze pacjentów jednego z polskich szpitali psychiatrycznych. Jedyną szansą na zweryfikowanie...