Raz wiedźmie śmierć
Kevin Hearne

Druga część za mną i od razu biorę się za trzeci tom. Takiej frajdy nie miałam przy czytaniu żadnej książki z tego gatunku. Co najdziwniejsze wszystkie zaklęcia, istoty magii i ogólnie cała ta nadprzyrodzona otoczka, wygląda tu, jakby było to coś normalnego. Wiele się w książce dziele, poznajemy nowych bohaterów, a napięcie sięga zenitu. 

Co do bohaterów, to muszę przyznać, że postacie drugoplanowe to coś wspaniałego. Każda z postaci jest bardzo interesująca, a nawet i zabawna. Maryja to nie kobieta ubrana w długie biało-niebieskie szaty, Jezus nie lubi się pokazywać na Ziemi (nie dlatego, że nas nie lubi, oj nie... tylko wizerunek, jaki musi przybrać, mu nie odpowiada), Morrigan lubi brutalny seks... trochę się streszczę no i jest jeszcze Kojot i Laksha. Ta dwójka rozbrajała mnie na łopatki, a żeby nie być gołosłownym, cytaty: 

Kojot: 

"- Ilu potrzebujemy strzał, żeby zabić to coś? - krzyknął kojot? 
- Maryja powiedziała mi tylko, że więcej niż jedną. 
- Ta? Może trza było jednak ją przycisnąć, żeby panu podała konkretną liczbę, panie frajer?" 

Laksha: 

"Laksha uśmiechnęła się porozumiewawczo i pochyliła do przodu. 
- Wiesz jak Baba Jaga przezywa Thora? 
Także pochyliłem się w jej stronę. 
- Nic mnie to nie obchodzi. Nie w tym rzecz. 
Na co Granuaile też pochyliła się do przodu. 
- Znasz Babę Jagę? 
- Przezywa go "przypakowanym kozojebcą"!" 

Po prostu nie da się nie zapałać do nich sympatią i już. 

Owszem w tej części, autor też zasypuje nas ogromem opowiadań z przeszłości, przydługimi opisami, ale są one tak świetne, że nie sposób je ominąć i przejść do kolejnej linijki, która znajduje się o 10 wierszy niżej. Świetna, zabawa, świetne mordobicie i świetne postacie. Gorąco polecam!