Saga o ludziach ziemi. Wieczorne gody

"Saga o ludziach ziemi. Wieczorne gody" to trzeci i ostatni tom tej niezwykłej serii. Inspiracją do napisania tych cudownych książek były pamiętniki dziadka i taty autorki, Anny Fryczkowskiej. Przyznam, że czytając posłowie, łezka zakręciła mi się w oku. Przywiązałam się do rodziny Józwiaków i miałam małą nadzieję, że jednak ten tom nie będzie ostatnim. Ale co zrobić? Takie życie, coś się zaczyna, a coś kończy, szanuję decyzję autorki, zwłaszcza że historie, które przelała na papier, są niesamowite pod każdym względem. Z reguły nie wracam do przeczytanych książek, ale ta seria zajęła w moim sercu wyjątkowe miejsce i jeszcze nieraz po nią sięgnę.

"Wieczorne gody" to kontynuacja losów kolejnych pokoleń rodziny Józwiaków. Tym razem historia skupia się głównie wokół Staśka. Chłopakiem targają wątpliwości dotyczące sensu życia, obwinia się o śmie*ć ojca, a przy tym pragnie poznać świat, zobaczyć morze i doświadczyć życia, jakie toczy się poza jego wsią. Jego wyjazd do Ameryki jest już prawie pewny, ale wtedy na jego drodze staje młoda wdowa, Marianna Betowa. Stasiek zaczyna dawać jej lekcje czytania, a następnie podnajmuje się w jej gospodarstwie jako parobek. We wsi zaczyna huczeć od plotek, bo jak to tak, wdowa i taki młodzik! Zdaje się, że tylko dla samych zainteresowanych różnica dzielących ich czterech lat, nie jest przeszkodą do nawiązania bliższej znajomości. Pytanie, co wybierze młody Józwiak: wyprawę do Ameryki, o której zawsze marzył, czy życie, które już dobrze zna, ale u boku kobiety, która go rozumie?

Kocham w tych książkach wszystko: piękny, barwny, stylizowany na dawną mowę polską, język, plastycznych bohaterów, opis wydarzeń, które po sobie następują, cudowny rozwój historii i widoczną przemianę zarówno bohaterów, jak i świata, który bez ustanku biegnie przed siebie. 

Te wszystkie elementy złożone w całość tworzą malowniczy obraz polskiej wsi, która ewoluuje wraz ze swoimi mieszkańcami i sprawia, że zatapiając się w ten literacki świat, czujesz, jakbyś był/a jego częścią.

Autorka słowem namalowała obraz polskiej wsi, której mieszkańcy wiedzą co to ciężka praca, niejednokrotnie spotykają się z ostracyzmem czy niezrozumieniem, ale z drugiej strony ta polska wieś według Anny Fryczkowskiej stanowi taką bezpieczną enklawę, w której ludzie znają się już na tyle dobrze, że są w stanie wybaczyć sobie wiele, machnąć ręką na bajdurzenie innych czy po prostu podejmują próby zrozumienia tego, czego zrozumieć nie chcieli.

Wieś w “Sadze o ludziach ziemi” to bezpieczne miejsce, które mimo swojej surowości, daje dużo ciepła, zrozumienia i wybaczenia. To miejsce, które początkowo zdystansowane i sceptyczne w stosunku do nowego, w końcu powoli otwiera się na to, co przynosi życie i stara się iść z tym prądem.

Ta seria sprawiła, że poczułam się, jak pełnoprawna postać tych historii. I choć życie w józwiakowej rodzinie nie zawsze było łatwe, czasami okraszone łzami, czasami rozpaczą, to i tak zapamiętam ją jako tę kochającą się, pełną ciepła, wyrozumiałą i dającą drugie szanse.

Polecam Wam z całego serca tę sagę — to książki, od których nie da się oderwać i których nie da się zapomnieć. Będę tęsknić!

Informacje dodatkowe o Saga o ludziach ziemi. Wieczorne gody:

Wydawnictwo: W.A.B.
Data wydania: 2024-09-25
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 9788383870724
Liczba stron: 384
Dodał/a opinię: zaczytania

Tagi: Literatura obyczajowo-rodzinna