"Wrony, ważki, krew i misio!"
Akcja powieści rozgrywa się w latach 90. kiedy to grupka młodzieży postanawia zawrzeć pakt przyjaźni. Składają ofiarę, wrzucając do starożytnej skrzyni cenne osobiste przedmioty. Ten w pewnym
sensie rytuał rządzi się pewnymi zasadami, które każde z nich bierze sobie do serca. Mijają cztery lata i ścieżki niegdysiejszych przyjaciół znów zostają pokrzyżowane w skutek złamania dawnej przysięgi. Zaczynają dziać się straszliwe rzeczy i żadnemu z młodych ludzi nie jest wcale do śmiechu.
Bohaterowie to Arkle, Mack, Lamb, Hadley i Sep. To ten ostatni jest jakby główną postacią, wokół której kręci się cała reszta. Miejsca akcji to głównie szkoła, domostwa wspomnianych, las, gabinet weterynaryjny i frytkarnia.
Początek książki to scena ofiarowania przedmiotów z osobistym znaczeniem. Dla Sepa jest to przedmiot (nie zdradzę co to takiego), który przywodzi mu na myśl chwile bliskości z matką.
Poznajemy codzienność Sepa, który do szkoły udaje się na desce ze słuchawkami na uszach, w których leci muzyka z walkmana, często się też spóźnia. Ze strony nauczycieli padają też uwagi odnośnie jego odizolowania się i sugestie, żeby zwyczajnie się z kimś zakolegował. Tutaj przed oczyma pojawia się nam pamiętna scena ofiarowania, w której udział brała zgrana paczka przyjaciół. Co się z tym stało?
Przed Sepem stoi również pewne zadanie -napisanie podania. Tym sposobem mógłby przenieść się na ląd. Czy coś nie jest jasne? Nie ma być, a jeśli pojawiła się intryga, o co dokładniej chodzi, to odpowiedzi tutaj nie będzie. W książce jak najbardziej.
A jako ukoronowanie problemów towarzyszy chłopakowi ból zęba.
Któregoś razu Sep odbywa rozmowę z dyrektorem szkoły. To z niej dowiadujemy się, że chłopak jest niezłym uczniem, a nawet dumą głowy szkoły. Nie bez przyczyny przytaczam te zwykłe wydarzenia, gdyż doskonale nakreślają klimat i okoliczności pozostałych wydarzeń.
Zatem kontynuując, pewnego razu na korytarzu szkolnym dochodzi do awantury pomiędzy kolegami. Jest mnóstwo agresji, padają wyzwiska, nawet w kierunku nauczycielki. Wzajemne obwinianie się o zaczepki i wytykanie kompleksów również są częścią sceny.
Na początku padły słowa o przyjaźni bohaterów. Zgadza się, ale w książce jest ona ukazana również w innej relacji niż ta między tą piątką.
Mario to drugoplanowa postać, przyjaciel Sepa. Notabene, Sep to skrót imienia. Mario prowadzi frytkarnię i jest też weterynarzem. Lubią się z Sepem. Właśnie w lokalu Maria Sep dowiaduje się od byłych przyjaciół straszliwej rzeczy. Padają też słowa oskarżenia pod jego adresem. Sytuacja i reakcja Sepa na to wszystko wprawia pozostałych w osłupienie.
I tak to mniej więcej wygląda przynajmniej jeśli chodzi o sam początek, który nie zwiastuje nic w związku z zapowiadanym paranormalnym thrillerem. Spokojnie. Na rozwój wydarzeń nie trzeba długo czekać. W międzyczasie poznajemy też analogiczne wydarzenia z tą tylko różnicą, że miały miejsce dekady wcześniej. Kim byli uczestnicy rytuału sprzed lat? Odpowiedź znajdziecie w książce.
Ciekawym zabiegiem było umiejscowienie akcji w latach 80. W pewnym momencie co ciekawe jest nawiązanie do prawdziwego tragicznego zdarzenia, które było w... Nazwa czy rok jednoznacznie wskazałoby, o czym mówię.
A teraz wytknę parę rzeczy, które nie do końca przypadły mi do gustu.
Motyw odwożonego ucznia do szkoły radiowozem? Już gdzieś to kiedyś czytałam, tyle że była to uczennica. Autor pewnie nie miał pojęcia, że ktoś już gdzieś to wykorzystał, ale mnie to nie powaliło. Wiem, to taka drobnostka a ja mimo to się czepiam. W tamtym przypadku zabieg się sprawdził, tu zakrawał na kiepską kopię.
Stajemy przed sytuacją, w której nastolatkowie, delikatnie mówiąc, za soboą nie przepadają. Wcześniej byli najlepszymi kumplami, przyjaciółmi, składającymi dar skrzyni. Czy tylko ja nie wyłapałam przyczyn tak diametralnego pogorszenia się ich relacji, co nastąpiło w ciągu tych kilku lat, że teraz są sobie tak dalecy? Czy coś mnie ominęło? Czy czegoś nie zrozumiałam lub przeoczyłam?
Pod koniec jasne jest, że horror przeplata się z komedią. Gdybym wcześniej wiedziała, że nastąpi taka fuzja gatunku, inaczej nastawiłabym się na czytanie. W tym przypadku niespodzianka mnie nie zadowoliła. Czułam jakiś niesmak, może rozczarowanie, że tak się toczy akcja i tak właśnie wyglądają dialogi, bo to w nich właśnie wystąpił ten element komediowy. Może to miał być sarkazm, który tak lubię, ale w tej wersji do mnie nie trafił.
Najładniej przedstawiała się jednak kwestia przyjaźni. To duży atut, ale trzeba ją umiejętnie wyłapać z treści.
Nie gorzej wypadło zjawisko bullyingu, które może w dużej dawce nie zostało podane, raczej w pigułce, ale ładnie wplotło się w treść książki.
Nie bardzo zachwycił mnie motyw miłości. Nie była ona wiarygodna, ale co sprawiło, że tak ją postrzegłam? Za mało porywająca, może tak to powinnam ująć.
A jeszcze słówko o straszności w książce. Zombie-zwierzaki. Nie dla mnie. Bardziej bałam się tych wron niż tych zwierzów.
Interesujący był motyw z lisem, ale tylko do pewnego momentu. Tak powiedzmy do 98%. W dwóch pozostałych, gdy ten lis... to już tak sobie.
Polecam młodzieży. Polecam dorosłym. Czemu nie polecić skoro lektura mimo wszystkich większych czy mniejszych defektów była jednak zajmująca? Fabuła przecież jednak była zwarta i na swój sposób logiczna. I nie odkładałam jej czytania w nieskończoność.
Informacje dodatkowe o Skrzynia ofiarna:
Wydawnictwo: Ya!
Data wydania: 2019-09-18
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN:
Liczba stron: 400
Tytuł oryginału: The Sacrifice Box
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Helena Skowron
Dodał/a opinię:
lourdes
