Sposób na happy end
Barbara O'Neal

Elsa jest pastorem, kiedyś była bardzo gorliwą katoliczką, ale najpierw, jako czternastolatka, została przez księdza podle potraktowana, bo chciała być księdzem i nie rozumiała dlaczego Bóg nie chce jej służby, jej jako kobiety, później po przejściu camino mężczyzna, którego kochała i z którym planowała spędzić resztę życia oznajmił jej że zostaje księdzem.  Mimo wszystko potrzeba wiary w Elsie była bardzo silna odnalazła ją w sobie kolejny raz i została pastorem. Sprawdzała się świetnie, była skrzyżowaniem przyjaciółki, matki, ojca, opieki społecznej i psychologa, do czasu. Akt okrutnej przemocy, kolejny raz wytrącił Elsę z równowagi, dopadł ją potężny kryzys połączony z depresją. Na tyle silny, że zbór wysłał ją na przymusowy urlop.

Elsa wraca więc do swojego rodzinnego miasteczka, gdzie proboszczem jest mężczyzna, który ją porzucił, gdzie mieszka jej piękna, starsza siostra z rodziną. Rodzina jej siostry Tamsin jest z pozoru bajkowa i cudowna, ale życie pokazuje, że nie przepada za idealnymi obrazkami i na Tamsin spada cios. Elsa powoli odnajduje spokój, ale wciąż nie odnajduje wiary i sensu, los na jej drodze stawia poobijanych przez życie ludzi i daje jej szansę, żeby w pracy się zapomniała, a może przyjdzie też szansa na miłość.

Tak jak w poprzednich powieściach O`Neal mamy sympatyczne zwierzaki, pyszną kuchnię, która pozwala łamać bariery. Mamy przede wszystkim, kolejny raz poszukiwanie własnego miejsca w życiu, sposobu na siebie. Bohaterowie „Sposobu na happy end”, pomimo wieku średniego, borykają się z poważnymi kryzysami, które stawiają pod znakiem zapytania ich dotychczasowe życie.  Każdy, kto miał do czynienia z takim kryzysem, wie jak wszechogarniający on jest. Nie ma pewniejszego sposobu na depresję, załamanie się niż wydarzenie, które sprawi że poczujemy iż wszystko co robiliśmy do tej pory było farsą, kłamstwem, że było niepotrzebne. Człowiek staje wtedy, samotny na bezkresnej sawannie własnego życia a dookoła jest pustka, nad głową zaś zbierają się czarne chmury. Wyjście z takiego impasu wymaga niesamowitej siły, samozaparcia i wsparcia od bliskich. Barbara O`Neal opowiada historię takich osób, czyni to w sposób ciepły i autentyczny, chociaż ich życie nie jest wolne od dramatów, zła i przemocy. O`Neal stawia czytelnikowi pytanie o sens celibatu, o sposób na rozpoczęcie wszystkiego na nowo i o to czy jest jakiś przedział wiekowy, od którego nie powinno się zaczynać od nowa, tylko iść dalej obraną wcześniej ścieżką, chociażby była ona najbardziej jałowa i nie dawała nam satysfakcji.

Jak widzicie tematyka nie jest lekka, ale książka jest tak przyjemnie napisana, że czyta się z radością, zwłaszcza gdy sączące się z kart ciepełko ogarnie człowieka.  Chociaż zapiecze pod powiekami, to warto po nią sięgnąć. Nie widziałam zapowiedzi kolejnych powieści autorki, ale mam nadzieję, że to nie koniec jej twórczości.

Jedyne zastrzeżenia jakie mam to do tłumacza, kilka zwrotów, odnoszących się do katolicyzmu zostało dramatycznie nieprawidłowo przełożone.  Gryzło mnie w uszy strasznie. To jednak maleńki minus i dla „niewtajemniczonych” pewnie nie będzie problemu

Polecam na mroźne dni i nie tylko!

„Uświadomiła sobie, że na świecie zawsze będą zło, błędy, wątpliwości, strata i rzeczy, których nie da się wyjaśnić, ale będą też nadzieja, dobroć i miłość.”