Tańcząc z delfinami

„Zachowywanie bezpiecznej odległości – tak przeważnie reagują ludzie, gdy ich przyjaciele lub rodzina się zmieniają. Nie mają pojęcia, co robić z drogimi im osobami, które nie zachowują się już tak samo jak kiedyś. Choroby zamieniają ich w obcych.” Wiedzą o tym aż za dobrze bohaterowie książki Bonnie Leon „Tańcząc z delfinami”.

Clair ma dwadzieścia dwa lata i cierpi na schorzenia, które uniemożliwiają jej w pełni samodzielne życie. Musi korzystać z pomocy balkonika, a często też z wózka, by móc się poruszać. Jej serce nie pompuje regularnie krwi, w każdej chwili może zasłabnąć, stracić przytomność. Willow jest byłą hipiską, która za młodu czerpała życie pełnymi garściami, nie stroniąc od narkotyków. Styl życia odebrał jej córkę, która pragnęła stabilizacji i normalności. Teraz jednak odnalazła Boga i nie przestaje o Nim mówić, co drażni resztę ekipy. Taylor cierpi na stany maniakalno-depresyjne. Jest w dodatku zgryźliwa i marudna. Tom z kolei ma stwardnienie rozsiane, w każdej chwili może poczuć się gorzej. I ta czwórka, uczestnicząca w zajęciach grupy wsparcia, postanawia odbyć podróż życia – chcą kamperem Toma pojechać na Florydę, by popływać z delfinami. Będzie to kilkumiesięczna, pełna przygód i niebezpiecznych sytuacji wyprawa, która faktycznie zmieni ich życie. Po drodze spotykają jeszcze Seana, który stracił motor w wypadku i odtąd będzie ich szoferem. Podróż zaczynają w kwietniu w Oregonie, a kończą latem na Florydzie. I faktycznie – udaje im się dojechać, mimo licznych przeszkód.

Książka jest w pewnej mierze przewodnikiem turystycznym po atrakcjach Stanów Zjednoczonych. Kamperem można tu dojechać wszędzie, a mając jeszcze odpowiednią ilość gotówki – całkiem godnie odbyć podróż. Ale nie ona tak naprawdę jest tu istotna. „Tańcząc z delfinami” to bowiem opowieść o życiu z chorobą, zmaganiem się z cierpieniem i staraniach, by diagnoza nie była wyrokiem.

Doświadczona przez własną niepełnosprawność Autorka z pełną wiarygodnością ukazuje blaski i cienie życia z ułomnością. Poczucie krzywdy, niesprawiedliwości, rodzenie się buntu, negacji, ale i pogodzenie się z losem i zaufanie w Boży plan. Jedna z bohaterek, najmłodsza w całej ekipie, przyznaje już po powrocie z podróży, że nie jest jej łatwo: „Codziennie muszę walczyć. Mam tylko jedno życie i jestem zdecydowana się starać, by miało sens. Ale boję się, że jeśli będę całkiem pogodzona z tym, kim jestem, to przestanę dążyć do tego, kim mogę być. A do tego nie chcę dopuścić.” Podróż przez całe Stany, by popływać z delfinami, była bardzo niebezpieczna, ale pozwoliła bohaterom udowodnić sobie, że mogą, a to już bardzo wiele. Co więcej, po drodze próbują spełniać swoje marzenia, które odkładaliby na przyszłość, wiedząc, że i tak ich nie zrealizują. Dzięki wyrwaniu się ze swojego środowiska, nie bali się postąpić krok dalej i spróbować. To ważna lekcja dla wszystkich, którzy się boją, ukrywając się za swoimi dolegliwościami.

Dzieło jest bardzo „amerykańskie”, miejscami filmowe. Byłby to całkiem niezły obyczajowy film drogi. Jako powieść momentami niestety nudnawa, wielokrotnie omawiane są te same kwestie, roztrząsane te same wątpliwości. Gdyby wzięli się za to dobrzy aktorzy, byłby to kawał typowo amerykańskiego kina. Przynajmniej widz mógłby zobaczyć opisywane tu atrakcje turystyczne, poczuć atmosferę panującą w kamperze, oglądać widoki za oknem, bać się burzy… W prozie Bonnie Leon nie do końca opisy były przekonujące.  

Informacje dodatkowe o Tańcząc z delfinami:

Wydawnictwo: Dreams
Data wydania: 2017-08-07
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 978-83-65843-01-2
Liczba stron: 480
Dodał/a opinię: Katarzyna Krzan