Okładka książki - W lesie wiedeńskim wciąż szumią drzewa

KUP TERAZ

W lesie wiedeńskim wciąż szumią drzewa
Elisabeth Åsbrink

Ocena: 4.25 (4 głosów)

opis

Inne wydania:

O Holocauście napisano już wiele. Jednak każda nowa książka, relacja porusza, gra na emocjach czytelnika. Elisabeth ?sbrink w swoim reportażu również porusza temat prześladowań Żydów. Do napisania książki przygotowała się starannie. W tym celu zgromadziła ponad pięćset listów, dokumentów, fotografii. Przeprowadziła też wywiady z osobami związanymi z Ottonem Ulmannem. Rok 1938. Poznajemy Ottona, którego beztroskie dzieciństwo toczy się w pięknym Wiedniu. Wraz z rodzicami tworzą szczęśliwą rodzinę. Rok przed wybuchem II wojny światowej szczęście Ulmannów zostaje zburzone. Powoli zostają wprowadzane ograniczenia dotyczące Żydów. Ci, którzy pracują, tracą pracę. W wielu miejscach publicznych nie mogą się pokazywać. Dzieci żydowskie zostały skreślone z listy uczniów. Dorośli podejrzewają, że wydarzenia mogą przybrać zły obrót, dlatego starają się wysłać dzieci w bezpieczne miejsce. Dzięki tym staraniom 13-to letni Otton z grupą innych szczęśliwców trafia do Szwecji. Od tej chwili jedynym łącznikiem pomiędzy rozbitą rodziną są listy. Początkowo przychodzą regularnie, z czasem przerwy pomiędzy poszczególnymi informacjami są dłuższe. Co muszą czuć rodzice, którzy w niespokojnych czasach rozdzielają się z dzieckiem, pozbawiają je dzieciństwa? Żal, smutek czy ulgę? Otton mógł przecież bawić się, swobodnie przemieszczać, pracować, uczyć, gdy jego wiedeńska rodzina i przyjaciele skazani byli na unicestwienie. W Szwecji poznajemy też Ingvara Kamprada, późniejszego założyciela znanej firmy IKEA. To u jego ojca pracował Otton. Chłopcy poznali się i polubili, a w rezultacie zostali przyjaciółmi. Elisabeth ?sbrink próbuje otrzymać odpowiedź na pytanie w jaki sposób Ingvar, sympatyk nazistów godził swoje przekonania z przyjaźnią. Reportaż "W lesie wiedeńskim wciąż szumią drzewa" nie należy do lektury łatwej. Autorka stara się czytać korespondencję między wierszami, dociekać, jaki los spotkał bohaterów. Listy momentami stają się monotonne, nie wnoszą nowych informacji do przekazywanych treści. Jednak warto zapoznać się z tą relacją.