Wbrew sobie

Strata ciąży czy dziecka jest niewyobrażalną tragedią dla rodziców. Domyślamy się, że czują żal, smutek, gorycz, złość, ale jak wygląda to od środka nie jesteśmy tego sobie w stanie uzmysłowić. Zwłaszcza, że każdy człowiek przechodzi to na swój sposób i nie ma gotowego "szablonu" procesu godzenia się ze stratą. Bywa, że zranionych w ten sposób osób nie potrafią zrozumieć nawet najbliżsi, także małżonkowie, choć teoretycznie tkwią w tym samym bólu. Dla Eweliny strata ciąży po 11 latach starań i leczenia była niczym koniec świata. Kobieta całkowicie się załamała. Nie chciała jeść, wychodzić do ludzi. Zdarzało się, że całymi dniami nie wychodziła z łóżka. Coraz bardziej oddalała się od swojego męża, który po pierwsze nie potrafił jej zrozumieć i dzielić tego co czuła, po drugie potrafił normalnie funkcjonować. Zupełnie tak, jakby strata dziecka była mu na rękę. To wszystko sprawiało, że Ewelina była coraz bardziej rozgoryczona, zaczynała wręcz nienawidzić męża. Po roku od tragedii bohaterka wpadła z jednej skrajności w drugą. Teraz całkowicie poddała się pracy. W szpitalu brała wszystkie możliwe dyżury, w wolne popołudnia przyjmowała pacjentów w prywatnej przychodni, w której sobie dorabiała. Żyła w pewnego rodzaju amoku, praca pochłaniała ją całkowicie, męża już nawet nie dostrzegała. Jej relacje z matką i siostrą także nie należały do poprawnych. W tym wszystkim ciągle czuła się niezrozumiana, osamotniona i głęboko skrzywdzona. Miała żal do wszystkich wokół, a sama zupełnie nie zwracała uwagi na potrzeby i problemy innych. Po jakimś czasie postanowiła się rozwieść. Myślała, że rozwód uwolni ją od ciężaru i przy okazji nie będzie codziennie patrzeć w twarz, która przypomina jej o straconym dziecku. Nie przypuszczała nawet jak bardzo ta decyzja zmieni jej życie, a raczej wywróci je "do góry nogami". Sięgając po książkę myślałam, że to psychologiczne stadium przeżyć bohaterki, jej proces radzenia sobie ze stratą, wewnętrzna przemiana i nowe życie. Dostałam jednak coś o wiele bardziej rozbudowanego, głębokiego i refleksyjnego. "Wbrew sobie" to tak naprawdę książka o kilku rozdartych wewnętrznie duszach, wielu trudnych decyzjach i wyborach. Ewelina wbrew sobie krzywdzi siebie i bliskich, rujnując przy tym swoje małżeństwo, kontakty rodzinne i zawodowe. Adam mimo głosu rozsądku nie potrafi przestać kochać żony. Justyna wbrew sobie zmuszona jest prosić matkę o pomoc. Albert dla dobra dzieci, pomimo zdrady żony ciągle tkwi w małżeństwie. Patrycja, której chęć zemsty i zadośćuczynienia jest tak silna, że oślepiona swoją dawną krzywdą ryzykuje nowym szczęściem i rodzącym się uczuciem. Marianna w przeszłości dokonała trudnego wyboru, co prawda podjęła jedyną, jak jej się zdawało, słuszną decyzję, ale decyzja ta rzutowała na całą jej i jej córek przyszłość. Czy te wszystkie zranione życiem dusze odnajdą spokój i szczęście, czy w porę zrozumieją co w życiu jest najważniejsze i jak należy postępować by być szczęśliwym i nie ranić innych? Nie jest to lekka, pełna pozytywnych zdarzeń książka. Nie ma na celu krzepić ludzkich serc, jest za to dużym i wyraźnym znakiem ostrzegawczym. Zmusza do refleksji nad własnym życiem i zachowaniem innych ludzi. Pozwala szerzej spoglądać na to, czego dotychczas widzieliśmy jedynie zarys. Wzbudza wiele emocji, przeżyć i nowych odczuć. Mam wrażenie, że tutaj nawet obraz rozpieszczonej i rozkapryszonej Eweliny jest "po coś". To trudne napisać książkę w taki sposób, by mimo antypatycznej głównej bohaterki książkę chciało się czytać dalej. Autorce świetnie się to udało. Dużym plusem są też dobrze nakreślone, wyraźne sylwetki i osobowości pozostałych bohaterów. To bardzo dobra książka. Książkę polecam wszystkim dojrzałym czytelnikom bez względu na płeć i wiek. Autorka pomaga spojrzeć na ważne sprawy innymi oczyma. Uświadamia nam to co ważne, nim będzie za późno. Bardzo interesująca i rozwijająca lektura.

Informacje dodatkowe o Wbrew sobie:

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Data wydania: 2015-06-23
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 978-83-8069-017-2
Liczba stron: 468
Dodał/a opinię: magdalenardo