Weneckie lato
Nicky Pellegrino

Poszukując powieści z wakacyjną fabułą trafiłam na "Weneckie lato". Jest to druga powieść Nicky Pellegrino jaką miałam przyjemność przeczytać. Kilka lat temu sięgnęłam po "Włoskie wesele" i to właśnie recenzję tej książki jako pierwszą umieściłam na moim nowo powstającym blogu. Byłam mile zaskoczona, gdy okazało się, że "Weneckie lato" poprzez swoich bohaterów nawiązuje właśnie do tamtej, przeczytanej przed laty książki...

Minęło trochę czasu odkąd gościłam na ślubie Addolaraty i Edena. Teraz to właśnie Dolly prowadzi odziedziczoną po swoim ojcu Beppim restaurację w Londynie. Niestety "Mała Italia" nie przyciąga już tylu klientów, jak to miało miejsce przed laty, a wprowadzone przez bohaterkę zmiany nie do końca spełniają swoje zadanie. Do tego niezbyt pochlebna opinia w mediach i Addolarata naprawdę ma się czym martwić. Kłopoty finansowe, kryzys w małżeństwie, kilkuletni brak urlopu to sprawy, na które lekarstwem staje się kieliszek, a może raczej butelka wina. Aby przerwać tę patową sytuację Dolly decyduje się na tygodniowy samotny urlop w Wenecji. Bohaterka pragnie wreszcie odpocząć, nabrać dystansu do problemów i poszukać swojej recepty na szczęście. Podróż do Włoch okazuje się idealnym rozwiązaniem. Nowe miejsca, nowi ludzie, nowe znajomości i przyjaźnie, nowe pasje i upodobania - to wszystko sprawia, że Addolorata postanawia spędzić w Wenecji całe lato. Ale czy odnajdzie tam swoją drogę do szczęścia?...

Nicky Pellegrino pisze ciekawie, lekko i z humorem. Potrafi przekazać emocje, ale także zaskoczyć czytelnika. Miłą niespodzianką był dla mnie powrót do poznanych przed laty bohaterów. Mam wiele uznania dla Piety, która z powodzeniem trzyma stery swojego salonu sukien ślubnych. Addolorata natomiast trochę mnie rozczarowała. Nie mogłam ścierpieć jej frustracji i totalnego zagubienia, notorycznego raczenia się winem i drinkami oraz braku konsekwencji. Właściwie pierwsza połowa całej opowieści skupia się właśnie na tych tematach, co w pewnym momencie staje się nużące. Wyglądało to tak, jakby autorce zabrakło pomysłu na tę postać. Na szczęście pobyt w tak pięknym mieście jakim jest Wenecja nieco rekompensuje te nie najlepsze wrażenia. Tym bardziej, że odkąd Dolly postanawia przedłużyć swoje wakacje we Włoszech jej zachowanie bardzo się zmienia. Chwilami mialam wrażenie, jakby to była całkiem nowa bohaterka, zupełnie inna kobieta. Dopiero dalsza część tej historii okazała się właśnie taką opowieścią, na jaką liczyłam od początku. Zrobiło się interesująco, momentami intrygująco, chwilami zabawnie i tak już pozostało do samego zakończenia. Wenecja okazała się dla bohaterki, podobnie jak dla nas czytelników, miastem niespodzianek. Nowo poznani Wenecjanie bardzo przypadli mi do gustu. Chciałabym osobiście spotkać taką indywidualistkę jak Coco, zatańczyć tango w ramionach Angela, posłuchać opowieści hrabiny, ale także po raz kolejny przepłynąć się vaporetto po Canale Grande, zajrzeć do urokliwych wąskich uliczek z niepowtarzalnymi mostkami, pospacerować po Strada Nuova, wpaść do jedynych w swoim rodzaju kafejek i sklepików, odwiedzić pl. św. Marka z jego niepowtarzalną bazyliką i wybrać się na wyspę Murano w poszukiwaniu pięknej biżuterii ze szkła.

Jak więc widzicie lektura tej książki to znakomita przygoda, która dla czytelnika może być albo ciekawym wspomnieniem z Wenecji lub zaproszeniem do odwiedzenia tego jedynego w swoim rodzaju miasta. Warto tam zajrzeć nie tylko latem. Pomoże Wam w tym powieść "Weneckie lato". Zapraszam do lektury.

Informacje dodatkowe o Weneckie lato:

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Data wydania: 2016-06-16
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 9788380693944
Liczba stron: 424
Dodał/a opinię: Poczytajka