Recenzja książki: Amelka

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Czy powieść dla nastolatek może wciągnąć dorosłą osobę? Ponad 300 stron w jeden wieczór. Może.

Amelka ma lat niemalże jedenaście, jest rezolutną dziewczynką, ma bardzo dobre oceny w szkole, pięcioro młodszego rodzeństwa, mieszka na wsi, a czas spędza na drzewach i zabawach z chłopakami, którzy od wczesnego dzieciństwa są jej najlepszymi przyjaciółmi. Ma zwariowane pomysły, za których realizację „płaci” odbywaniem domowych kar z serii: zajmowanie się młodszymi braćmi i siostrami, zmywanie naczyń, mycie podłogi i – najgorsza z kar – zbieranie spadów w sadzie, czyli zbyt wcześnie opadłych na ziemię niedojrzałych jabłek. Razem z wiejskimi dzieciakami ma mnóstwo swobody, ale nieobce są jej obowiązki, które wypełnia mniej lub bardziej chętnie, a jako najstarsza z licznej rodziny, ma ich sporo.

Wszystko zmienia się w dniu jej dziesiątych urodzin, gdy wypowiada urodzinowe życzenie nad świeczkami na torcie. Amelka chce zostać aktorką i zagrać w filmie. Dostaje od rodziców piękną książkę Historia kina i szybko staje się klasowym ekspertem od kinematografii. Jakaż jest jej radość, gdy do starego dworku przybywa ekipa filmowa, by kręcić film pt. „Panna z mokrą głową”! Czy jednak uda jej się zagrać w filmie? Albo chociaż podpatrzeć, jak to się robi? Ale przecież marzenia są od tego, by się spełniać, prawda?

Katarzynie Majgier udało się stworzyć bardzo mądrą i zarazem zabawną historię, opowiadaną przez dziesięciolatkę. Napisała książkę, która powinna być obowiązkową lekturą w szkołach. Majgier nie tylko czerpie z najlepszych wzorców literatury dla młodych, powołując się na mistrza Makuszyńskiego, ale i dodaje wiele współczesnych problemów, które nie są sztuczne i wydumane.

Amelka to także opowieść o marzeniach, konsekwencjach, poczuciu odpowiedzialności, uleganiu modom, przyjaźni, zaufaniu, wybaczaniu, byciu grzecznym i szczęśliwym. A przy tym autorka pozwala czytelnikom na samodzielne wyciąganie wniosków. Gdy Amelka staje się popularna w klasie, szkole, a potem w całej wsi i kraju, zaczyna ulegać pokusom, którym zwykle ulegają sławni ludzie, lecz... nie jest tego świadoma, uważa, że postępuje słusznie, nawiązując nowe przyjaźnie i zmieniając swoje dotychczasowe zachowanie. To są właśnie pułapki, w które się wpada, gdy zaczyna buzować „woda sodowa”. Amelka boleśnie przekona się, jakie mogą być tego konsekwencje. Powoli zaczyna być manipulowana przez „życzliwe” przyjaciółki, ale jak dobrze wiemy: prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, a nie wtedy, gdy nam się dobrze powodzi.

Powieść naprawdę wciąga, a bohaterowie, choć liczni, nie pozwalają o sobie zapomnieć. Nie bez przyczyny książka zdobyła w 2007 roku Literacką Nagrodę im. Kornela Makuszyńskiego.